Λόγος εις τα εισόδια της υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου. (Αγίου Λουκά Κριμαίας).

" Στην αρχή του κηρύγματός μου θα διαβάσω ένα απόσπασμα από την καθολική επιστολή του αγίου  αποστόλου Ιακώβου: <<Θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τω Θεώ και Πατρί αύτη εστίν, επισκέπτεσθαι ορφανούς και χήρας εν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν τηρείν από του κόσμου>> . (Ιακώβου Α΄, 27)

"άσπιλον εαυτόν τήρησον από του κόσμου". 

Με τι και πως μας μολύνει ο  κόσμος; 

Πως μπορούμε να τηρήσουμε τους εαυτούς μας άσπιλους, καθαρούς και αμόλυντους από τον πονηρό, κακό, ρυπαρό και μιαρό κόσμο; 

Στον αέρα που μας περιβάλλει υπάρχουν βακτηρίδια διαφόρων ασθενειών. Με την εισπνοή του αέρα αυτά μπαίνουν μέσα μας και μας προκαλούν ασθένειες.  Αλλά το χειρότερο είναι ότι το περιβάλλον έχει πολλά μιαρά και ανήθικα βακτηρίδια τα οποία μολύνουν την καρδιά και το νου μας.  Τα μιάσματα της ακαθαρσίας και της ακολασίας, που τόσα πολλά υπάρχουν γύρω μας, είναι δύσοσμα, και πολύ εύκολα καταστρέφουν την καρδιά και το νου του ανθρώπου. Ακούμε συχνά για την αισχρή ακαθαρσία της πορνείας, της ασέλγειας και της μοιχείας και κάποιες φορές γινόμαστε και οι ίδιοι μάρτυρες αυτών των αισχρών πράξεων. 

Οι άνθρωποι και ειδικά οι νέοι εισπνέουν βαθιά την δυσωδία της ακαθαρσίας, διαβάζοντας τα φιλήδονα μυθιστορήματα και πορνοπεριοδικά, κοιτάζοντας βίντεο και φωτογραφίες πορνό και ακούγοντας ανήθικα, ρυπαρά, αισχρά και απρεπή λόγια και τραγούδια. (φθείρουσιν ήθη χρηστά αι κακαί συναναστροφαί και αι κακαί ομιλίαι). 

Μολύνουμε τον εαυτό μας όταν ζηλεύουμε αυτούς που κατέχουν τις υψηλές θέσεις και ζουν μέσα στον πλούτο και την πολυτέλεια και προσπαθούμε με όλες τις δυνάμεις μας να αποκτήσουμε όσο είναι δυνατόν πιό πολλά χρήματα και τα παροδικά γήϊνα αγαθά. Σ΄αυτό το κυνήγι του άδικου πλούτου, της φιλαργυρίας και της αισχροκέρδειας, της ιδιοτέλειας και της πλεονεξίας, της αλαζονείας, της υπερηφάνειας και της κενοδοξίας δεν διστάζουμε να χρησιμοποιούμε οποιοδήποτε δόλια και σκοτεινά μέσα, όπως την πονηριά, το ψέμα και την ψευδομαρτυρία, την κλεψιά, την ανομία και την παρανομία, την δωροδοκία και την προδοσία, την ανθρωποκτονία, το έγκλημα και την αδικία.   

Από αμνημονεύτων χρόνων γίνονταν αδελφοκτονίες, ληστρικοί πόλεμοι και φόνοι μεταξύ των λαών. Αυτοί οι πόλεμοι προκαλούσαν στους ανθρώπους την ηθική πτώση, έκαναν τις καρδιές τους σκληρές και άσπλαχνες, που δεν μπορούν να αγαπάνε. Ενώ το Ευαγγέλιο του Χριστού μας καλεί στην ειρήνη, στην ενότητα, στην ανιδιοτελή και ολική αγάπη. 

Όμως όσο βαριές και μολυσματικές και να είναι όλες αυτές οι ακαθαρσίες του κόσμου, τις υπερβαίνει κατά πολύ το χειρότερο και το πιο ολέθριο μίασμα, η αθεϊα που αυξάνει όλο και περισσότερο, η απώλεια της πίστης στον Θεό. η λήθη στην φοβερά θυσία, την οποία πρόσφερε ο Κύριος μας, ο μονογενής Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, την θυσία, την οποία πρόσφερε στον φοβερό σταυρό του Γολγοθά, για την σωτηρία του κόσμου. 

Όσο επικίνδυνα και ολέθρια και να είναι τα μιάσματα αυτά, για τα οποία έγινε λόγος παραπάνω, όμως η αθεϊα, η απιστία και η βλασφημία είναι ασύγκριτα πιο φοβερές από αυτά. Αυτές όχι μόνον μας μολύνουν αλλά και μας οδηγούν στην απώλεια. 

Αν βρισκόμαστε σ΄ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι έχουν κακή συμπεριφορά και ζούμε μόνιμα μεταξύ τους, είναι αναπόφευκτο να μολυνθούμε και εμείς και να γίνουμε όμοιοι με αυτούς. (φθείρουσιν ήθη χρηστά αι κακαί συναναστροφαί και αι κακαί οιμιλίαι).

Μακάριοι είναι αυτοί που ζουν μακριά από ένα τέτοιο καταστρεπτικό για την ψυχή περιβάλλον, μακάριοι είναι αυτοί που ζουν με ανθρώπους ευσεβείς και ευλαβείς, καλούς και αγαθούς, γιατί δεν διατρέχουν τον κίνδυνο να μολυνθούν από τις ακαθαρσίες του κακού και ανήθικου, μιαρού, πονηρού και ρυπαρού κόσμου. 
Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών στην ευσέβεια, η προφύλαξη τους από το χειρότερο μίασμα του κόσμου την αθεϊα και την πνευματική ακαθαρσία πρέπει να είναι ο πρώτος σκοπός των γονέων. Αυτό το είχαν κατανοήσει πολύ καλά ο Άγιος Ιωακείμ και η Αγία Άννα, οι όσιοι και άγιοι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου. Διάλεξαν για την αγάπη τους, για την τριετή παρθενοκόρη Παναγία, τον καλύτερο τρόπο για να την προστατέψουν από το μίασμα του κόσμου, αφιερώνοντάς την στον Θεό. 
Εσείς που είστε μητέρες γνωρίζετε πάρα πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι για μια μητέρα να χωριστεί το παιδί της τριών χρονών, που είναι και μοναδικό, να το πάει 120χιλόμετρα μακριά από το σπίτι, από τη Ναζαρέτ στα Ιεροσόλυμα, να το αφήσει εκεί στο Ναό, που υπήρχε το κέντρο της ευλάβειας για όλο το λαό του Ισραήλ και να επιστρέψει στη Ναζαρέτ χωρίς το παιδί. Ο Θεός ανακούφισε τους γονείς που πρόσφεραν αυτήν την θυσία επιτρέποντας στον αρχιερέα Ζαχαρία να οδηγήσει την μικρή Παναγία στα Άγια των Αγίων, όπου μπορούσε να εισέρχεται μόνο ο αρχιερέας και μόνο μια φορά το χρόνο. 
Αυτό το γεγονός ήταν τόσο ασυνήθιστο ώστε προκάλεσε έκπληξη στις αγγελικές δυνάμεις, οι οποίες συνόδευσαν τον αρχιερέα και την μικρή παρθενοκόρη. Ακούτε τον χορό να ψάλλει στον όρθρο << Άγγελοι την είσοδον της πανάγνου ορώντες εξεπλήττοντο, πως η Παρθένος εισήλθεν εις τα Άγια των Αγίων>>.
Πως μπορούμε να εξηγήσουμε αυτό το γεγονός το οποίο προκάλεσε τόση έκπληξη στους αγγέλους;
Στον δεύτερο ναό, ο οποίος χτίστηκε στα Ιεροσόλυμα μετά την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, δεν υπήρχε πια η κιβωτός της διαθήκης, την οποίαν έκρυψε ο προφήτης Ιερεμίας σ΄ένα άγνωστο μέρος (Μακ. 2, 4-7).
(Ως κιβωτός, Θεόνυμφε,  έμψυχος, τον νομοδότην Κύριον εχώρησας, ως δε ναός ουράνιος εδέξω τον Πανάγιον Θεόν βροτόν γενόμενον, όπως ημίν δωρήσηται το μέγα θείον έλεος.  
Χαίρε Παρθενοκόρη Μαρία, χαίρε η έμψυχος του αγίου Θεού κιβωτός, χαίρε ο έμψυχος του αγίου Θεού άγιος ναός ). 
Παρά ταύτα το τρίτο εσωτερικό μέρος - τα Άγια των Αγίων- εξακολουθούσε να είναι για τους Ιουδαίους ένα μέρος της ιδιαίτερης παρουσίας του Θεού. 
Η από των αιώνων προωρισθείσα  και η υπό των προφητών προκηρυχθείσα μητέρα του Λόγου του Θεού εισάγεται εις τα Άγια των Αγίων, ως το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού΄ ναός έμψυχος του Μεγάλου Βασιλέως, ο καθαρώτατος παρθενικός ναός του Σωτήρος εξ΄ης προήλθεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Μήπως δεν ήταν άξια να εισέλθη σ΄αυτό το ιερό μέρος εκείνη η οποία ονομάζεται <ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος>, <το προάγγελμα των προφητών>,< η στήλη της παρθενίας>, <η βάτος του Μωϋσέως>, <το θυμίαμα το εύοσμον>, < η θάλασσα τον Φαραώ ποντίσασα>, < το όρος το αλατόμητον >, <η μυστική λαβίς>, < η στάμνος η του μάννα>, <η χρυσή στάμνα>,  <η πολύτιμος παστάς>, < η φωτοφόρος νεφέλη>, <η λυχνία του φωτός του αύλου>, <η θυγάτηρ του Δαυίδ>, <η κόρη η κεχαριτωμένη>, <η  πανάρετος Παρθένος>, <το στέφος της εγκρατείας>,<το ωράϊσμα των παρθένων>, <η καλλονή του Ιακώβ>, <το αγλάϊσμα των Αγγέλων>, < η νοητή κλίμακα του Ιακώβ>, < η ράβδος του Ααρών>, < η πύλη η κεκλεισμένη>, <η ουράνιος πύλη>,< η νοητή γη της επαγγελίας>,< η θεία επαγγελία>, < το καύχημα των αποστόλων>, < η αυλή των λογικών προβάτων>, <η σκηνή η επουράνιος>, < η ουράνιος βασιλεία> ...
Μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε ετών έζησε η Παναγία στον Ναό, σ΄ενα δωμάτιο στα εξωτερικά τείχη της αυλής του Ναού.
Η παναγία βρισκόταν υπό την προστασία του Αγίου Πνεύματος, που είναι η πιό δυνατή και η πιό σίγουρη προστασία, το Οποίο την προστάτευε από την ακαθαρσία, τους πειρασμούς του κόσμου και την αμαρτία. Μ΄αυτόν τον τρόπο προετοιμαζόταν η Παρθενοκόρη Μαριάμ, η Θεοτόκος Παναγία για το μέγα μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού. 
Να δοξάσουμε στην καρδιά μας τον Θεό, ο οποίος χάρισε στον κόσμο αυτό, το ιερό, καθαρό και αμόλυντο δοχείο, την Παναγία, και να έχουμε βαθειά στην καρδιά μας την εντολή του Αποστόλου Ιακώβου, να τηρήσουμε εμείς οι αδύνατοι τους εαυτούς μας αμόλυντους από την ακαθαρσία του πονηρού κόσμου. Αμήν".  

Σήμερον η αγία ημών εκκλησία ψάλλει της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας την  προκήρυξιν΄ εν ναώ γαρ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλεται. Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις. 

"Σε την ανατραφείσαν εν τω Ναώ Κυρίου
και επισκιασθείσαν εκ Πνεύματος Αγίου,
Την αφιερωθείσαν Θεώ, την Παναγίαν,
την περιβεβλημένην την πίστιν, την σοφίαν.
Την άμετρον δε σχούσαν ως κόσμον παρθενίαν
Την άμωμον τε χάριν, την άσπιλον αγνείαν,
Την παρά του αγγέλου το χαίρε δεξαμένην, 
Την κεχαριτωμένην, υπερευλογημένην,
την μεμακαρισμένην, υπερδεδοξασμένην,
την του Θεού Μητέρα αφράστως γενομένην.
Σε και ημείς προφρόνως αινούμεν, ευλογούμεν,
και εκ ψυχής απαύστως θερμώς δοξολογούμεν.
Δέχου τον ύμνον Κόρη, φιλούντων εκ καρδίας,
και εκ ψυχής υμνούντων και όλης διανοίας".
Ύμνος εις την Θεοτόκον Παναγίαν του Αγίου Νεκταρίου.

 "Χαίρε ευλογημένη παρθένε Θεοτόκε,
λιμήν και προστασία του γένους των ανθρώπων΄
εκ Σου γαρ εσαρκώθη ο λυτρωτής του κόσμου,
εκ Σου προήλθε κόρη ο άναρχος Θεός μου.

Συ μόνη γαρ υπάρχεις και μήτηρ και παρθένος,
αεί ευλογημένη, αεί δεδοξασμένη.
Πρέσβευε, Παναγία Θεώ ηγαπημένη,
δωρήσασθαι  ειρήνην πάση τη Οικουμένη". Αμήν.
Εις την βασίλισσαν των Αγγέλων από το Θεοτοκάριον του Αγίου Νεκταρίου.  

Ασκητική.

