"Εάν ο Θεός ούτε τους αγγέλους δε λυπήθηκε όταν αμάρτησαν, αλλά τους έριξε στο τάρταρο, όπου φυλάσσονται δέσμιοι στο σκοτάδι, για να δικασθούν κατά την ημέρα της κρίσεως΄ και εάν τον αρχαίο κόσμο, που έζησε προ του κατακλυσμού, δεν τον λυπήθηκε, αλλά το Νώε με επτά άλλους, όγδοον αυτόν της Δικαιοσύνης κήρυκα στη γενιά του, φύλαξε από την καταστροφή, όταν επέφερε κατακλυσμό στον κόσμο των ασεβών΄ και εάν τις πόλεις Σόδομα και Γόμορρα τις έκανε στάχτη και τις καταδίκασε να μένουν δια παντός κατεστραμμένες και τις έθεσε ως φοβερό παράδειγμα σ΄εκείνους που στο μέλλον θα ζούσαν ασεβώς΄ και εάν γλύτωσε τον δίκαιο Λωτ, όταν υπέφερε από την ανήθικη συμπεριφορά εκείνων που με την ασωτία, την ασέλγεια και τη διαστροφή τους παραβίαζαν το φυσικό νόμο, και τον γλύτωσε ο Θεός ....εάν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έτσι ενήργησε ο Θεός, εξάγεται λοιπόν εκ τούτων, ότι γνωρίζει καλά ο Κύριος να ελευθερώνει από κάθε πειρασμό, δοκιμασίες και στενοχώριες τους δίκαιους και ευσεβείς, τους δε άδικους και ασεβείς τους κρατάει σε τιμωρία ως την ημέρα της τελικής κρίσεως΄ μάλιστα δε φυλάσσει σε κρίση και καταδίκη εκείνους που σύρονται πίσω από σαρκική επιθυμία που μιαίνει και μολύνει, και που περιφρονούν και υποτιμούν τη δικαιοκρισία, την υπέρτατη εξουσία, τη δύναμη και το μεγαλείο του Θεού". Επιστολή Β΄Πέτρου, κεφ. Β΄, στιχ.4- 10.