Η ανθρώπινη ψυχή, ως η διψώσα έλαφος, επιζητεί την αιώνιον ζωή.

"Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσω ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;

Ο δε Ιησούς είπεν αυτώ΄ τι με λέγεις αγαθόν;  ουδείς αγαθός ει μη εις ο Θεός. (η ταπεινότης του Ιησού Χριστού εις το μεγαλείον της!).

Τας εντολάς οίδας΄ μη μοιχεύσεις, μη φονεύσης, μη κλέψης, μη ψευδομαρτηρήσης, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα. 

Ο δε αποκριθείς είπεν αυτώ΄ διδάσκαλε, ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητος μου. 

Ο δε Ιησούς εμβλέψας αυτώ ηγάπησεν αυτόν και είπεν αυτώ΄ εν σοι υστερεί΄ ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε, όσα έχεις πώλησον και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι, άρας τον σταυρόν σου.

Ο δε στυγνάσας επί τω λόγω απήλθε λυπούμενος΄ ην γαρ έχων κτήματα πολλά.   

Και περιβλεψάμενος ο Ιησούς λέγει τοις μαθηταίς αυτού΄ πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες 

εις την βασιλείαν του Θεού εισελεύσονται!" (Μαρκ. Ι΄,17-24).