"ουκ ειμι μόνος".
"Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου, εν τη σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεται΄ ερεί τω Κυρίω: αντιλήπτωρ μου ει και καταφυγή μου, και ελπιώ επ΄αυτόν... " (Ψαλμός 90ος).
"Έστι δε πίστις επλιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων". Απόστολος Παύλος

Mηδείς των σαρκικών επιθυμιών και των σαρκικών ηδονών, μηδείς των υλικών  απολαύσεων, μηδείς δούλος της αμαρτίας και της ανομίας, μηδείς δούλος της πορνείας, μηδείς δούλος της κακίας και της αδικίας, μηδείς δούλος του μαμωνά, του διαβόλου και του σατανά, μηδείς δούλος της υποκρισίας, της φιλοχρηματίας, της φιλαργυρίας και της πλεονεξίας, μηδείς άθεος, άπιστος, βλάσφημος, ανήθικος εισελεύσεται μου της θύρας.
"Ουδείς οικέτης δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν΄ ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει. ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά".
Αγάπα την σιωπή και την ησυχία. Η σιγή είναι καλύτερη από την φλυαρία, τον θόρυβο και την πολυλογία.
"Ρίζα πολλών κακών η φιλαργυρία, η κενοδοξία ...
Μες΄στη σιγή αφουκράζομαι  φωνή, απόκοσμη- απόμακρη και την ακούω με προσοχή:

"Καθώς οι ιχθείς, εάν παραμένουσιν πολλήν ώραν εις την ξηράν, αποθνήσκουσιν, ούτως και οι μοναχοί, εάν βραδύνωσι μεθ΄υμών των κοσμικών, πολλά ζημιώνονται". 
"Σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία".
"ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών".

Τις εντός μου ομιλεί;

Φιλοσοφία και Θεολογία.

"Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι την θύραν". Ακαδημία Πλάτωνος.

"Του αεί όντος η γεωμετρική γνώσις εστίν".

 Φιλόσοφος: Τους δε αληθινούς φιλοσόφους τίνας λέγεις;
Μαθητής:τους της αληθείας φιλοθεάμονας".

"Το γουν νυν αμάρτημα και η ατιμία φιλοσοφία δια ταύτα προσπέπτωκεν, ό και πρότερον είπομεν, ότι ου κατ΄αξίαν αυτής άπτονται΄ ου γαρ νόθους έδει άπτεσθαι, αλλά γνησίους".
Μετάφραση:

Το λάθος που γίνεται τώρα με τη φιλοσοφία και το κακό όνομα που υπάρχει για αυτήν οφείλεται- κάτι που το είπαμε και πρωτύτερα- στο ότι  η ενασχόληση με αυτήν δεν γίνεται κατά τρόπο που να είναι αντάξιός της΄ δεν θα΄πρεπε να καταπιάνονται μ΄αυτήν τα μη γνήσια  αλλά μόνο τα γνήσια παιδιά της.

Πλάτωνος Πολιτεία.

"Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν Σοι, Κύριε και Θεέ και βασιλεύ της δόξης. Το γαρ διακονείν Σοι μέγα και φοβερόν και αυταίς ταις επουρανίαις δυνάμεσιν". Ευχή Χερουβικού ύμνου.

" Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσουσιν αυτούς εν τοις ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν ημάς". κατά Ματθαίον, Ζ΄,6.

"και ου μη εισέλθη εις αυτήν παν κοινόν και ο ποιών βδέλυγμα και ψεύδος, ει μη οι γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου".

"Μακάριοι οι ποιούντες τας εντολάς αυτού, ίνα έσται η εξουσία αυτών επί το ξύλον της ζωής, και τοις πυλώσιν εισέλθωσιν εις την πόλιν.
έξω οι κύνες και οι φαρμακοί και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας ο φιλών και ποιών ψεύδος". Αποκάλυψις Ιωάννου.

Ομολογία πίστεως περί της παναγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου και ακτίστου Τριάδος.

"Και προσελθών ο Ιησούς ελάλησεν  αυτοίς  λέγων΄ εδόθη μοι πάσα εξουσία εν  ουρανώ  και επί γής. πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου  Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν΄ και ιδού εγώ  μεθ΄ υμών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν."(Ματθ.ΚΗ΄, 18,19,20). 
"Ούτος έστιν ο ελθών δι΄ύδατος και αίματος, Ιησούς Χριστός΄ ουκ εν τω ύδατι μόνον, αλλ΄εν τω ύδατι και τω αίματι΄και το Πνεύμα έστι το μαρτυρούν, ότι το Πνεύμα έστιν η αλήθεια. ότι τρεις είσιν οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα, και ούτοι οι τρείς εν είσι. 
Και τρείς είσιν οι μαρτυρούντες εν τη γη, το Πνεύμα και το ύδωρ και το αίμα, και οι τρείς εις το έν είσιν." (Α΄Ιωάννου, κεφ. Ε΄, στιχ. 6-9).

"Τριάς υπερούσιε, υπεράγαθε, υπέρθεε, παντοδύναμε, παντεπίσκοπε, αόρατε, ακατάληπτε, Δημιουργέ των νοερών ουσιών και των λογικών φύσεων, η έμφυτος αγαθότης, το φως το απρόσιτον και αληθινόν, το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, λάμψον καμοί τω αναξίω δούλω Σου, φώτισόν μου της διανοίας τα όμματα, όπως ανυμνήσαι τολμήσω την άμετρον ευεργεσίαν και δύναμιν... "Αγίου Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων.

<<Και είπεν ο Θεός΄ Ποιήσωμεν άνθρωπον>> (Γένεσις, Α΄, 26). 
"Ακούς, ω χριστόμαχε, ότι συνομιλεί με τον συνεργόν της δημιουργίας,"δι΄ου τα πάντα εγένετο", (Ιωαν. Α, 3), "δι΄ου και τους αιώνας εποίησε", και ο οποίος κρατεί τα σύμπαντα τω "ρήματι της δυνάμεως Αυτού" (Εβρ. α΄, 2,3); 
Εις ποίον λέγει "κατ΄εικόνα ημετέραν"; Εις ποίον άλλον παρά εις Εκείνον, που είναι "απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού" (Εβρ. α΄, 3), "ος έστιν εικών του Θεού" του αοράτου (Β΄ Κορινθ. δ΄, 4);  Βεβαίως το λέγει προς την ιδικήν Του ζωντανήν εικόνα, (προς τον Μονογενή Υιόν Του δηλαδή, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν), ο οποίος Χριστός είπεν: "Εγώ και ο Πατήρ εν έσμεν" (Ιωαν. Ι΄,30), και "ο εωρακώς εμέ, εώρακε τον Πατέρα" (Ιωαν. ιδ΄, 9). Πρός Αυτόν λέγει "Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ΄εικόνα ημετέραν"΄όπου μία είναι η εικών, που είναι η ανομοιότης;" Από την  εξαήμερον δημιουργία κατά τον Άγιον και Μέγα Βασίλειον.  

Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού:

"Πιστεύομεν τοιγαρούν εις ένα Θεόν, μίαν αρχήν άναρχον, άκτιστον, αγέννητον, ανόλεθρόν τε και αθάνατον, αιώνιον, άπειρον, απερίγραπτον, απεριόριστον, απειροδύναμον, απλήν, ασύνθετον, ασώματον, άρρευστον, απαθή, άτρεπτον, αναλλοίωτον, αόρατον, πηγήν αγαθότητος και δικαιοσύνης, φως νοερόν, απρόσιτον, δύναμιν ουδενί μέτρω γνωριζομένην, μόνω δε τω οικείω βουλήματι μετρουμένην- πάντα γαρ, όσα θέλει, δύναται-πάντων κτισμάτων ορατών τε και αοράτων ποιητικήν, πάντων συνεκτικήν και συντηρητικήν, πάντων προνοητικήν, πάντων κρατούσαν και βασιλεύουσαν ατελευτήτω και αθανάτω βασιλεία, μηδέν εναντίον έχουσα, πάντα πληρούσαν, υπ΄ουδενός περιεχομένην, αυτήν δε μάλλον περιέχουσαν τα σύμπαντα και συνέχουσαν και προέχουσαν΄ αχράντως ταις όλαις ουσίαις επιβατεύουσαν και πάντων επέκεινα και πάσης ουσίας εξηρημένην ως υπερούσιον και υπέρ τα όντα ούσαν, υπέρθεον, υπεράγαθον, υπερπλήρη, τας όλας αρχάς και τάξεις αφορίζουσαν και πάσης αρχής και τάξεως υπεριδρυμένην υπέρ ουσίαν και ζωήν και λόγον και έννοιαν , αυτοφώς, αυτοαγαθότητα, αυτοζωήν, αυτοουσίαν ως μη παρ΄ετέρου το είναι έχουσαν ή τι των όσα εστίν, αυτήν δε πηγήν ούσαν του είναι τοις ούσι, τοις ζώσι της ζωής, τοις λόγου μετέχουσι του λόγου, τοις πάσιν πάντων αγαθών αιτίαν΄ πάντα ειδυίαν πριν γενέσεως αυτών΄ μίαν ουσίαν, μίαν θεότητα, μίαν δύναμιν, μίαν θέλησιν, μίαν ενέργειαν, μίαν αρχήν, μίαν εξουσίαν, μίαν κυριότητα, μίαν βασιλείαν, εν τρισί τελείαις υποστάσεσι γνωριζομένην τε και προσκυνουμένην μιά προσκυνήσει, πιστευομένην τε και λατρευομένην υπό πάσης λογικής κτίσεως ασυγχύτως ηνωμέναις και αδιαστάτως διαιρουμέναις΄  εις Πατέρα και Υιόν και Άγιον Πνεύμα, εις α και βεβαπτίσμεθα΄ ούτω γαρ ο Κύριος τοις αποστόλοις βαπτίζειν ενετείλατο΄<< βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος>>.

Εις ένα Πατέρα, την πάντων αρχήν και αιτίαν, ουκ εκ τινος γεννηθέντα, αναίτιον δε και αγέννητον μόνον υπάρχοντα, πάντων μεν ποιητήν, ενός δε μόνου Πατέρα φύσει του μονογενούς Υιού Αυτού, Κυρίου δε και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και προβολέα του Αγίου Πνεύματος.

Και εις ένα Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων, φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν, εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι ου τα πάντα εγένετο.

<<Πρό πάντων των αιώνων>> λέγοντες, δείκνυμεν ότι άχρονος και άναρχος αυτού η γέννησις΄ ου γαρ εκ του μη όντος εις το είναι παρήχθη ο Υιός του Θεού, το απαύγασμα της δόξης, ο χαρακτήρ της του Πατρός υποστάσεως, η ζώσα σοφία και δύναμις, ο λόγος ο ενυπόστατος, η ουσιώδης και τελεία και ζώσα εικών του αοράτου Θεού, αλλ΄αεί ην συν τω Πατρί και εν Αυτώ αϊδίως και ανάρχως εξ Αυτού γεγεννημένος΄ ου γαρ ην ποτε ο Πατήρ, ότε ουκ ην ο Υιός, αλλ΄άμα Πατήρ, άμα Υιός εξ Αυτού γεγεννημένος΄ Πατήρ γαρ εκτός Υιού ουκ αν κληθείη. Ει δε ην μη έχων Υιόν, ουκ ην Πατήρ, και ει μετά ταύτα έσχεν Υιόν, μετά ταύτα εγένετο Πατήρ μη ων προ τούτου Πατήρ και ετράπη εκ του μη είναι Πατήρ εις το γενέσθαι Πατήρ,  όπερ πάσης βλασφημίας εστί χαλεπώτερον. 

Αδύνατον γαρ τον Θεόν ειπείν έρημον της φυσικής γονιμότητος΄ η δε γονιμότης το εξ αυτού ήγουν εκ της ιδίας ουσίας όμοιον κατά φύσιν γεννάν.

Επί μεν ουν της του Υιού γεννήσεως ασεβές λέγειν χρόνον μεσιτεύσαι ή μετά τον Πατέρα την του Υιού γενέσθαι ύπαρξιν. Εξ Αυτού γαρ, ήγουν της του Πατρός φύσεώς φαμεν την του Υιού γέννησιν.

Και ει μη εξ αρχής δώμεν τον Υιόν συνυπάρχειν τω Πατρί εξ Αυτού γεγεννημένον, τροπήν της του Πατρός υποστάσεως παρεισάγομεν΄ ότι μη ων Πατήρ ύστερον εγένετο Πατήρ΄ η γαρ κτίσις, ει και μετά ταύτα γέγονεν, αλλ΄ουκ εκ της του Θεού ουσίας, εκ δε του μη όντος εις το είναι βουλήσει και δυνάμει Αυτού παρήχθη, και ουχ άπτεται τροπή της του Θεού φύσεως.

Γέννησις μεν γαρ έστι το εκ της ουσίας του γεννώντος προάγεσθαι το γεννώμενον όμοιον κατ΄ουσίαν, κτίσις δε και ποίησις το έξωθεν και ουκ εκ της ουσίας του κτίζοντος και ποιούντος γίνεσθαι το κτιζόμενον και ποιούμενον ανόμοιον παντελώς.

Επί μεν ουν του μόνου απαθούς και αναλλοιώτου και ατρέπτου και αεί ωσαύτως έχοντος Θεού και το γεννάν και το κτίζειν απαθές΄ φύσει γαρ ων απαθής και άρρευστος ως απλούς και ασύνθετος, ου πέφυκεν υπομένειν πάθος ή ρεύσιν ούτε εν τω γεννάν ούτε εν τω κτίζειν ουδέ τινός συνεργείας δείται, αλλ΄η μεν γέννησις άναρχος και αϊδιος φύσεως έργον ούσα και εκ της ουσίας αυτού προάγουσα, ίνα τροπήν ο γεννών μη υπομείνη και ίνα μη Θεός πρώτος και Θεός ύστερος είη και προσθήκηνν δέξηται. Η δε κτίσις επί Θεού θελήσεως έργον ούσα ου συναϊδιός έστι τω Θεώ, επειδή ου πέφυκε το εκ του μη όντος εις το είναι παραγόμενον συναϊδιον είναι τω ανάρχω και αεί όντι.

Ώσπερ τοίνυν ουχ ομοίως ποιεί άνθρωπος και Θεός- ο μεν γαρ άνθρωπος ουδέν εκ του μη όντος εις το είναι παράγει, αλλ΄όπερ ποιεί εκ προϋποκειμένης ύλης ποιεί, ου θελήσας μόνον αλλά και προεπινοήσας, και εν τω νω ανατυπώσας το γενησόμενον, είτα και χερσίν εργασάμενος και κόπον υπομείνας και κάματον, πολλάκις δε και αστοχήσας μη αποβάντος, καθά βούλεται του επιτηδεύματος΄ ο δε Θεός θελήσας μόνον εκ του μη όντος εις το είναι τα πάντα παρήγαγεν- ούτως ουδέ ομοίως γεννά Θεός και άνθρωπος. 

Ο μεν γαρ Θεός άχρονος ων και άναρχος και απαθής και άρρευστος και ασώματος και μόνος και ατελεύτητος αχρόνως και ανάρχως και απαθώς και αρρεύστως γεννά και εκτός συνδυασμού΄ και ούτε αρχήν έχει η ακατάληπτος Αυτού γέννησις, ούτε τέλος. Και ανάρχως μεν δια το άτρεπτον, αρρεύστως δε δια το απαθές και ασώματον΄ εκτός δε συνδυασμού διά τε το ασώματον πάλιν και ένα μόνον είναι Θεόν απροσδεή ετέρου΄ ατελευτήτως δε και ακαταπαύστως δια τε το άναρχον και άχρονον και ατελεύητητον και αεί ωσαύτως έχειν΄ το γαρ άναρχον και ατελεύτητον, το δε χάριτι ατελεύτητον ου πάντως άναρχον  ώσπερ οι άγγελοι.

Γεννά τοίνυν ο αεί ων Θεός τον εαυτού Λόγον τέλειον όντα ανάρχως και ατελευτήτως, ίνα μη εν χρόνω τίκτη Θεός ο χρόνου ανωτέραν έχων την τε φύσιν και την ύπαρξιν.

Ο δε άνθρωπος δήλον ως εναντίως γεννά υπό γένεσιν τελών και φθοράν και ρεύσιν και πληθυσμόν και σώμα περικείμενος και το άρρεν και το θήλυ εν τη φύσει κεκτημένος΄ ενδεές γαρ το άρρεν της του θήλεως βοηθείας. Αλλ΄ίλεως είη ο πάντων επέκεινα και πάσαν νόησιν και κατάληψιν υπερκείμενος.

Διδάσκει ουν η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία άμα Πατέρα και άμα τον  μονογενή Αυτού Υιόν εξ΄Αυτού γεγεννημένον αχρόνως και αρρεύστως και απαθώς και ακαταλήπτως, ως μόνος ο των όλων οίδε Θεός. 

Ώσπερ άμα το πυρ και άμα το εξ΄αυτού φώς, και ου πρώτον το πυρ και μετά ταύτα το φως αλλ΄άμα΄ και ώσπερ το φως εκ του πυρός αεί γεννώμενον αεί εν αυτώ έστι μηδαμώς αυτού χωριζόμενον, ούτω και ο Υιός εκ του Πατρός γεννάται μηδαμώς Αυτού χωριζόμενος, αλλ΄αεί εν Αυτώ έστιν. Αλλά το μεν φως εκ του πυρός γεννώμενον αχωρίστως, και εν αυτώ αεί μένον ουκ έχει ιδίαν υπόστασιν παρά το πυρ- ποιότης γαρ εστι φυσική του πυρός-, ο δε Υιός του Θεού ο μονογενής εκ Πατρός γεννηθείς αχωρίστως και αδιαστάτως και εν Αυτώ μένων αεί έχειν ιδίαν υπόστασιν παρά την του Πατρός. 

Λόγος μεν ουν και απαύγασμα λέγεται δια το άνευ συνδυασμού και απαθώς και αχρόνως και αρρεύστως και αχωρίστως γεγεννήσθαι εκ του Πατρός, Υιός δε και χαρακτήρ της πατρικής υποστάσεως δια το τέλειον και ενυπόστατον και κατά πάντα όμοιον τω Πατρί είναι πλην της αγεννησίας, μονογενής δε, ότι μόνος εκ μόνου του Πατρός εγεννήθη. Ουδέ γαρ ομοιούται ετέρα γέννησις τη του Υιού του Θεού γεννήσει, ουδέ γαρ έστιν άλλος Υιός του Θεού.

Ει γαρ και το Πνεύμα το Άγιον εκ του Πατρός εκπορεύεται, αλλ΄ου γεννητώς αλλ΄εκπορευτώς. Άλλος τρόπος υπάρξεως ούτος, άληπτός τε και άγνωστος, ώσπερ και η του Υιού γέννησις. 

Διο και πάντα, όσα έχει ο Πατήρ, Αυτού είσι πλην της αγεννησίας, ήτις ου σημαίνει ουσίας διαφοράν ουδέ αξίωμα, αλλά τρόπον υπάρξεως΄ ώσπερ και ο Αδάμ αγέννητος ων- πλάσμα γαρ έστι Θεού- και ο Σήθ γεννητός- υιός γαρ έστιν του Αδάμ- και η Εύα εκ της του Αδάμ πλευράς εκπορευθείσα- ου γαρ εγεννήθη αύτη, ου φύσει διαφέρουσιν αλλήλων- άνθρωποι γαρ είσιν-, αλλά το της υπάρξεως τρόπω.

Χρη γαρ ειδέναι, ότι το αγένητον δια του ενός Νυ γραφόμενον το άκτιστον, ήτοι το μη γενόμενον σημαίνει΄ το δε αγέννητον δια των δύο Νυ γραφόμενον δηλοί το μη γεννηθέν. Κατά μεν ουν το πρώτον σημαινόμενον διαφέρει ουσία ουσίας΄ άλλη γαρ ουσία η άκτιστος, ήτοι αγένητος δια του ενός Νυ, και άλλη η γενητή, ήτοι κτιστή. Κατά δε το δεύτερον σημαινόμενον ου διαφέρει ουσία ουσίας΄ παντός γαρ είδους ζώων η πρώτη υπόστασις αγέννητός έστιν, αλλ΄ ουκ  αγένητος΄ εκτίσθησαν μεν γαρ υπό του δημιουργού τω Λόγω Αυτού παραχθέντα εις γένεσιν, ου μην εγεννήθησαν μη προυπάρχοντος ετέρου ομοειδούς, εξ΄ου γεννηθώσι. 

Κατά μεν ουν το πρώτον σημαινόμενον κοινωνούσιν αι τρείς της αγίας θεότητος υπέρθεοι υποστάσεις΄ ομοούσιοι γαρ και άκτιστοι υπάρχουσι. 

Κατά δε το δεύτερον σημαινόμενον ουδαμώς΄ μόνος γαρ ο Πατήρ αγέννητος΄ου γαρ εξ ετέρας εστίν Αυτώ υποστάσεως το είναι. 

Και μόνος ο Υιός γεννητός΄ εκ της του Πατρός γαρ ουσίας ανάρχως και αχρόνως γεγέννηται. 

Και μόνον το Πνεύμα το Άγιον εκπορευτόν εκ της ουσίας του Πατρός, ου γεννώμενον αλλ΄εκπορευόμενον. 

Ούτω μεν της θείας διδασκούσης Γραφής, του δε τρόπου της γεννήσεως και της εκπορεύσεως ακαταλήπτου υπάρχοντος. 

Και τούτο δε ιστέον, ως ουκ εξ ημών μετηνέχθη επί την μακαρίαν θεότητα το της πατρότητος και υιότητος και εκπορεύσεως όνομα΄ τουναντίον δε εκείθεν ημίν μεταδέδοται, ως φησιν ο θείος απόστολος΄ << Δια τούτο κάμπτω τα γόνατα μου προς τον Πατέρα, εξ΄ου πάσα πατριά εν ουρανώ και επί γης>>. 

Ει δε λέγομεν τον Πατέρα αρχήν είναι του Υιού και μείζονα, ου προτερεύειν Αυτόν του Υιού χρόνω ή φύσει υποφαίνομεν, << δι΄Αυτού γαρ τους αιώνας εποίησεν>>, ουδέ καθ΄έτερον τι, ει μη κατά το αίτιον, τουτέστιν ότι ο Υιός εκ του Πατρός εγεννήθη και ουχ ο Πατήρ εκ του Υιού και ότι ο Πατήρ αίτιός έστι του Υιού φυσικώς, ώσπερ ουκ εκ του φωτός το πυρ φαμεν προέρχεσθαι, αλλά το φως μάλλον εκ του πυρός.

Ότε ουν ακούσωμεν αρχήν και μείζοντα του Υιού τον Πατέρα, τω αιτίω νοήσωμεν.

Και ώσπερ ου λέγομεν ετέρας ουσίας το πυρ και ετέρας το φως,  ούτως ουχ οίόν τε φάναι ετέρας ουσίας τον Πατέρα και το Υιόν ετέρας, αλλά μιας και της αυτής.

Και καθάπερ φαμέν διά του εξ αυτού προερχομένου φωτός φαίνειν το πυρ και ου τιθέμεθα όργανον υπουργικόν είναι του πυρός το εξ αυτού φως, δύναμιν δε μάλλον φυσικήν, ούτω λέγομεν τον Πατέρα πάντα όσα ποιεί, δια του μονογενούς Αυτού Υιού ποιείν ουχ ως δι΄οργάνου λειτουργικού, αλλά φυσικής και ενυποστάτου δυνάμεως.

Και ώσπερ λέγομεν το πυρ φωτίζειν και πάλιν φαμέν το φως του πυρός φωτίζειν, ούτω << πάντα όσα ποιεί ο Πατήρ, ομοίως και ο Υιός ποιεί>>.  Αλλά το μεν φως ουκ ιδίαν υπόστασιν παρά το πυρ κέκτηται, ο δε Υιός τελεία υπόστασίς εστι της πατρικής αχώριστος υποστάσεως, ως ανωτέρω παρεστήσαμεν. 

Αδύνατον γαρ ευρεθήναι εν τη κτίσει εικόνα απαραλλάκτως εν εαυτή τον τρόπον της Αγίας Τριάδος παραδεικνύουσαν. Το γαρ κτιστόν και σύνθετον και ρευστόν και τρεπτόν και περιγραπτόν και σχήμα έχον και φθαρτόν, πως σαφώς δηλώσει την πάντων τούτων απηλλαγμένην υπερούσιον θείαν ουσίαν; Πάσα δε η κτίσις δήλον ως τοις πλείοσι τούτων ενέχεται και πάσα κατά την εαυτής φύσιν τη φθορά υπόκειται.

Ομοίως πιστεύομεν και εις έν Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον και ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόεμενον και εν Υιώ αναπαυόμενον, το τω Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον ως ομοούσιόν τε και συναϊδιον, το του Θεού Πνεύμα, το ευθές, το ηγεμονικόν, την πηγήν της ζωής και του αγιασμού, Θεόν συν Πατρί και Υιώ υπάρχον και προσαγορευόμενον, άκτιστον, πλήρες, δημιουργικόν, παντοκρατορικόν, παντουργόν, παντοδύναμον, απειροδύναμον, δεσπόζον πάσης της κτίσεως, ου δεσποζόμενον, πληρούν, ου πληρούμενον, μετεχόμενον, ου μετέχον, αγιάζον, ουχ αγιαζόμενον, παράκλητον, ως τας των όλων παρακλήσεις δεχόμενον, κατά πάντα όμοιον τω Πατρί και τω Υιώ, εκ του Πατρός εκπορευόμενον και δι Υιού μεταδιδόμενον και μεταλαμβανόμενον υπό πάσης της κτίσεως και δι΄εαυτού κτίζον και ουσιούν τα σύμπαντα και αγιάζον και συνέχον, ενυπόστατον, ήτοι εν ιδία υποστάσει υπάρχον, αχώριστον και ανεκφοίτητον Πατρός και Υιού και πάντα έχον, όσα έχει ο Πατήρ και ο Υιός, πλην της αγεννησίας και της γεννήσεως. 

Ο μεν γαρ Πατήρ αναίτιος και αγέννητος- ου γαρ εκ τινός΄ εξ εαυτού γαρ το είναι έχει, ουδέ τι των όσα περ εξ΄ετέρου έχει, Αυτός δε μάλλόν έστιν αρχή και αιτία του είναι και του πως είναι φυσικώς τοις πάσιν. 

Ο δε Υιός εκ του Πατρός γεννητώς΄το δε Πνεύμα το Άγιον και αυτό μεν εκ του Πατρός, αλλ΄ου γεννητώς αλλ΄εκπορευτώς. Και ότι μεν έστι διαφορά γεννήσεως και εκπορεύσεως, μεμαθήκαμεν΄τις δε ο τρόπος της διαφοράς, ουδαμώς. Άμα δε και η Υιού εκ του Πατρός γέννησις, και η του Αγίου Πνεύματος εκπόρευσις.

Πάντα ουν, όσα έχει ο Υιός, και το Πνεύμα εκ του Πατρός έχει και αυτό το είναι. Και ει μη ο Πατήρ έστιν,  ουδέ ο Υιός έστιν, ουδέ το Πνεύμα. Και ει μη ο Πατήρ έχει τι,  ουδέ ο Υιός έχει, ουδέ το Πνεύμα. 

Και δια τον Πατέρα, τουτέστιν δια το είναι τον Πατέρα, έστιν ο Υιός και το Πνεύμα.

Και δια τον Πατέρα έχει ο Υιός και το Πνεύμα πάντα, α έχει, τουτέστι δια το τον Πατέρα έχειν αυτά, πλην της αγεννησίας και της γεννήσεως και της εκπορεύσεως. Εν ταύταις γαρ μόναις ταις υποστατικαίς ιδιότησι διαφέρουσιν αλλήλων αι άγιαι τρείς υποστάσεις, ουκ ουσία, τω δε χαρακτηριστικώ της οικείας υποστάσεως αδιαιρέτως διαιρούμεναι.

Φαμέν δε έκαστον των τριών τελείαν έχειν υπόστασιν, ίνα μη εκ τριών ατελών μίαν σύνθετον φύσιν τελείαν γνωρίσωμεν, αλλ΄εν τρισί τελείαις υποστάσεσι μίαν απλήν ουσίαν, υπερτελή και προτέλειον΄ παν γαρ εξ ατελών συγκείμενον σύνθετον πάντως εστίν, εκ δε τελείων υποστάσεων, αδύνατον σύνθεσιν γενέσθαι. Όθεν ουδέ λέγομεν το είδος εξ΄υποστάσεων, αλλ΄εν υποστάσεσιν. Ατελών δε είπομεν των μη σωζόντων το είδος του εξ αυτών αποτελουμένου πράγματος.

Τελείας μεν ουν τας υποστάσεις φαμέν, ίνα μη σύνθεσιν επί της θείας νοήσωμεν φύσεως΄
<< σύνθεσις γαρ αρχή διαστάσεως>>. Και πάλιν εν αλλήλαις τας τρεις υποστάσεις λέγομεν, ίνα μη πλήθος και δήμον θεών εισαγάγωμεν. Δια μεν των τριών υποστάσεων το ασύνθετον και ασύγχυτον, δια δε του ομοουσίου και εν αλλήλαις είναι τας υποστάσεις  και της ταυτότητος του θελήματός τε και της ενεργείας και της δυνάμεως και της εξουσίας και της κινήσεως ίνα ούτως είπω, το αδιαίρετον και το είναι ένα Θεόν."
Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως:

"΄Ενα Θεόν τρισήλιον, την τρισυπόστατον θεότητα, ομολογώ΄ μίαν Θεότητα άναρχον, αϊδιον, απλήν, υπερούσιον, αμέριστον κηρύττω΄ την αυτήν Μονάδα και Τριάδα΄ όλην Μονάδα την αυτήν, και όλην τριάδα την αυτήν΄ Μονάδα όλην κατ΄ουσίαν την αυτήν, και Τριάδα όλην κατά τας υποστάσεις την αυτήν  πιστεύω και ομολογώ΄ διότι μία Θεότης ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις η της ομοουσίου Τριάδος΄ διότι μία και η αυτή φύσις και ουσία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος".
Δόξα τω Αγίω Πατρί, τω Αγίω Υιώ και τω Αγίω  Πνεύματι και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.  Τριάς Αγία, δόξα Σοι. Αμήν.
"Εισί  δε τινές, οι και την θείαν δόξαν της πανσθενουργού κατέλαβον Τριάδος, ισχνώς, αμυδρώς, αλλ΄εδόξασαν όμως". Περί της αθανασίας της ψυχής και περί των ιερών μνημοσύνων του Αγίου Νεκταρίου.

Μαρίνα Ζηδιανάκη. 
               

       

διά των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών ( Β΄επιστολή Παύλου προς Κορ. 6, 4-7)

  
"Τι σημαίνει <<διά των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών>;
με τα όπλα της δικαιοσύνης τα επιθετικά και αμυντικά;

Γνωρίζετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν όλα αυτά που συνήθως εμείς κάνουμε μόνο με το δεξιό χέρι να το κάνουν και με το δεξιό και με το αριστερό χέρι με την ίδια ευκολία.

Οι λέξεις δεξιός και αριστερός έχουν μια συγκεκριμένη έννοια όταν πρόκειται για θέματα πνευματικά.

Εκ δεξιών βρίσκονται όλα τα καλά, αγνά, καθαρά, πιστά, δίκαια, άγια και ευλογημένα.

Εξ ευωνύμων βρίσκονται όλα τα κακά, πονηρά, ψεύτικα, όλα αυτά που βαραίνουν και βασανίζουν την ψυχή μας.

Πρέπει λοιπόν με την ίδια ευκολία να χρησιμοποιούμε και τα δυό μας πνευματικά χέρια.

Να κρατάμε το όπλο της δικαιοσύνης στην δεξιά μας, όταν στην καρδιά μας έρχονται εκείνα που βρίσκονται στα δεξιά,, τα άγια και ευλογημένα.  Και στο αριστερό, όταν πρόκειται να πολεμήσουμε αυτά που μας προκαλούν σύγχυση και θλίψη, μας βασανίζουν και σκοτίζουν την ζωή μας με ψέμα και συκοφαντία. Να κρατάμε το όπλο της δικαιοσύνης, της δικαιοσύνης του Χριστού, στα πνευματικά μας χέρια και στις ευνοϊκές, όπως τις ονομάσαμε "δεξιές" περιστάσεις, και στις "αριστερές", αρνητικές περιστάσεις. 

Όταν ο Θεός μας στέλνει πλούσια την χάρη Του, όταν υπάρχει πνευματική πρόοδος και η καρδιά μας καθαρίζεται από τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες της σάρκας.΄Οταν ο Θεός μας στέλνει  αγαθά και όλη η ζωή μας γενικώς πάει καλά, τότε πρέπει να κρατάμε  δυνατά το όπλο της δικαιοσύνης στο δεξιό μας χέρι. Γιατί να το κρατάμε; Για άμυνα. Για να αμυνθούμε ενάντια σε ποιούς; ενάντια στους μεγάλους κινδύνους από τους οποίους κινδύνευαν ακόμη και οι μεγάλοι ασκητές που είχαν φτάσει σε πολύ μεγάλο μέτρο πνευματικής τελειότητος.

Βλέπουμε μεγάλους ασκητές που έπεφταν πολύ χαμηλά όταν το πνευματικό όπλο της δικαιοσύνης, που κρατούσαν στο δεξιό τους χέρι, γινόταν άχρηστο. Δεν χρησιμοποίησαν έγκαιρα το όπλο αυτό για να χτυπήσουν μ΄αυτό το πάθος της υπερηφάνειας και της αλαζονείας, του εγωϊσμού και της κενοδοξίας μόλις εμφανιζόταν. Πολύ μεγάλη σημασία έχει αυτό το όπλο για την πνευματική ζωή, διότι όταν φτάνουμε σ΄ένα μέτρο της πνευματικής προόδου δεν είναι δυνατόν να κρατηθούμε σ΄αυτό αν δεν χρησιμοποιούμε το όπλο της δικαιοσύνης που έχουμε στην δεξιά μας. Ιδιαίτερα τότε όταν προοδεύουμε πνευματικά πρέπει να προσέχουμε την ψυχή μας, όπως το έκανε ο πολύαθλος Ιώβ. 

Και τι είναι το όπλο της δικαιοσύνης στο αριστερό μας χέρι;  Η πνευματική μας αριστερά είναι οι πνευματικές δυνάμεις με τις οποίες αποκρούομε τις επιθέσεις του πολεμίου. Αυτό το όπλο μας προστατεύει να μην πέφτουμε σε απελπισία και σε πνευματική αναισθησία, όταν παρουσιάζονται δυσκολίες στη ζωή μας. Διότι ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος και πάρα πολλοί άνθρωποι γογγύζουν κατά του Θεού, πέφτουν σε βαθιά απελπισία και έχουν μεγάλη λύπη, όχι κατά Θεόν λύπη, αλλά κατά κόσμον. 

Κρατώντας το όπλο της δικαιοσύνης στην αριστερά μας πρέπει να υπομένουμε τις δοκιμασίες που έχουμε στην ζωή. Μ΄αυτό το όπλο, δηλαδή με την υπομονή, την υπακοή στο θέλημα του Θεού, με την πίστη και την ελπίδα πρέπει να πολεμάμε τον γογγυσμό και την κατάθλιψη.
"Ακούσατε για την υπομονή του Ιώβ και γνωρίζετε ποιό τέλος του επιφύλαξε ο Κύριος, γιατί ο Κύριος είναι γεμάτος ευσπλαχνία, έλεος, αγάπη και σωτηρία."  Επιστολή Αγίου Ιακώβου.

Ο πολύαθλος Ιώβ, ενώ βρισκόταν σε δεινή κατάσταση, δεν γόγγυσε κατά του Θεού, αλλά έλεγε΄ "Αυτός γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός μου, γυμνός και απελεύσομαι εκεί΄ ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλατο΄ ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο΄ είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον". Αμήν.

Λόγοι και ομιλίες Αγίου Λουκά, αναργύρου ιατρού, αρχιεπισκόπου Κριμαίας και Συμφερουπόλεως.
"Και φωνήσας φωνή μεγάλη ο Ιησούς είπε΄ Πάτερ, εις χείρας Σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου΄ και ταύτα ειπών εξέπνευσεν." Λουκά, ΚΓ΄, 46.
"και επάρας τας χείρας Αυτού ευλόγησεν αυτούς. και εγένετο εν τω ευλογείν Αυτόν αυτούς διέστη απ΄αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν". Ευαγγέλιον Λουκά, ΚΔ΄, 50,51. 
"Ανω σχώμεν τας καρδίας, τας ψυχάς και τας διανοίας"."Άνω οδού αεί εξόμεθα".
"Η προσευχή έστιν ήλιος των νοερών της ψυχής οφθαλμών."
"ένδειγμα ταπεινώσεως η προσευχή΄ επιγινώσκοντες γαρ την οικείαν αδυναμίαν την του Θεού επικαλούμεθα δύναμιν".
"Η θεία προσευχή έστι πανοπλία ως αληθώς ουράνιος και μόνη δύναται φυλάττειν ασφαλώς τους δεδωκότας εαυτούς τω Θεώ". 
"Μέγα όπλον η προσευχή".
"Μέγα όπλον η προσευχή, θησαυρός ανελιπής, πλούτος μηδέποτε δαπανώμενος, λιμήν ακύμαντος, πενήτων θησαυρός".
"Η προσευχή διάλεξίς εστι προς τον Θεόν΄ λήθη των γηϊνων, άνοδος προς ουρανόν..."
"Η ευχή Θεώ συνάπτει και οικειοί... " Αγίου Νεκταρίου. 
Κύριε, όπλον κατά του διαβόλου τον άγιον, τίμιον και ζωοποιόν σταυρόν Σου ημίν δέδωκας. 

Περί Δικαιοσύνης.

Δικαιοσύνη είναι το ταυτίζειν την οικείαν θέλησιν προς την θείαν θέλησιν και ποιείν το αγαθόν, το ευάρεστον και τέλειον ενώπιον του μόνου αληθινού και ζώντος Θεού και επιζητείν την βασιλείαν, την ειρήνην και την δόξαν Αυτού ως εν ουρανώ και επί της γης.
"Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία". Λουκά, Β΄, 14.
Δόξα τω Αγίω Πατρί και τω Αγίω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι΄ και νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων΄αμήν.
Είπεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός΄ καταβέβηκα εκ του ουρανού ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός Θεού.
"Ο εκ του ουρανού ερχόμενος επάνω πάντων εστί". Ιωάννην, Γ΄, 31.
"Ο ποιών το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα". Ιωάννου επιστολή Α΄, κεφ.β΄, 17.
"όστις γαρ αν ποιήση το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου αδελφός και αδελφή και μήτηρ εστίν". Ματθ. ΙΒ΄, 50.
"Ο πιστεύων εις τον Υιόν του Θεού έχει ζωήν αιώνιον."
Αληθής Δικαιοσύνη είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, όστις εγεννήθη ημίν σοφία τε και φως από Πατρός Θεού, ιλασμός, δικαιοσύνη τε και αγιασμός, δύναμις, απολύτρωσις και σωτηρία΄ ος τας αμαρτίας ημών Αυτός ανήνεγκεν επί τω σώματι Αυτού επί το ξύλον, ίνα ταις αμαρτίαις απογενόμενοι τη δικαιοσύνη ζήσωμεν" (Παύλου, Α΄ Κορ. α΄, 30 και Πέτρου Α΄, β΄, 24).

Θεού δικαιοσύνην ο Απόστολος Παύλος προσηγόρευσε την κατά χάριν δια της πίστεως γενομένην σωτηρίαν΄ ότι ου κόπους έχει ημετέρους, αλλ΄το όλον χάρισμά έστι του Θεού. 

Δικαιοσύνη Θεού η εκ Θεού αγία δύναμις και ενέργεια, το μέγα έλεος, ο φωτισμός, η θεία διδαχή, η τελείωσις και η σωτηρία.  
Δικαιοσύνη Θεού τα πάνσοφα και θαυμαστά έργα της Μεγαλειότητος και Αγαθότητος, της Αγιότητος και Αιωνιότητος Αυτού.

Δικαιοσύνη Θεού η παρά Θεού διδομένη΄ η από Θεού δικαίωσις και αθώωσις και απαλλαγή των αμαρτημάτων. "ο ενεργών τα πάντα εν πάσι"."τις έστιν ούτος ώστε οι άνεμοι, τα ύδατα και η θάλασσα υπακούουσιν Αυτώ';". "Κύριε, ειπέ λόγω και ιαθήσεται ο παις μου"."ειρήνη υμίν". "παρά τω Θεώ πάντα δυνατά έστι".
Η θεία χάρις και η δύναμις, το θείον φως και η αιώνιος αλήθεια, η δωρεά και η ευλογία του Θεού, του επουρανίου και κυρίου, του αγαθού και ζωοποιού Αγίου Πνεύματος. 
"πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν έστι καταβαίνον από του Πατρός των φώτων, παρ΄ω ουκ ένι παραλλαγή ή τροπής αποσκίασμα". Ιακώβου, Α΄, 17. 
Δικαιοσύνη εστίν το νομοθετείν, το  νουθετείν και σωφρονείν.
Εις έστιν ο Νομοθέτης και Κριτής Θεός΄o διδούς νόμους εις την διάνοιαν ημών και επί της καρδίας ημών επιγράφων αυτούς. 
<<ει νόμον τελείτε βασιλικόν κατά την γραφήν, αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν, καλώς ποιείτε΄ ει δε προσωποληπτείτε, αμαρτίαν εργάζεσθε, ελεγχόμενοι υπό του νόμου ως παραβάται. όστις γαρ όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος. ο γαρ ειπών μη μοιχεύσης, είπε και μη φονεύσης΄ ει δε ου μοιχεύσεις, φονεύσεις δε, γέγονας παραβάτης νόμου>>. Ιακώβου, Α΄, κεφ. β΄, 8-12. 
Ο Χρυσόστομος λέγει περί Δικαιοσύνης΄<<Δικαιοσύνη συνίσταται εκ του πληρωθήναι τας θείας εντολάς>>.
(-ποίας εντολάς; ο δε Ιησούς είπε΄ το ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτηρήσεις, τίμα τον πατέρα και την μητέρα, και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν.  λέγει Αυτώ  ο νεανίσκος: πάντα ταύτα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου΄ τι έτι υστερώ; έφη αυτώ ο Ιησούς: ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι.  Ματθ. ΙΘ΄8-21 ). 
(Διδάσκαλε, ποία εντολή μεγάλη εν τω νόμω; ο δε Ιησούς έφη αυτώ; αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου  εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου. αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή. δευτέρα δε ομοία αυτή΄ αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν).  

Επίσης λέγει: η δικαιοσύνη *θαυμαστή τις έστι και πλησίον του Θεού τον άνθρωπον ίστησι, και ισόθεον ποιεί*. (και είπεν ο Θεός' ποιήσωμεν άνθρωπον κατ΄εικόνα ημετέραν και καθ΄ ομοίωσιν΄ και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον  κατ΄εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς . (Π.Δ.  Γένεσις, κεφ. Α΄, 26-27) . 

Ο Θεοδώρητος δικαιοσύνην καλεί: "την ορθήν της ψυχής ηγεμονίαν και των υπηκόων παθών την συμμετρίαν΄ του γαρ θυμοειδούς η προς τον λογικόν ευαρμοστία και προς άλληλα ευκρασία την της δικαιοσύνης ημίν πραγματεύεται κτήσιν".
("την ορθή ηγεμονία της ψυχής και την κυριαρχία της επί των παθών. Διότι η αρμονική συνεργασία τους, αποτελεί το κριτήριο για την απόκτηση της δικαιοσύνης").
Την ηγεμονία του Αγίου, αγαθού και ζωοποιού Πνεύματος του Θεού επί της ύλης, επί της σαρκός, επί των σαρκικών ηδονών, επί των ακαθάρτων και πονηρών πνευμάτων, επί των κακών διαλογισμών και διανοημάτων, επί των αλόγων παθών, επί των αισχρών και αμαρτωλών επιθυμιών.

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς λέγει :"δικαιοσύνη εστί συμφωνία, ισορροπία και αρμονία των της ψυχής μερών". 
"Θυμός και οργή ανδρός δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται". Ιακώβου, Α΄,20.

Ο Γρηγόριος ο Νύσσης λέγει: "δικαιοσύνη κανών ευθύτητός έστι, το εν παντί άπταιστον λόγω τε και έργω υφηγουμένη, όπως τε χρή τα εν τη ψυχή διακείσθαι, και πως αν τις τα κατ΄αξίαν εκάστω νέμοι".
("Η Δικαιοσύνη είναι ο κανόνας της ευθύτητας. Να εισηγείται καθετί το άμεμπτο και στα λόγια και στα έργα, να τακτοποιεί τα της ψυχής όπως πρέπει, αλλά και να κατανέμει στον καθένα κατά την αξία του όσα του ανήκουν").
Δικαιοσύνη είναι η εύρεσις της αλήθειας και η αποκατάστασις του δικαίου΄ η ικανοποίησις του αισθήματος του δικαίου. 

Ο Θεοφύλακτος λέγει: "δικαιοσύνη η καθ΄όλου αρετή, ο σώφρων, ο άμεμπτος και ένθεος βίος΄ ώσπερ και ειώθαμεν δίκαιον ονομάζειν τον αναμάρτητον και ανεπίληπτον". 

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: "Συναγωγή και ένωσις πάντων των καλών και αγαθών έστιν η δικαιοσύνη". (ινα πάντες εν αληθινώ Θεώ εν ώσι, καθώς Συ, Πάτερ, εν εμοί καγώ εν Σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι Συ με απέστειλας). Ιωάννη, ΙΖ΄, 21

Η δικαιοσύνη ου προς χάριν κρίνει, αλλά του κατ΄αξίαν εκάστου εστίν απονεμητική.
(Η δικαιοσύνη δεν κρίνει κάνοντάς μας χάρη, αλλά απονέμει την αξία του καθενός).

Η του Θεού δικαιοσύνη εστίν φιλανθρωπία, επεί τω δικαίω αναμέμικται έλεος. Ούτω δε καλείται η δικαιοσύνη ως δικαιούσα τον άνθρωπον και διαλύουσα τα αμαρτήματα. Αύτη μένει εις τον αιώνα. 
"Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ".  Λουκά, ΙΗ΄, 13. Ουδείς γαρ πανάγιος, πάνσοφος και πανάγαθος, αναμάρτητος και αλάνθαστος, παντέλειος και πανδίκαιος, ειμή μόνον ο Κύριος και Θεός.   
"Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεος Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά μου..." 50ος ψαλμός Δαϋίδ.  "ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου, ως και εγώ σε ηλέησα; " Ματθ. ΙΗ΄, 33.  "ουκ έδει και σε συγχωρήσαι τον σύνδουλον σου, ως και εγώ σε συγχώρησα; " 
Ιδού προείρηκα υμίν'"έλεον θέλω, και ου θυσίαν" φωνεί των προφητών ο Θεός΄ την δε φωνήν των προφητών εκύρωσεν αυτός ο Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός ειπών προς τους ανελεήμονας΄ <πορευθέντες μάθετε τι έστιν, έλεον θέλω και ου θυσίαν>.
Παντοδύναμος και πάνσοφος, πανάγιος και πανάγαθος, πολυεύσπλαχνος και φιλάνθρωπος, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος  ο Κύριος και Θεός ημών. 

Η αγάπη και η φιλανθρωπία, το έλεος και η ελεημοσύνη εν τη Αγία Γραφή καλείται δικαιοσύνη, ως έργον της δικαιοσύνης.
"πλήν τα ενόντα δότε ελεημοσύνην, και ιδού άπαντα καθαρά υμίν έσται".  Λουκά, ΙΑ΄,41.
Η ελεημοσύνη είναι εντολή του Θεού. Η ελεημοσύνη υπό του Θεού εδόθη δια την εντολήν της αγάπης.  Η ελεημοσύνη είναι η μητέρα της αγάπης.  Ελεημοσύνη είναι η βασίλισσα των αρετών.
Ελ..ελ.. έλεος είναι η λύπηση, η ευσπλαχνία, η συμπόνια, ο οίκτος, η συμπάθεια εξαιτίας των ακουσίων κακών περιστάσεων  κάποιου και η έμπρακτη εκδήλωση αυτού του συναισθήματος. Το έλεος και η ελεημοσύνη είναι πράξη αγαθής προαίρεσης. Είναι εσωτερική φωνή προερχόμενη από καλή και αγαθή καρδιά, που αγαπά, σέβεται και βοηθά τον πλησίον της.
"και τις έστί μου πλησίον";
"ο δε είπεν΄ ο ποιήσας το έλεος μετ΄αυτού. είπεν ουν αυτώ ο Ιησούς΄ πορεύου και συ ποίει ομοίως". Λουκά, Ι΄, 37.
Το έλεος γεννιέται  από την καλή και αγαθή καρδιά που συμπαθεί και συμπάσχει στα παθήματα των άλλων. Η γνήσια συμπόνια ανακουφίζει τις συμφορές. Το έλεος είναι πατέρας της επιείκειας, ενέχυρο της αγάπης, σύνδεσμος κάθε φιλικής διάθεσης. Εκεί που υπάρχει έλεος, δεν υπάρχει έλεγχος, δεν στέκεται δικαστήριο, δεν απαιτούνται ευθύνες.  Όπου υπάρχει έλεος, η σωτηρία δίνεται δίχως εξέταση. Το έλεος γεννάει την στοργή, την τρυφερότητα, την παρηγοριά, την ελεημοσύνη, την έμπρακτη κατά δύναμιν βοήθεια και προσφορά, την ευεργεσία, την αγαθοεργία, την χρηστότητα, την ευσπλαχνία, την μακροθυμία και την συγχώρηση.
"ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι, και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω"Ιωαν. Γ΄,11.
"ανέλεος η κρίσις τω μη ποιήσαντι  έλεος". Ιακώβου, Α΄, κεφ. Β΄, 13.  
Η ελεημοσύνη αποδίδει αυτά που οφείλουμε σ΄αυτούς που έχουν ανάγκη. (Ματθ. ΚΕ΄, 34-46).
"Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται"."μακάριόν έστι μάλλον διδόναι η λαμβάνειν".
Μακάριοι οι εύσπλαγχνοι και ελεήμονες΄ διότι και εντεύθεν επί της γης, εις την παρούσα ζωήν ησθάνθησαν, εγεύθησαν την χαράν των μακαρίων, και εν τη μελλούση ζωή θέλουν απολαύσουν της αιωνίου μακαριότητος. 
"Τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών Αυτού΄ δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου".

Η δικαιοσύνη ουρανόθεν επάγεται παρά του Θεού του Δικαίου Κριτού, η τε επανορθωτική και η ανταποδοτική.
"Ο εκ του ουρανού ερχόμενος επάνω πάντων εστί". 
Η βαθιά μετάνοια, η ειλικρινής εξομολόγησις, η άφεσις των αμαρτιών και η σωτηρία των ψυχών. " καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός.."
Δικαιοσύνη είναι η θεία και αγία μετάληψις, η θεία και αγία κοινωνία, η θεία και αγία ευχαριστία. 
"μείζων ο εν ημίν μένων".
"ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ". Ιωάν. ΣΤ΄, 56.
"πας ο εν Αυτώ μένων ουχ αμαρτάνει".  Ιωάννου Α΄, κεφ. Γ΄, 6.
"ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών έστιν".  Λουκά, ΙΖ΄, 21.
Δικαιοσύνη είναι το Άγιον Πνεύμα του Θεού, το σωτήριον, το αιώνιον και αληθινόν, το υπερένδοξον , το υπέρ ουράνιον και υπέρλαμπρον, το ιλαρόν, το αγαπητό και θαυμαστό φως του Θεού.

Ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης λέγει περί Δικαιοσύνης' *Δικαιοσύνη δε αύθις ο Θεός ος πάσι τα κατ΄αξίαν απονέμων υμνείται και ευμετρίαν, και κάλλος και ευταξίαν, και διακόσμησιν, και πάσας διανομάς και τάξεις αφορίζων εκάστων, αυτοπραγίας αίτιος ων*. ( ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν).
(Ο Θεός που είναι και Δικαιοσύνη μοιράζει στον καθένα κατά την αξία του΄ παρέχει το σωστό μέτρο, το κάλλος, την ευταξία και την ομορφιά, και ακόμη όσα διανέμει και με τάξη ξεχωρίζει για τον καθένα, γιατί ο ίδιος είναι αίτιος κάθε ανεξάρτητης ενέργειας). 
"Ο Θεός αγάπη εστίν.  εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον Υιόν Αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι΄Αυτού".  
"Ο Θεός ηγάπησεν ημάς και απέστειλεν τον Υιόν Αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών".(Ιωάννου Α΄, δ΄,9,10). 
"ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις Αυτόν μη απόληται, αλλ΄έχη ζωήν αιώνιον.  Ιωάννην, Γ΄, 16.
"Και ο Λόγος σάρξ  εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν Αυτού, δόξαν ως  μονογενούς παρά Πατρός Θεού, πλήρης χάριτος και αληθείας". Ιωάννην Α΄, 14.
Ο πιστεύων εις τον Κύριον και σωτήρα ημών Ιησού Χριστόν, τον μονογενή και αγαπητόν Λόγον και Υιόν του Πατρός Θεού, δι΄ου τα πάντα εγένετο, έχει ζωήν αιώνιον.
Ο Θεός που είναι αγάπη, φως, αλήθεια  και δικαιοσύνη ρύεται ψυχάς εκ της αμαρτίας και εκ του θανάτου.
Είπεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός' ουκ έχουσιν ανάγκη ιατρού οι καλώς έχοντες, αλλ΄ οι κακώς έχοντες΄ ουκ ελήλυθα καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς, τελώνες, πόρνους, ασώτους και απολωλούς εις μετάνοιαν, εις άφεσιν αμαρτιών, συγχώρησιν, αιώνιον ζωήν και σωτηρίαν. 
"Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ".
"Ο Υιός του Θεού ουκ ήλθεν ψυχάς ανθρώπων απωλέσαι αλλά σώσαι". Λουκά, Θ΄, 56.
"χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι  ή επί ενενήκοντα εννέα δικαίοις, οίτινες ου χρείαν έχουσι μετανοίας". Λουκά, ΙΕ΄, 7.
"ήλθε γαρ ο Υιός του Θεού  σώσαι το απολωλός".  Ματθ. ΙΗ΄, 11. 
 "Ούκ  έστι θέλημα έμπροσθεν του Πατρός υμών του εν ουρανοίς ίνα απόληται εις των μικρών τούτων". Ματθ. ΙΗ΄, 11 και 14.

Η δικαιοσύνη είναι οδηγός προς το αγαθόν΄ διότι αρχή οδού αγαθής το ποιείν δίκαια, τον δε διώκοντα δικαιοσύνης αγαπά, σέβεται και τιμά τον μόνον ζώντα και αληθινόν Θεόν, Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα.
Δικαιοσύνη είναι η άφεσις των αμαρτιών, η ανάβλεψις των τυφλών και η ανάστασις των νεκρών.
Δικαιοσύνη είναι η ίασις και η κάθαρσις, η ανακαίνησις και η αναγέννησις του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος. 
Δικαιοσύνη είναι η γνώσις της Αληθείας, η διάκρισις του φωτός εκ του σκότους, του καλού και αγαθού εκ του κακού και πονηρού, του δικαίου εκ του αδίκου, του αληθούς εκ του ψευδούς, της ανυποκρισίας εκ της υποκρισίας, του γνησίου εκ του νόθου, της οδού της σωτηρίας εκ της οδού της απωλείας, του αιωνίου εκ του φθαρτού.
Δικαιοσύνη είναι η θεία γνώσις, η συμφιλίωσις και η ένωσις του ανθρώπου με τον ζώντα και αληθινόν Θεόν.

Η δικαιοσύνη ισχυρόν ποιεί τον εργαζόμενον αυτήν. Η γραφή λέγει΄"εν πλεοναζούση δικαιοσύνη ισχύς πολλή". Εάν διώκης το δίκαιον, καταλήψει και ενδύσει αυτό ως ποδήρη δόξης.
Δικαιοσύνη εστίν η συμφωνία  λόγων, αγαθών πράξεων και έργων. "και είπε και εγένετο".

Η δικαιοσύνη είναι ο κανών προς ον οφείλομεν να προσμετρώμεν πάσαν πράξιν του βίου ημών΄ άνευ δικαιοσύνης ουδεμία ίσταται αρετή. Η έλλειψις της δικαιοσύνης μαρτυρεί έλλειψιν αγάπης, εν δε τη καρδία τη εστερημένη αγάπης αδύνατον να αναπτυχθή αρετή τις.
Αρετή είναι, όπως λέγει ο Πλάτων, ευγένεια ήθους και ευαγωγία ψυχής πρός τε τους λόγους και τας πράξεις.  Ευγένεια ήθους αρετής έστι τελειότης.
"Κρατίστη των αρετών η δικαιοσύνη΄ εν δε δικαιοσύνη συλλήβδην πασ΄αρετή ένι΄ τελεία δ΄εστίν, ότι ο έχων αυτήν και προς έτερον δύναται τη αρετή χρήσθαι, αλλ΄ου μόνον καθ΄αυτόν΄ πολλοί γαρ εν με τοις οικείοις τη αρετή δύναται χρήσθαι, εν δε τοις προς έτερον αδυνατούσιν".
Κρατίστη των αρετών γιατί δεν ασκείται για ίδιον όφελος, αλλά προς χάριν ετέρου.
Ηθικά Νικομάχεια. Αριστοτέλης.
"Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου 'εκαστος". (Α΄Επιστ. Παύλου προς Κορ. ι΄24).
"Κρείττον το αδικείσθαι του αδικείν". Πλάτων-Σωκράτης.
Καλλίτερα να σε αδικούν άλλοι, παρά να αδικείς εσύ.
"Γιατί δεν προτιμάτε να είστε οι αδικημένοι; Γιατί δεν προτιμάτε να ζημιώνεστε; Αντίθετα, εσείς αδικείτε και ζημιώνετε άλλους και μάλιστα αδελφούς".(Α΄ Κορ. στ΄,7).
Λέγει ο Κύριος και Θεός, ο Ων, ο εις τους αιώνας ων αιώνων ζων, ο υπέρ πάντων ημών προνοών, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο γιγνώσκων τα παρελθόντα, τα παρόντα και τα μέλλοντα, τας διανοίας και τους διαλογισμούς, τας καρδίας, τους λόγους και τας πράξεις πάντων ημών: ουκ αμαρτήσεις, ουκ αδικήσεις, ουκ αντιδικήσεις΄ Εμοί έστιν η εκδίκησις, Εγώ ανταποδώσω.
Δικαιοσύνη είναι η Δικαία Κρίσις του παντογνώστη και καρδιογνώστη Θεού.
"Δίκασον, Κύριε, τους αδικούντάς με..." 34ος  ψαλμός Δαϋίδ.
Ο δε Θεός ου μη ποιήση την εκδίκησιν των εκλεκτών Αυτού των βοώντων προς Αυτόν ημέρας και νυκτός και μακροθυμών επ΄αυτοίς";  Λουκά ΙΗ΄, 7.
"και λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, και βλασφημούμενος ουκ εβλασφήμει και αδικούμενος ουκ αντεδίκει, πάσχων ουκ ηπείλει, παρεδίδου δε τω κρίνοντι δικαίως".
"τούτο δε χάρις, ει δια συνείδησιν Θεού υποφέρει τις λύπας, πάσχων αδίκως". Πέτρου Α΄, β΄,19.
"Ο δε Ιησούς Χριστός έλεγε: Πάτερ, άφες αυτοίς΄ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. Πάτερ, εις χείράς Σου παρατίθεμαι το πνεύμά μου." Λουκά, ΚΓ΄, 34 και 46.
Ο Κύριος και Θεός μου, ο φωτισμός μου, ο αντιλήπτωρ μου, η ελπίς μου, η σκέπη μου, ο βοηθός μου, το έλεος μου... 
Η προς τον αληθινόν και ζώντα Θεόν πίστις, ευσέβεια και αγάπη και η προς τον πλησίον αγάπη, ευσπλαχνία, ευσέβεια, αγωγή και παιδεία, η ορθόδοξη χριστιανική διδαχή, ηθική- πνευματική ωφέλεια, η άμεμπτη εν τω βίω υποδειγματική  διαγωγή, η ελεημοσύνη, συγχώρηση, ειρήνη και φιλία.
"Αρχή αρίστη, πάντων μεν Θεός, αρετών δε η αγία πίστη και η αγία αγάπη, η θεία διδαχή, η θεοσέβεια και η ευσέβεια.
(Λέγει ο Κύριος: "Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω". "και έσονται πάντες διδακτοί Θεού". "και καθώς εδίδαξεν υμάς μενείτε εν αυτώ" ).
"πάσα αδικία αμαρτία εστίν". Ιωάννου Α΄.
Η αδικία είναι πράξη ψυχής που δεν συντάσσεται με τον Θεόν αλλά με τον πονηρό.
Η αδικία κρίνει προς το ίδιον-ατομικό συμφέρον και όχι προς το δίκαιο.
Η αδικία είναι ανοσιούργημα΄ προσβάλλει δε το πρώτο των θείων ιδιωμάτων που είναι η θεία δικαιοσύνη.
Ρίζα και αιτία πολλών κακών η κακία και ο εγωισμός, η αλαζονεία και η πλεονεξία, ο υλικός πλούτος και η φιλαργυρία, η κενοδοξία και η ματαιοδοξία. 
"ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε, μη υπ΄αλλήλων αναλωθήτε". Επιστ. Απ. Παύλου προς Γαλάτας, κεφ. Ε΄, 15.
Η αδικία είναι μήτηρ πάσης κακίας. Η αδικία καταστρέφει τα πάντα. Η αδικία αποδίδει το δίκαιον τοις αδικούσι και αφαιρείται τούτο από του δικαιομένου λαβείν. Η αδικία προκαλεί διχοστασίες, έριδες, διχόνοιες, έχθρες και πολέμους. 
"Δίκαιος συ υπέρ εμέ΄ ότι συ ανταπέδωκάς μοι αγαθά. Εγώ δε ανταπέδωκά σοι κακά. (Α΄Βασ. κδ΄, 18). Λόγος  Ιωάννου Χρυσοστόμου περί ακακίας και ανεξικακίας και αμνησικακίας
"Κύριε και Θεέ μου, από ανθρώπου αδίκου και κακού, δολίου και πονηρού ρύσαί με". Ψαλμός Δαϋίδ.
"έως πότε, Κύριε, άπιστοι, άνομοι και άδικοι, βλάσφημοι, ασεβείς και αμαρτωλοί; Ψαλμός Δαϋίδ.
"Οίδε Κύριος ευσεβείς εκ πειρασμού ρύεσθαι, αδίκους δε εις ημέραν κρίσεως κολαζομένους τηρείν". Πέτρου Β΄, κεφ. β΄, 9.
"απόστητε απ΄εμού πάντες οι εργάται της αδικίας". Λουκά, ΙΓ΄, 27
"ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; μη πλανάσθε ΄ούτε φονείς, ούτε ασεβείς, ούτε πόρνοι, ούτε μάγοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε ασελγείς, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε πλούσιοι, ούτε φιλάργυροι, ούτε κλέπται, ούτε ψεύται, ούτε λοίδοροι, ούτε βλάσφημοι, ούτε κακόλογοι, ούτε υβριστές, ούτε συκοφάνται, ούτε άρπαγες, ούτε φθονεροί και δολεροί, ούτε πονηροί και κακοί, ούτε κακούργοι και κακοποιοί, ούτε ανοικτίρμονες και ανελεήμονες, ούτε οι τα φαύλα πράξαντες, ούτε άθεοι, άπιστοι και αντίχριστοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι." ( Α΄ Κορ.ΣΤ΄, 9,10). (προς Γαλάτας, Ε΄,16-26).
''Ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ΄ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς". Ματθ. 21.
"εκείνος δε ο δούλος, ο γνούς το θέλημα του κυρίου εαυτού  και μη ετοιμάσας μηδέ ποιήσας προς το θέλημα αυτού, δαρήσεται πολλάς΄ ο δε μη γνους, ποιήσας δε άξια πληγών, δαρήσεται ολίγας΄ παντί δε ω εδοθη πολύ, πολύ ζητηθήσεται παρ΄αυτού, και ω παρέθεντο πολύ, περισσότερον αιτήσουσιν αυτόν" Λουκά ΙΒ΄, 47,48.
Ο πράττων την αδικίαν ηρνήθη την θεοσέβειαν΄ διότι ουδείς θεοσεβής άδικος, ουδ΄άδικος τις θεοσεβής.
"Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού΄ ουκ έστιν Θεός"
"Η Αγία Γραφή καλεί δίκαιον τον φοβούμενον τον όντως όντα και εις τους αιώνας των αιώνων ζώντα αληθινόν Θεόν".
"ουδέ φοβή συ τον Θεόν, ότι εν των αυτώ κρίματι εί; και ημείς μεν δικαίως΄ άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν' ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε". Λουκά , ΚΓ΄, 40-41.
"και το έλεος Αυτού εις γενεάν γενεών τοις φοβουμένοις Αυτόν". Λουκά, Α΄, 50.
" Η θεοσέβεια, ο άγιος και ιερός θείος φόβος, το δέος, η θεία πίστις, η θεία και αγία και τελεία αγάπη έστι δικαιοσύνη προς Θεόν".
"Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου  εξ΄όλης της καρδίας σου, της ψυχής και της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως τον εαυτόν σου".
"Ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας αδικίαν΄ δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου". 44ος Ψαλμός Δαϋίδ.
Ο δίκαιος είναι πράος, ανεξίκακος και ταπεινός, είναι άμεμπτος και ενώπιον του Θεού και ενώπιον των ανθρώπων, αι δε χείρες αυτού καθαραί από του ρύπου της αδικίας και της απάτης, της πλεονεξίας και της φιλαργυρίας, η καρδία αυτού καθαρά από ανομίας και αμαρτίας, από κακίας και ασεβείας, η δε γλώσσα και τα χείλη αυτού ουκ ελάλησαν ψεύδος και δόλο, συκοφαντία, κατηγορία, κακολογία  και βλασφημία.
"Ουκ έστιν προσωπολήπτης ο Θεός".
Ο δίκαιος είναι αμερόληπτος και αποδίδει το δίκαιον τοις έχουσι το δίκαιον. (το άξιον και το προσήκον εκάστω αποδιδόναι).
Οι καρποί της δικαιοσύνης αυτού ουκ απόλλυνται, λήψεται δε το μισθόν αυτού εν τη ημέρα της Δικαίας κρίσεως παρά Κυρίου.
"μέλλει γαρ ο Υιός του ανθρώπου έρχεσθαι εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των Αγγέλων Αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού. Μτθ. ΙΣΤ΄, 27.
"Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς΄ ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος". εκ του συμβόλου της ορθοδόξου πίστεως.
"τους γαρ πάντας ημάς φανερωθήναι δει έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, ίνα κομίσηται έκαστος τα δια του σώματος προς α έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν".  ( Β΄επιστ. Κοριν ε΄, 10).
Γιατί όλοι μας πρέπει να παρουσιαστούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού, για να πάρει καθένας την αμοιβή του ανάλογα με τα όσα καλά ή κακά έπραξε σ΄αυτή τη ζωή.
"Ιδού έρχομαι ταχύ, και ο μισθός μου μετ΄εμού, αποδούναι εκάστω ως το έργον έσται αυτού". Αποκάλυψις, ΚΒ΄, 12.
"Ο Πατήρ ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ". 
Η σωτηρία δικαίου παρά Κυρίω, και ο Κύριος υποστηρίζει αυτόν.
Ο οφθαλμός Κυρίου επί τω δικαίω και της δεήσεως αυτού εισακούσει Κύριος.¨
Κύριε και Θεέ, Συ πάντα οίδας. Συ γιγνώσκεις τας καρδίας ημών. Συ γιγνώσκεις τον δίκαιον και τον άγιον, Συ οίδας και γιγνώσκεις πάντα. 
Θεόν επόπτην, ων και νοώ και λέγω και πράττω  ομολογώ.
Θεόν Κριτήν, αλάνθαστον και φοβερόν των εν εμοί πεπραγμένων εκδέχομαι.
Θεόν πάνσοφον και παντογνώστην, τον γιγνώσκοντα τα τε μέλλοντα και τα παρόντα και τα παρελθόντα επιγιγνώσκω.
Γιγνώσκει ο Κύριος, ο Άγιος και Δίκαιος Θεός των αγίων και δικαίων την οδόν. 
Ουκ αφελεί Κύριος από δικαίου οφθαλμόν Αυτού και καθιεί αυτόν εις νείκος και υψώσει αυτόν.
Ο οφθαλμός Κυρίου επί τω δικαίω και της δεήσεως αυτού εισακούσει Κύριος.
Εκέκραξεν ο δίκαιος και ο Κύριος εισήκουσεν αυτού.
Κύριος ο Θεός φυλάσσει αυτόν, και μετ΄αυτού έσται πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού.
(και προσελθών ο Ιησούς ελάλησεν αυτοίς λέγων΄ εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.
πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν΄ και ιδού εγώ μεθ΄ημών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος . Αμήν). Ματθ. ΚΗ΄, 18.
Δικαίων ψυχαί εν χειρί ζώντος Θεού και ου μη άψεται αυτών βάσανος.
"ο δίκαιος εκ πίστεως  ζήσεται". επιστολή Παύλου προς Εβραίους, κεφ. Ι΄, 38.
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω Θεώ΄ δια τούτο λήψονται το βασίλειον της ευπρεπείας και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου, ότι η δεξιά Αυτού σκεπάσει αυτούς, και το βραχίονι αυτού υπερασπιεί αυτούς.
Παρά τω Θεώ και αι τρίχες της κεφαλής των δικαίων εισίν ηριθμημέναι και μία εξ΄αυτών ου πεσείται άνευ της θελήσεως του Κυρίου.
Ευλογήσεις Κύριε, ευσεβήν, άγιον και δίκαιον, φρόνιμον και πιστόν δούλον σου και αποδώσεις εκάστω κατά τα έργα αυτού. (το προσήκον εκάστω αποδιδόναι).
"Φίλε, προσανάβηθι ανώτερον". Λουκά, ΙΔ΄, 10.
"ουκ έξεστί μοι ποιήσαι ο θέλω εν τοις εμοίς";  Ματθ. Κ΄, 15.
"Μακάριος ανήρ ο άξιος, ο δίκαιος και άγιος".

Πνευματικά νάματα περί Δικαιοσύνης από το"Γνώθι σαυτόν"του Αγίου Νεκταρίου, από τους ψαλμούς του προφητάνακτος Δαυϊδ, από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, από τους αγίους προφήτες και αποστόλους και από το Άγιον Ευαγγέλιον του Χριστού. 
Πανάγιος και Πανάγαθος, Αιώνιος και Αληθινός, Μεγαλοδύναμος και Παντοδύναμος ο Θεός, ο Πάνσοφος Ποιητής, Κτίστης και Δημιουργός του παντός, του σύμπαντος κόσμου, του ουρανού και της γης, της θαλάσσης και τα εν εν αυτοίς, του ανθρώπου και της ζωής. Φιλάνθρωπος, Οικτίρμων και Ελεήμων, Μακρόθυμος και Πολυέλεος, Αξιόπιστος, Πανδίκαιος και Αμερόληπτος, Πάντιμος, Ευλογητός και Αινετός ο Ων, ο Ποιήσας το σύμπαν εκ του μηδενός, ο προ καταβολής κόσμου και παντός ανθρώπου, ο προ αιώνων Ων και εις τους αιώνας των αιώνων Ζων, ο εν τοις ουρανοίς κατοικών και τα ταπεινά εφορών, ο Κύριος των δυνάμεων και Θεός ημών, ο Βασιλεύς και Παντοκράτωρ του σύμπαντος κόσμου, του ουρανού, της γης  και του ανθρώπου. 
"Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν". Ματθ. ΣΤ΄, 33. 
"Εργάζεσθε μη την βρώσιν την απολλυμένην, αλλά την βρώσιν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον". Ιωάννην ,ΣΤ΄, 27.
"ου γαρ έστιν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη, χαρά και αγαλλίασις εν Πνεύματι Αγίω". (επιστολή Παύλου προς Ρωμαίους, ΙΔ΄, 17).
Ηγάπησα και εφύλαξα εν τη καρδία μου, Κύριε και Άγιε Ιησού Χριστέ, τον Θείον και Άγιον Λόγον Σου, ετήρησα και ουκ ηθέτησα τας θείας και αγίας εντολάς Σου.
Η Αιώνια Αλήθεια, το θείον και άγιον, το σωτήριον, το αληθινόν και αιώνιον Σου Φως, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, η Θεία Δύναμις, η Θεία Δόξα, η Αγιωσύνη, και η Μεγαλωσύνη Σου, η  Σωτηρία και η Δικαιοσύνη Σου, το Μέγα Έλεος Σου και η Ειρήνη Σου, Δέσποτα, Επουράνιε Βασιλεύ, Κύριε Παντοκράτορ, Τρισήλιε και Ύψιστε Θεέ, Πάτερ, Υιέ και Άγιο Πνεύμα μένει αιώνια εις τους ουρανούς.
Αληθιναί, δίκαιαι και δεκταί αι κρίσεις Αυτού. 
"Μείζων πάντων ημών ο Θεός".
"ο εν υψίστοις ουρανοίς κατοικών και τα ταπεινά εφορών".
"οι γαρ οφθαλμοί Κυρίου υψηλοί, ο δε άνθρωπος ταπεινός".
"αμήν αμήν λέγω υμίν, ουκ έστι δούλος μείζων του Κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος μείζων του πέμψαντος αυτόν ". Ιωάννην , ΙΓ΄, 16.
Εάν παρακούσω,  εάν θείαν εντολή αθετήσω, εάν γνωρίζω και παρά ταύτα αμαρτήσω, εάν θείον και ύψιστον, τέλειον και άγιον νόμον παραβώ, τότε δικαίως ας τιμωρηθώ. 
Εάν ουκ οίδα, εάν εν αγνοία έπραξα, τότε αμαρτίαν ουκ έχω.    
Εάν ακούω και ου τηρώ, εάν γνωρίζω και ου ποιώ, εάν λέγω και ου ποιώ, εάν άλλα λέγω και άλλα ποιώ, εάν έξωθεν μεν φαίνομαι τοις ανθρώποις δίκαιη, έσωθεν δε μεστή υποκρίσεως, πονηρίας, αμαρτίας και ακαθαρσίας, κενοδοξίας και ματαιοδοξίας ας με κρίνει ο Θεός. 
Μετά δέους και φόβου Θεού, ταπεινώσεως και ταπεινοφροσύνης ενώπιον του Επουρανίου Πατρός Θεού, του Πανάγαθου και Παναγίου Κυρίου και Θεού του ουρανού και της γης, των πνευμάτων και πάσης σαρκός, του Μεγαλοδύναμου και Παντοδύναμου, Παντογνώστη και Παντεπόπτη, Πολυέλεου, Φιλεύσπλαχνου, Φιλάνθρωπου, Παντελεήμονα, Μακρόθυμου και Πανδικαίου Κριτού Θεού.

   

Η αλήθεια οδηγεί προς το τέλειον. Η αλήθεια οδηγεί προς το φως. Η αλήθεια οδηγεί προς τον Θεόν.

Αλήθεια!
Η αλήθεια ουκ έστιν μυθολογία, ψευδομαρτυρία και ψευδολογία.
"Παν ψεύδος εκ της αληθείας ουκ έστι". Ιωάννου Α΄, β΄, 21.
Αλήθεια είναι ο Θεός.
"Εγώ είμι ο Ων".
"Και ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν Αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας." Ιωάννην , Α΄, 14.
"Ο εκ του ουρανού ερχόμενος επάνω πάντων εστί, και ο εώρακε και ήκουσε, τούτο μαρτυρεί, και την μαρτυρίαν Αυτού ουδείς λαμβάνει.
Ο λαβών Αυτού την μαρτυρίαν εσφράγισεν ότι ο Θεός αληθής έστιν".  Ιωάννην, Γ΄, 31,32,33.
Ο ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής.
Λέγει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός:
"Εγώ είμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή". Ιωάννην, ΙΔ΄, 6.
"Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη. (Ιωάννην  ΙΒ΄, 46).
"Εγώ είμι το φως του κόσμου΄ ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄εξη το φως της ζωής. ( Ιωάννην, Η΄, 12).
"Το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως΄ ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα.
πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού΄
ο δε ποιών την αλήθειαν έρχεται προς το φως, ίνα φανερωθή αυτού τα έργα, ότι εν Θεώ έστιν ειργασμένα.  (Ιωάννην, Γ΄19, 20).
"Και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν". (Ιωάννην, Α΄, 5).
"ουδέν έστι κεκαλυμμένον ο ουκ αποκαλυφθήσεται, και κρυπτόν ο ου γνωσθήσεται".
"Ουδέν κρυπτόν υπό του αληθινού και ανεσπέρου φωτός¨".
Συ, Κύριε, καρδιογνώστα, πάντα οίδας και γινώσκεις  και ουδέν κρυπτόν υπό των οφθαλμών Σου.
"Μείζων εστίν ο Θεός της καρδίας ημών και γινώσκει πάντα". Ιωάννου Α΄, , γ΄, 20.

"Η αλήθεια είναι ο χαρακτήρ του εναρέτου βίου΄ το λαλείν την αλήθειαν είναι καθήκον παντός ανθρώπου οφειλόμενον πρός τε εαυτόν και τους περί αυτών΄ ο αληθεύων πρώτον τιμά τον λαλούντα την αλήθειαν και είτα τον ακούοντα.
"Διδάσκαλε, οίδαμεν ότι ορθώς λέγεις και διδάσκεις, και ου λαμβάνεις πρόσωπον, αλλ΄επ΄αληθείας την οδόν του Θεού διδάσκεις" Λουκά, Κ΄, 21.

Ο λαλών τω πλησίον αυτού αλήθειαν αποδίδει αυτώ οφειλομένην τιμήν΄ διότι ο ακούων ως λογικόν ον δικαιούται διαπυνθανόμενον να μάθη την αλήθειαν.
"Ου ψευδομαρτηρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή" είπεν ο Κύριος και Θεός.
Το ψεύδος, η ψευδομαρτυρία και η ψευδολογία είναι παράβαση της θείας εντολής, επομένως και απομάκρυνση από τον Θεό.
Το ψεύδος είναι επινόημα του διαβόλου΄ ο διάβολος χαίρεται εις το ψεύδος.
"παν ψεύδος, πλάνη και απάτη, ψευδομαρτυρία και συκοφαντία  εκ του διαβόλου έστι".
"Ο διάβολος εν τη αληθεία ουχ έστηκεν΄ ότι ουκ έστιν αλήθεια εν αυτώ΄ όταν λαλή το ψεύδος εκ των ιδίων λαλεί". Ιωάννην, ΙΗ΄, 44.
Πόσες φορές αδίκως καταδικάσθησαν και επικράνθησαν άνθρωποι δίκαιοι και αθώοι από ψευδο κατηγορίες, συκοφαντίες και ψευδομαρτυρίες;
Μηδένα δικάσεις πριν γνωρίσεις την απόλυτη αλήθεια.
Ο λαλών εν επιγνώσει του και το παραμικρό ψεύδος, είτε για ιδιοτέλεια, είτε για δικαιολογία, είτε για κενοδοξία, κερδοσκοπία και φιλοχρηματία, είτε για οποιονδήποτε λόγο που ο ίδιος γνωρίζει, ασεβεί πρωτίστως εις τον παντογνώστη και καρδιογνώστη Θεό και έπειτα εις τους συνανθρώπους του.
"Τότε ο Πέτρος του είπε: Ανανία, γιατί κυρίεψε ο σατανάς την καρδιά σου, ώστε να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα και να κρατήσεις για τον εαυτό σου ένα μέρος από το αντίτιμο του κτήματος;
Δεν είπες ψέματα στους ανθρώπους αλλά στο Θεό". Πράξεις, κεφ. Ε΄,
Η αλήθεια περικοσμεί ως διπλοίς τον αληθεύοντα΄ τελειοί δε αυτόν εν τη αρετή, διότι τελειοποιός της αρετής η αλήθεια΄ και εξομοιοί τον λαλούντα προς τον Θεόν, όστις είναι η απόλυτος αλήθεια.
Ο αληθής έστιν και αξιόπιστος.

Αλήθειά έστιν η του όντος ασφαλής κατανόησις.

Αλήθειά έστιν ο Θεός, ότι αυτός έστι φως, αλήθεια και ζωή΄ όθεν και η γνώσις της αληθείας εστί γνώσις του Θεού του όντως όντος. 

Ο λαλών την αλήθειαν εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ.

Ο Χρυσόστομος λέγει΄ << Ουδέν της αληθείας φανερώτερον ή ισχυρότερον γένοιτ΄αν, ώσπερ του ψεύδους ουδέν ασθενέστερον. Η αλήθεια γυμνή πρόκειται πάσι τοις βουλομένοις αυτής την ώραν περισκοπείν, και ούτε λανθάνειν βούλεται, ούτε κίνδυνον δέδοικεν, ουκ επιβουλάς τρέμει>>. 

Ο δε Κλήμης ο Αλεξανδρεύς λέγει΄<< Μία εστίν η αλήθεια, ως και μία κατά δύναμίν έστιν η αρετή>>.

Μία η της αληθείας οδός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός΄ δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προς τον Θεόν Πατέρα ανερχόμεθα, και τέκνα Θεού γινόμεθα. (λέγει αυτώ  ο Ιησούς΄ Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή΄ ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι΄εμού). Ιωάννη, ΙΔ΄, 6.

Η αλήθεια άγει εις το τέλειον και ακριβές της αρετής.

Η αλήθεια είναι επιστήμη αρετής΄ η δε έξις της αρετής επιστήμη της αληθείας.

Η αλήθεια υγιή απεργάζεται την ψυχήν και το ηθικόν αυτής σθένος περισώζει.

Η αλήθεια είναι έμφυτος του θείου γνώσις, και πόθος προς Θεόν διακαής.

Ο Θεοδώρητος λέγει: η αλήθεια των ευαγγελικών δογμάτων είναι τοις ευσεβείν προαιρουμένοις ό,τι το θεμέλιον εν τη οικία και η τρόπις εν τω πλοίω.

Αλήθειαν εκζητεί ο Κύριος, ότι το ποιείν δίκαια και αληθεύειν αρεστά παρά τω Θεώ μάλλον ή θυσίαι και προσφοραί.

Η αλήθεια είναι εντολή Κυρίου μεγάλη.

Αλήθεια είναι το λέγειν το ναί ναί και το ού ού΄ το φώς φώς και το σκότος σκότος.

Η της αληθείας ισχύς ουδεμιάς δείται βοηθείας, αλλά καν μυρίους έχη τους σβεννύντας αυτήν, ου μόνον ουκ αφανίζεται, αλλά και δι΄αυτών των επηρεάζειν επιχειρούντων φαιδροτέρα άνεισιν.

Ουδέν της αληθείας ισχυρότερον΄ η αλήθεια πάντοτε και πανταχού επικρατεί.

Η αλήθεια είναι ωραία ως θυγάτηρ του Ουρανού, η χάρις αυτής θέλγει, η δε εικών αυτής εμφανιζομένη φαιδρύνει τας ψυχάς΄ εν αυτή διαλάμπει η ευγένεια, η αθωότης, η απλότης, η αγαθότης και η ευσέβεια΄ η αρετή περιεκόσμησεν αυτήν, η δε αγιότης επεχύθη επ΄αυτής΄ όλη αποπνέει μύρου ευωδίαν". 

Αποσπάσματα από την Αγία Γραφή και "περί αληθείας" από το βιβλίο "Γνώθι σαυτόν"του Αγίου Νεκταρίου.

"Πάτερ επουράνιε, Πάτερ Άγιε, Πάτερ Δίκαιε αγίασον αυτούς εν τη αληθεία Σου΄ ο λόγος ο σος αλήθειά έστι".
"Και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, ίνα και αυτοί ώσιν ηγιασμένοι εν αληθεία". Ιωάννη, ΙΖ.

                                               Εικών ανδρός αληθινού. (Αγίου Νεκταρίου).
"Ο αληθεύων είναι ανήρ ενάρετος, χρηστός, τίμιος, αγαθός, δίκαιος και αξιόπιστος, έχει καρδίαν καθαράν και ουκ ελάλησεν ψεύδος τα χείλη αυτού, ουχ υποκρίνεται, λαλεί μετά παρρησίας την αλήθειαν, ουκ επιμορφάζεται την αρετήν, ουδέ σχηματίζεται σωφροσύνην, αλλά ενάρετος ων και σώφρων το δίκαιον δικαίως διώκει.
Ο αληθεύων, έχει επίγνωσιν της αληθείας, φιλεί την αλήθειαν και μέχρι θανάτου αγωνίζεται υπέρ αυτής΄ η καρδία αυτού επιποθεί την επικράτησιν αυτής.
Ο αληθινός είναι ευσεβής και φοβείται τον Θεόν και φυλάττει τον νόμον αυτού. Επί του προσώπου αυτού είναι κεχαραγμένη η αγαθότης της καρδίας αυτού. Ως δικαστής, άνευ δωροδοκίας και χρηματισμού, απονέμει το δίκαιον τω έχοντι αυτώ, κρίνει αμερόληπτα εν φόβω Θεού, και εκζητεί πάντοτε την αλήθειαν΄ μετά δικαιοσύνης πάντα τα ρήματα του στόματος αυτού΄ νόμος αληθείας εν τω στόματι αυτού και αδικία ουχ ευρέθη εν τοις χείλεσιν αυτού. Η συνείδησις αυτού συμμαρτυρεί τοις λόγοις αυτού, και η διάνοια αυτού διανοείται ευθέα. Πνεύμα Θεού, το Πνεύμα το Άγιον, το Πνεύμα της αληθείας, ενοικεί εν αυτώ και δάκτυλος Θεού ποδηγετεί αυτόν΄ ευθείαι αι τρίβοι αυτού ενώπιον Κυρίου του Θεού αυτού΄ χαίρει επί τη αληθεία και λυπείται επί τη ψευδομαρτυρία, επί  τη συκοφαντία και επί τη αδικία.
Η αλήθεια εδίδαξεν αυτόν επιστήμην και σύνεσιν και γνώσιν. Η ψυχή αυτού είναι αγνή, υποτασσομένη τη αληθεία, ανυπόκριτος δε φιλαδελφία εκδηλούται ως αγάπη προς τον πλησίον αυτού΄ πολιτεύεται ως αληθής χριστιανός και γίνεται τοις πάσι τύπος και υπογραμμός χριστιανικής και ηθικής τελειότητος. Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος εμφαίνεται εν αυτώ εν πάση αγαθοσύνη, δικαιοσύνη και αληθεία. Περιεζωσμένος την οσφύν αυτού εν αληθεία, και ενδεδυμένος τον θώρακα της δικαιοσύνης έχει τους πόδας αυτού υποδήσει εν τη ετοιμασία του Ευαγγελίου της ειρήνης, ανέλαβε δε επί πάσι τον θυρεόν της πίστεως και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου εδέξατο, και την μάχαιραν έλαβε του Πνεύματος, και ως αληθής στρατιώτης Χριστού τον υπέρ της βασιλείας του Θεού επί γης ανέλαβεν αγώνα. Έχει ζήλον κατ΄ επίγνωσιν και εργάζεται υπέρ της αληθείας εν πνεύματι πραότητος΄ ζη κατά Θεόν και πολιτεύεται ως ηλεημένος παρά Θεού΄ πάντα ποιεί υπέρ της δόξης του ονόματος του Θεού και υπέρ του ευαρεστήσαι τω Θεώ και ευρείν χάριν παρ΄αυτώ΄ οι οφθαλμοί πάντων προς αυτόν ατενίζουσι και η φιλία αυτού είναι ποθητή τοις πάσιν΄ είναι χριστιανός ου κατά τον τύπον, ου κατά το  όνομα και το σχήμα,  αλλά κατά την ουσίαν και το θείο φρόνημα, κατά την θεία χάριν, την θείαν αλήθεια και κατά το άγιο πνεύμα.
(και πάντων εν τη συναγωγή οι οφθαλμοί ήσαν ατενίζοντες αυτώ). Λουκά, Δ΄, 20.
Επιγνούς την κλήσιν αυτού σπουδάζει βεβαίαν αυτήν και την εκλογήν ποιείσθαι, ίνα άρτιος γενόμενος γένηται κληρονόμος και της ουρανίου βασιλείας. Ο δε της δικαιοσύνης στέφανος απόκειται αυτώ εν τω ουρανώ τη ημέρα της δικαιοκρισίας, της θείας και δικαίας ανταποδόσεως".  

"και γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς". (Ιωάννην, Η, 32).
"Ο ων εκ του Θεού τα ρήματα του Θεού ακούει." Ιωάννην , Η΄, 47.
"πας ο ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής". Ιωάννην, ΙΗ΄, 37.
"Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας Αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν ". Ιωάννην, Δ΄, 24.
"Τις έστιν ο νικών τον κόσμον ει μη ο πιστεύων ότι Ιησούς έστιν ο Υιός του Θεού;
"Ούτος έστιν ο ελθών δι΄ύδατος και αίματος, Ιησούς Χριστός΄ ουκ εν τω ύδατι μόνον, αλλ΄εν τω ύδατι και τω αίματι΄ και το Πνεύμα έστι το μαρτυρούν, ότι το Πνεύμά έστιν η αλήθεια". Επιστολή Ιωάννου Α΄, κεφ. Ε΄, 6. 

Τι είναι η ανθρώπινη ψυχή;

<< Και προσκαλεσάμενος τον όχλον συν τοις μαθηταίς Αυτού είπεν αυτοίς΄ όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι. ός γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απωλέσαι αυτήν΄ ος δ΄αν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλαγμα της ψυχής αυτού; >>. (Μαρκ. Θ΄, 34-35). ( Ματθ. Ι΄, 38, 39 και ΙΣΤ΄,24, 25,26). 
<<και αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ>>. Λουκά, Ε΄, 11. 
<<Ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσαι αυτήν, και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν>>. (Ιωάννην, ΙΒ΄, 25). 

Ω, Κύριέ μου! Είναι πολύ σημαντικός αυτός ο λόγος σου και έχει μεγάλο βάθος! Είναι πολύ σημαντικό για μας να καταλάβουμε το βάθος του λόγου αυτού! Τα λόγια Σου σε πολλούς δημιουργούν σύγχυση και προκαλούν απορία. Τι σημαίνει αυτό που λέει ο Κύριος Ιησού Χριστός, ότι πρέπει να χάσουμε την ψυχή μας. Εμείς θέλουμε να την σώσουμε και Αυτός μας λέει να την χάσουμε. Και μάλιστα να χάσουμε την ψυχή μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να την σώσουμε, αυτό ακριβώς λέει ο λόγος Του. Και πως να το καταλάβουμε; Αυτό πρέπει να σας εξηγήσω για να διαλύσω τις απορίες σας. 

Τι είναι η ανθρώπινη ψυχή;  

Η ψυχή μας είναι το σύνολο των λογισμών, των κρίσεων και των συλλογισμών μας. Είναι επίσης και το σύνολο των αισθήσεων, των επιδιώξεων και των επιθυμιών μας, των αντιλήψεων και προσλήψεων από τον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο. Το περιεχόμενο της ψυχής του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικό. Όλοι σας γνωρίζετε πόσο διαφορετικές είναι οι σκέψεις, οι λόγοι και οι ομιλίες, οι επιθυμίες και οι επιδιώξεις, τα λόγια, τα έργα και οι πράξεις της κάθε ανθρώπινης ψυχής.

Πολύ συχνά αυτές οι επιδιώξεις και οι επιθυμίες είναι ακάθαρτες και ανώμαλες. Η ψυχή ενός ανθρώπου μπορεί να είναι γεμάτη από ψέμα, υποκρισία και υπερηφάνεια, από αλαζονεία, εγωϊσμό και αυτοέπαινο, από κακία, βλασφημία, λαιμαργία και πορνεία ή ακόμη και να έχει τάση να κλέβει και να φονεύει τον πλησίον. Μια τέτοια ψυχή είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού. Αυτή μοιάζει με τον τόπο που πετάνε τις ακαθαρσίες, ο οποίος είναι γεμάτος απαίσια σκουλήκια. Μια τέτοια ψυχή είναι σαπρή και δεν είναι άξια του ελέους του Θεού.

Οι ψυχές άλλων ανθρώπων είναι καθαρές και γεμάτες καλές επιθυμίες. Αλλά και σε τέτοιες ψυχές, αν αυτές δεν έχουν την χάρη του Θεού, μπορεί να υπάρχει βρωμιά. Γι΄αυτό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός λέει: αυτός που θέλει να τον ακολουθήσει πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του. Τι σημαίνει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας; Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθούμε τα δικά μας σχέδια και την δική μας κατανόηση των οδών της ζωής, να παρατήσουμε τις άλογες επιθυμίες και τις επιδιώξεις μας και να απαρνηθούμε την κακή βούλησή μας. Πρέπει την ψυχή μας αυτή, την ρυπαρή και αμαρτωλή, να την χάσουμε και να την απαρνηθούμε ολοσχερώς. Αν δεν θα χάσει ο άνθρωπος αυτή την ακάθαρτη ψυχή του, τότε είναι αδύνατον γι΄αυτόν να αποκτήσει την Βασιλεία των Ουρανών.

Αν θα την χάσει, αν θα απαρνηθεί μια τέτοια ψυχή, τότε θα την σώσει.  Διότι μόνο, τότε, όταν η ψυχή ελευθερωθεί από τις αμαρτωλές επιθυμίες της, όταν η ψυχή καθαρθεί και γίνει φωτεινή, μπορεί να κατοικήσει μέσα της το άγιο Πνεύμα. Γιατί ο Χριστός δεν σώζει κανέναν δια της βίας. (όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν). 

Περιμένει να μισήσει ο άνθρωπος τον αμαρτωλό εαυτό του και με ειλικρινή και έμπρακτη μετάνοια να στραφεί προς τον Θεό και να τον ικετέψει για την σωτηρία του, να επιθυμεί το άγιο Πνεύμα να κατοικήσει στην ψυχή του.

Πρέπει να πάψουμε να επιθυμούμε τα γήινα αγαθά και μόνο αυτά να επιδιώκουμε. Πρέπει να αλλάξουμε εντελώς την κατεύθυνσή μας και να επιδιώκουμε και να επιθυμούμε την αγνότητα, την τελειότητα και την αγιότητα.

Όταν απαρνηθεί ο άνθρωπος την ψυχή του, τότε να σηκώσει τον σταυρό του και να ακολουθήσει τον Χριστό. Για να σηκώσουμε, όμως αγόγγυστα, χωρίς δισταγμό και φόβο, τον σταυρό μας χρειάζεται να έχουμε πλήρη υπακοή στον Κύριο μας  Ιησού Χριστό, επειδή και Αυτός υπάκουσε τον Πατέρα Του τον Επουράνιο και μόνο αληθινό Θεό μέχρι το τέλος. 

Ο Χριστός υπάκουσε τον Πατέρα του μέχρι τέλους, γι΄αυτό και εμείς πρέπει να υπακούμε τον Χριστό μέχρι τέλος. Ο ίδιος μας λέει: <<Μάθετε απ΄εμού, ότι πράος είμι και ταπεινός τη καρδία>>.

Αφού ταπεινώσει την ψυχή του και σκύψει πολύ χαμηλά το κεφάλι του, πρέπει ο άνθρωπος, που έχει απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει τον σταυρό του και να ακολουθεί τον Χριστό.
Ποιό σταυρό; Υπάρχουν διάφοροι σταυροί. Υπάρχουν σταυροί που έχουν εξαιρετικά μεγάλο βάρος, όπως οι σταυροί των αγίων μαρτύρων, των οσίων και των μεγάλων ιεραρχών. Τέτοιοι σταυροί προορίζονται από το Θεό για λίγους εκλεκτούς του, για τους οποίους γνωρίζει ότι είναι αρκετά ισχυροί  και μπορούν να σηκώσουν και τον πιό βαρύ σταυρό. 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Λόγοι και ομιλίες "του Αγίου Λουκά, αναργύρου ιατρού, Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας.
" Είπεν αυτοίς ο Ιησούς: δια τούτο ο Πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. ουδείς αίρει αυτήν απ΄εμού, αλλ΄εγώ τίθημι αυτήν απ΄εμαυτού΄ εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν΄ ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου ". (Ιωάννην, Ι΄, 17,18).
"διό αποθέμενοι πάσαν ρυπαρίαν και περισσείαν κακίας εν πραