Αναρτήσεις
"Υπάρχουν στον κόσμο τόσες γλώσσες όσα και τα έθνη των ανθρώπων, και δεν υπάρχει έθνος χωρίς τη γλώσσα του΄ όταν όμως δεν γνωρίζω τη σημασία της γλώσσας, γι΄αυτόν που μου μιλάει εγώ είμαι βάρβαρος΄ το ίδιο κι΄εκείνος για μένα." ( Α΄επιστολή Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους).
-Απόστολε Παύλε, ομιλείς Ελληνικά;
"Εις έκαστος των Αποστόλων πάσας τας των εθνών ελάλει γλώσσας". (Πράξεις, κεφ.Β΄). "Σταθείς δε ο Παύλος εν μέσω του Αρείου πάγου έφη΄ άνδρες Αθηναίοι... (Πράξεις ΙΖ΄, 22).
Σταθείς: από το αρχαίο ρήμα "ίστημι","ίσταμαι", θέμα: "στη", "στα". Στέκομαι όρθιος.
Ομόρριζες λέξεις: ιστάμενος, προϊστάμενος, πρωτοστάτης, ενεστώτας, ιστός, σταθερός, σταυρός, ανάστασις, ανάστημα, διάστημα, επιστήμων, status(=κατάσταση, καθεστώς), stand (= στέκομαι), stay=(μένω), station (=στάση), institut(=κανονισμός, ίδρυμα), constitution (=σύνταγμα), constans, Constantinos, Κωνσταντινούπολη, και πολλές άλλες ελληνικές και ξένες λέξεις προερχόμενες από το αρχαίο ελληνικό ρήμα "ίστημι"-"ίσταμαι".
Αν προσθέσω στο κλητό ρήμα "ίστημι", ίσταμαι" όλες τις άκλιτες λέξεις- προθέσεις πόσες λέξεις και πόσες έννοιες έχω; Άλλη η έννοια του ρήματος "προϊσταμαι" και άλλη η έννοια του ρήματος "υφίσταμαι". Άλλος ο "προϊστάμενος" και άλλος ο "υφιστάμενος" .
"Μιαν χάριν ζητώ από την αρχιερωσύνην σου, είπεν ο Όσιος Εφραίμ δια του διερμηνέως του προς τον Άγιον Βασίλειον. "Ό,τι επιθυμείς ζήτησον" είπεν ο Άγιος. Επιθυμώ λοιπόν να παρακαλέσης όπως λαλήσω Ελληνιστί, διότι καθόλου δεν γνωρίζω την γλώσσαν ταύτην την ιδικήν σας. Απεκρίθη ο Άγιος: <Υπέρ την δύναμίν μου είναι το αίτημά σου...ας δεηθώμεν του Θεού αμφότεροι και είναι εις Εκείνον δυνατόν να πραγματοποιήση την επιθυμίαν σου>. Ως δε ετελείωσαν την προσευχήν των, είπεν ο Άγιος Βασίλειος μεγαλοφώνως: <η χάρις του Παναγίου Πνεύματος έστω μετά σου και λάλησον ελληνιστί>. Ευθύς δε ως είπε τούτο ο Άγιος, ω του θαύματος! Ηνοίχθη το στόμα του οσίου Εφραίμ και ελάλησεν Ελληνιστί, ως ο Άγιος Βασίλειος και πάντες οι Χριστιανοί." (Μέγας Συναξαριστής).
Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής γλώσσας κατά τον Γ. Μπαμπινιώτη:
"Κάθε λαός συλλαμβάνει τον κόσμο της πραγματικότητας με έννοιες και τον εκφράζει με σημασίες΄ μετατρέπει τη νόηση σε γλωσσική σήμανση, σε γλώσσα, για να μιλήσει μέσω αυτής για τον κόσμο. Επειδή δε κάθε λαός συγκροτημένος σε εθνική ενότητα, δηλαδή κάθε έθνος, έχει τον δικό του τρόπο να προσεγγίζει, να συλλαμβάνει και να εκφράζει τον κόσμο, συμβαίνει ώστε και κάθε γλώσσα να έχει το δικό της σύστημα σημασιών και τρόπων να τις δηλώνει: τα δικά της σημαινόμενα και σημαίνοντα."
"'Οτι η ελληνική γλώσσα κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις 2.700 γλώσσες του κόσμου αποτελεί απλή εμπειρική διαπίστωση. 'Οσο είναι ορθό ότι, σύμφωνα με τα διδάγματα της γλωσσικής επιστήμης, όλες οι γλώσσες των λαών (οι "φυσικές" ή "εθνικές" λεγόμενες γλώσσες) ως συστήματα επικοινωνίας είναι ισότιμες, άλλο τόσο είναι αληθές ότι ορισμένες γλώσσες που σήκωσαν το βάρος αναπτυγμένων μορφών πολιτισμού του ανθρώπου γνώρισαν μια καλλιέργεια που τις ξεχωρίζει από τις άλλες. Κατεξοχήν καλλιεργημένη γλώσσα είναι η Ελληνική, αφού σμιλεύτηκε επί 30 και πλέον αιώνες στην έκφραση λεπτών εννοιών της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αδρών εννοιών του πολιτικού λόγου και των πολιτειακών θεσμών, σύνθετων εννοιών του ευαγγελικού λόγου και της Πατερικής Θεολογίας, καθώς και βαθιών στοχαστικών εννοιών του αρχαίου δράματος, της πεζογραφίας, της ποίησης και της λογοτεχνίας."
"Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι η διεθνής επιστημονική γλώσσα σχημάτισε- και σχηματίζει και σήμερα- τους περισσότερους όρους σε διάφορες περιοχές της επιστήμης (ιατρική, φυσική, φιλολογία, φιλοσοφία, θεολογία, τεχνολογία, κ.α) καταφεύγοντας σε ελληνικές ρίζες, λέξεις ή συστατικά. Μέσα δε από τα μεγάλα κείμενα του ελληνικού στοχασμού, τα κείμενα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ομήρου, κ.λ.π., μέσα από τα κείμενα του ελληνικά εκφρασμένου Ευαγγελίου, των Πατέρων της Εκκλησίας, της βυζαντινής υμνογραφίας κ.λ.π., οι λέξεις -έννοιες της Ελληνικής πέρασαν στον καθημερινό, ιδίως τον πιο απαιτητικό λόγο των Ευρωπαίων και δι΄ αυτών στις περισσότερες άλλες γλώσσες. "
"Η Ελληνική, στη μετακλασική περίοδο με τον Αλέξανδρο, υπήρξε η πρώτη παγκόσμια γλώσσα, γλώσσα των συναλλαγών πολλών λαών (lingua franca) και συγχρόνως γλώσσα πολιτισμική."
"Η οικουμενικότητα της Ελληνικής δεν είναι άσχετη προς το κύρος που απέκτησε διεθνώς η Ελληνική ως η γλώσσα της Καινής Διαθήκης, η γλώσσα των μεγάλων Πατέρων της Χριστιανικής Εκκλησίας και, καθόλου λιγότερο, ως η κατ΄εξοχήν γλώσσα της υμνογραφίας και της εκκλησιαστικής λατρείας (Θείας Λειτουργίας του Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Μεγάλου Βασιλείου). Η Ελληνική συνδέεται επίσης με την ελληνική μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από τους Εβδομήκοντα για τις ανάγκες των Ιουδαϊκών Κοινοτήτων της Ανατολής που ήταν ελληνόφωνες εκείνη την εποχή."
"Η καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας ακονίστηκε στο μεγάλο "γλωσσικό αμόνι", στον χώρο της χριστιανικής θεολογίας και φιλολογίας, που όλο και περισσότερο εξελίχθηκε σε κύρια έκφραση του βυζαντινού κόσμου, συνοδευόμενη από άλλες μορφές πνευματικής δραστηριότητας παράλληλα με την εκκλησιαστική ποίηση."
Είπε και έγραψε ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: "Με τα έργα και τη νομοθεσία των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου επικράτησε η ελληνική γλώσσα ως γλώσσα της κυβέρνησης, των γραμμάτων, του εμπορίου και γενικά όλων των υψηλότερων και ευγενέστερων κοινωνικών σχέσεων".
"Το Ευαγγέλιο χρειαζόταν γλώσσα ικανή να εξηγήσει και να αναπτύξει τις υψηλές αλήθειες και τις έννοιες της καινούργιας θρησκείας, γλώσσα τέλεια, έντεχνη και φιλολογική, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί κανείς πως θα επιτυγχανόταν η τόσο θαυμαστή επικράτησή της." (Γενικές σκέψεις για τον Ελληνισμό της Ανατολής).
"Η Α΄Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια ήταν Ελληνική. Όλα τα πρακτικά συντάχθηκαν στα ελληνικά , ιδιαίτερα το άγιο Σύμβολο της Πίστης που ρυθμίστηκε τότε.
Και πόσο δικαιούμαστε εμείς, που μιλάμε τη γλώσσα του Αλεξάνδρου και του Αθανασίου, να καυχιόμαστε ότι αναπέμπουμε προς τον Ύψιστο την προσευχή εκείνη αναλλοίωτη, απαράλλακτη, με τις ίδιες ακριβώς λέξεις με τις οποίες διατύπωσαν τις πεποιθήσεις τους αυτοί οι μεγάλοι άνδρες της Εκκλησίας και του Έθνους μας ! " (Α΄Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια). Μικρά αποσπάσματα από την ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου.
Είπε και έγραψε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Γίνου ευσπλαγχνικός προς εμέ, Κύριε΄ διότι εάν μεταχειρίζωμαι τας λέξεις αυτάς, δεν το κάνω από απερισκεψίαν, αλλά διότι δεν έχω άλλας καταλληλοτέρας. Δεν περιορίζομαι λοιπόν εις την πτωχικήν έννοιαν των λέξεων, αλλά νοερώς αναβαίνω εις εκείνο το οποίον νοείται δια των λέξεων αυτών". (Περί αρχής, εξουσίας και δόξης).
Είπε και έγραψε ο Όσιος Σωφρόνιος ( Σαχάρωφ):
"Οι ΄Ελληνες δια της φιλοσοφίας έφθασαν εις τα υψηλότερα δυνατά όρια αναπτύξεως του ανθρωπίνου πνεύματος και δια της γλώσσης παρουσίασαν την τελειοτέραν δυνατήν μορφήν εκφράσεως του ανθρωπίνου λόγου. Την μορφήν ταύτην της εκφράσεως προσέλαβε και εχρησιμοποίησε κατά Πρόνοιαν Θεού εις την λατρείαν επί δύο χιλιετίας η Εκκλησία του Χριστού.
Η Λειτουργία, ως το κορυφαίον μέσον αναφοράς του ανθρώπου προς τον Θεόν, είναι φυσικόν να έχη ως εκφραστικόν όργανον την κατά το δυνατόν τελειοτέραν γλώσσαν.
Η χρήσις του τελειοτέρου υπάρχοντος γλωσσικού οργάνου εις τας λατρευτικάς συνάξεις βοηθεί τους πιστούς να διατηρούν την αίσθησιν του Τελείου και συμβάλλει εις την πληρεστέραν δυνατήν κοινωνίαν μετ΄Αυτού.
Η επί τοσούτον χρόνον χρησιμοποιηθείσα και καθαγιασθείσα γλώσσα της Θείας Λειτουργίας, ήτις δύναται να χαρακτηρισθή και ως κατηγόρημα της ορθοδόξου λατρείας, είναι αδύνατον να αντικατασταθή άνευ ουσιώδους βλάβης αυτής ταύτης της λατρείας.
Δια τους λόγους τούτους είμεθα κατηγορηματικώς πεπεισμένοι ότι είναι αναγκαία η χρήσις της παραδεδομένης Λειτουργικής γλώσσης εν ταις εκκλησιαστικαίς ακολουθίαις΄ ουδόλως υπάρχει ανάγκη αντικαταστάσεως αυτής υπό της γλώσσης της καθ΄ημέραν ζωής, πράγμα όπερ αναποφεύκτως θα καταβιβάση το πνευματικόν επίπεδον και θα προξενήση ούτως ανυπολόγιστον ζημίαν. Είναι άτοποι οι ισχυρισμοί περί του δήθεν ακατανοήτου δια πολλούς συγχρόνους ανθρώπους της παλαιάς εκκλησιαστικής γλώσσης, μάλιστα δε δι΄ανθρώπους εγγραμμάτους και πεπαιδευμένους εισέτι. Δι΄αυτούς η εκμάθησις εντελώς μικρού αριθμού λέξεων, αίτινες δεν είναι εν χρήσει εις την καθ΄ημέραν ζωήν, είναι υπόθεσις ολίγων ωρών."
Είπε και έγραψε ο Όσιος Πορφύριος:
"Η ελληνική γλώσσα είναι μουσική. Και αυτοί που παλαιά ξέρανε καλά τη γλώσσα, όπως τα έψαλλαν, όπως τα ομιλούσαν, όλα τα νοήματά της ψυχής τους, όπως τα αισθανόταν, τα μετέδιδαν ακριβώς με τους τόνους, τη βαρεία, την οξεία, την περισπωμένη, τη δασεία...
Η ελληνική γλώσσα έχει πολύτιμους θησαυρούς, είναι η γλώσσα που την επλούτισαν οι Έλληνες Πατέρες τόσο ωραία και την ετόρνευσαν΄ έκαναν το κτίσιμό της τόσο τέλεια, σαν να είναι- μια λέξη να πώ- <ισοδομική>.
Η ελληνική γλώσσα είναι ισοδομική. Τι θα πεί <ισοδομική>; Το ισοδομικόν, όπως εγώ το καταλαβαίνω, έχει σειρά, ομαλότητα, γραμμή. Όλοι οι λίθοι είναι βαλμένοι, όπως πρέπει, όπως και ο Παρθενώνας. Κανείς δεν έχει πιο έξω ή πιό μέσα ή έχει κενό. Έτσι συμβαίνει και με την ισοδομική γλώσσα.
Πώ πώ, τι ωραία γλώσσα!"
Άκουσε την θεία λειτουργία, την εκκλησιαστική υμνογραφία, τον ακάθιστο ύμνο, τους χαιρετισμούς προς την Θεοτόκο και Αειπάρθενο Παναγία.
Η χρήσις του τελειοτέρου υπάρχοντος γλωσσικού οργάνου εις τας λατρευτικάς συνάξεις βοηθεί τους πιστούς να διατηρούν την αίσθησιν του Τελείου και συμβάλλει εις την πληρεστέραν δυνατήν κοινωνίαν μετ΄Αυτού.
Η επί τοσούτον χρόνον χρησιμοποιηθείσα και καθαγιασθείσα γλώσσα της Θείας Λειτουργίας, ήτις δύναται να χαρακτηρισθή και ως κατηγόρημα της ορθοδόξου λατρείας, είναι αδύνατον να αντικατασταθή άνευ ουσιώδους βλάβης αυτής ταύτης της λατρείας.
Δια τους λόγους τούτους είμεθα κατηγορηματικώς πεπεισμένοι ότι είναι αναγκαία η χρήσις της παραδεδομένης Λειτουργικής γλώσσης εν ταις εκκλησιαστικαίς ακολουθίαις΄ ουδόλως υπάρχει ανάγκη αντικαταστάσεως αυτής υπό της γλώσσης της καθ΄ημέραν ζωής, πράγμα όπερ αναποφεύκτως θα καταβιβάση το πνευματικόν επίπεδον και θα προξενήση ούτως ανυπολόγιστον ζημίαν. Είναι άτοποι οι ισχυρισμοί περί του δήθεν ακατανοήτου δια πολλούς συγχρόνους ανθρώπους της παλαιάς εκκλησιαστικής γλώσσης, μάλιστα δε δι΄ανθρώπους εγγραμμάτους και πεπαιδευμένους εισέτι. Δι΄αυτούς η εκμάθησις εντελώς μικρού αριθμού λέξεων, αίτινες δεν είναι εν χρήσει εις την καθ΄ημέραν ζωήν, είναι υπόθεσις ολίγων ωρών."
Είπε και έγραψε ο Όσιος Πορφύριος:
"Η ελληνική γλώσσα είναι μουσική. Και αυτοί που παλαιά ξέρανε καλά τη γλώσσα, όπως τα έψαλλαν, όπως τα ομιλούσαν, όλα τα νοήματά της ψυχής τους, όπως τα αισθανόταν, τα μετέδιδαν ακριβώς με τους τόνους, τη βαρεία, την οξεία, την περισπωμένη, τη δασεία...
Η ελληνική γλώσσα έχει πολύτιμους θησαυρούς, είναι η γλώσσα που την επλούτισαν οι Έλληνες Πατέρες τόσο ωραία και την ετόρνευσαν΄ έκαναν το κτίσιμό της τόσο τέλεια, σαν να είναι- μια λέξη να πώ- <ισοδομική>.
Η ελληνική γλώσσα είναι ισοδομική. Τι θα πεί <ισοδομική>; Το ισοδομικόν, όπως εγώ το καταλαβαίνω, έχει σειρά, ομαλότητα, γραμμή. Όλοι οι λίθοι είναι βαλμένοι, όπως πρέπει, όπως και ο Παρθενώνας. Κανείς δεν έχει πιο έξω ή πιό μέσα ή έχει κενό. Έτσι συμβαίνει και με την ισοδομική γλώσσα.
Πώ πώ, τι ωραία γλώσσα!"
Άκουσε την θεία λειτουργία, την εκκλησιαστική υμνογραφία, τον ακάθιστο ύμνο, τους χαιρετισμούς προς την Θεοτόκο και Αειπάρθενο Παναγία.
Η γλώσσα η ελληνική είναι θεοθέμελη, ισοδομική και διαχρονική.
Είπε και έγραψε ο Άγιος Παύλος, ο Απόστολος των Εθνών:
"Ευχαριστώ τω Θεώ μου πάντων υμών μάλλον γλώσσαις λαλών΄ αλλ΄εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω ή μυρίους λόγους εν γλώσση".
"Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ή κύμβαλον αλαλάζον." (Α΄Κορινθίους).
Είπε και έγραψε ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος:
"Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα."
"Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία... "
Είπε και έγραψε ο Απόστολος Παύλος:
"...αι γυναίκες εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν΄ ου γαρ επιτέτραπται αυταίς λαλείν...αισχρόν γαρ έστι γυναιξίν εν εκκλησία λαλείν", αποδεκτός και σεβαστός ο λόγος΄ κι΄εγώ εν τη εκκλησία σιγώ, ακούω και υπακούω και ου λαλώ.
"Απεκρίθησαν οι υπηρέται΄ ουδέποτε με τόση σοφία, δύναμη και χάρη ελάλησεν (εδίδαξεν) άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος." (Ιωάν. Ζ΄, 46).
Είπε και έγραψε ο Άγιος Παύλος, ο Απόστολος των Εθνών:
"Ευχαριστώ τω Θεώ μου πάντων υμών μάλλον γλώσσαις λαλών΄ αλλ΄εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω ή μυρίους λόγους εν γλώσση".
"Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ή κύμβαλον αλαλάζον." (Α΄Κορινθίους).
Είπε και έγραψε ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος:
"Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα."
"Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία... "
Είπε και έγραψε ο Απόστολος Παύλος:
"...αι γυναίκες εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν΄ ου γαρ επιτέτραπται αυταίς λαλείν...αισχρόν γαρ έστι γυναιξίν εν εκκλησία λαλείν", αποδεκτός και σεβαστός ο λόγος΄ κι΄εγώ εν τη εκκλησία σιγώ, ακούω και υπακούω και ου λαλώ.
"Απεκρίθησαν οι υπηρέται΄ ουδέποτε με τόση σοφία, δύναμη και χάρη ελάλησεν (εδίδαξεν) άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος." (Ιωάν. Ζ΄, 46).
H Ελληνική επανάσταση του 1821 μέσα από τη λογοτεχνία.
Ο Έλληνας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στην ιστορία του Ελληνικού έθνους γράφει:
"εκτός από την επίσημη ιστορία που προσεγγίζει και αναλύει τα γεγονότα της Επανάστασης του 1821, και άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας ξαναζωντανεύουν τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής και το μέχρι θανάτου αγώνα για την ελευθερία. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων ενάντια στον οθωμανικό ζυγό ενέπνευσε συγγραφείς, ποιητές και ζωγράφους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έτσι πολύτιμη πηγή στην προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων της Επανάστασης μπορούν να αποτελέσουν τα δημοτικά τραγούδια, τα απομνημονεύματα των αγωνιστών και κάθε μορφή δημιουργίας που διασώζει διαχρονικά διδάγματα μέσα σε κείμενα μεγαλύτερης ή μικρότερης λογοτεχνικής αξίας".
"εκτός από την επίσημη ιστορία που προσεγγίζει και αναλύει τα γεγονότα της Επανάστασης του 1821, και άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας ξαναζωντανεύουν τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής και το μέχρι θανάτου αγώνα για την ελευθερία. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων ενάντια στον οθωμανικό ζυγό ενέπνευσε συγγραφείς, ποιητές και ζωγράφους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έτσι πολύτιμη πηγή στην προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων της Επανάστασης μπορούν να αποτελέσουν τα δημοτικά τραγούδια, τα απομνημονεύματα των αγωνιστών και κάθε μορφή δημιουργίας που διασώζει διαχρονικά διδάγματα μέσα σε κείμενα μεγαλύτερης ή μικρότερης λογοτεχνικής αξίας".
