"Και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν γην, και τα συστήματα των υδάτων εκάλεσε θαλάσσας".

"Και είδεν ο Θεός ότι καλόν." 

"Δεν θέλει να είπη με αυτό η Αγία Γραφή, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ότι εφάνη ευχάριστος εις τον Θεόν η όψις της θαλάσσης. Διότι ο Δημιουργός δεν βλέπει με οφθαλμούς (σωματικούς) τα κάλλη της κτίσεως, αλλά με την άρρητον σοφίαν Του παρατηρεί τα γινόμενα. (ου βλέπει κατά τα φαινόμενα, αλλά κατά τα γινόμενα΄ ου μόνον κατά την ωραιότητα, αλλά και κατά την χρησιμότητα ). Είναι βεβαίως ευχάριστον θέαμα η λευκή θάλασσα, όταν επικρατή εις αυτήν σταθερά γαλήνη΄ όπως επίσης είναι ευχάριστον και όταν από τας λεπτάς αύρας ελαφρώς κυματίζη και παρουσιάζη  εις τους θεατάς απόχρωσιν, που κλίνη προς το προφυρούν  ή γαλανόν΄ όταν δε κτυπά βιαίως την γειτονικήν ξηράν, αλλά τρόπον τινά την κατασπάζεται με ειρηνικούς εναγκαλισμούς. Το καλόν (της θαλάσσης) ως πρός τον Θεόν κρίνεται  σύμφωνα με τον σκοπόν, δια τον οποίον εδημιουργήθη. Πρώτον μεν, ότι το ύδωρ της θαλάσσης είναι η πηγή όλης της περί την γην υγρασίας. 

Εφάνη λοιπόν καλή η θάλασσα εις το Θεόν και δια την υγρασίαν, η οποία διαποτίζει το βάθος της γης.

Καλή,  και διότι ενώ εις αυτήν εκβάλλουν οι ποταμοί και δέχεται εντός αυτής από κάθε μέρος τα ρεύματά των, μένει εν τούτοις μέσα εις τα όριά της.  Καλή, και διότι είναι αιτία και πηγή των εις τον αέρα υδάτων (υδρατμών), θερμαινομένη μεν από τας ακτίνας του ηλίου, αποβάλλουσα δε το λεπτόν ύδωρ δια των ατμών. Τούτο δε αφού ελκυσθή εις τον προς τα άνω τόπον και αφού ψυχρανθή εντελώς, διότι ευρέθη εις υψηλότερον σημείον της από εδάφους αντανακλάσεως των ακτίνων, και συγχρόνως επειδή η σκιά του νέφους επιτείνει την ψύξιν, γίνεται βροχή και καθιστά εύφορον την γην. Και εις αυτά που λέγω, κανείς δεν απιστεί, όταν σκεφθή τους λέβητας (τα καζάνια δηλαδή), κάτωθεν των οποίων υπάρχει φωτιά, και οι οποίοι, ενώ ήσαν γεμάτοι από ύδωρ, πολλάκις έμειναν αδειανοί, διότι όλον το ύδωρ που έβραζε μετεβλήθη εις ατμόν. 

 Αλλά και δι΄άλλον λόγον εφάνη η θάλασσα καλή εις τον Θεόν΄ διότι η θάλασσα περισφίγγει τας νήσους, παρέχουσα δι΄εαυτής ομού και στολισμόν και ασφάλειαν εις αυτάς΄ ακόμη  δε και διότι τας ηπείρους, αι οποίαι ευρίσκονται εις μεγάλην απ΄αλλήλων απόστασιν, τας συνενώνει δι΄εαυτής και παρέχει εις τους ναυτικούς ελευθέραν επικοινωνίαν. Και πόθεν εγώ δύναμαι να ίδω με ακρίβειαν όλον το κάλλος της θαλάσσης, όσον εφάνη εις τους οφθαλμούς του Ποιητού; ".

"Είπεν ο Κύριος τω Ιώβ΄ ...εθέμην δε τη θαλάσση όρια... Είπα δε τη θαλάσση ΄ μέχρι τούτου ελεύση

και ουχ υπερβήση, αλλ΄εν σεαυτή συντριβήσεται σου τα κύματα." (Ιώβ ΛΗ΄, 10,11).

"όριον έθου, ο ου παρελεύσονται, ουδέ επιστρέψουσι καλύψαι την γην"

" ...ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε΄πάντα εν σοφία εποίησας, επληρώθη η γη της κτίσεώς σου.

 Αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος, εκεί ερπετά, ων ουκ έστιν αριθμός, ζώα μικρά μετά μεγάλων΄ εκεί πλοία διαπορεύονται..." (ψαλμός 103).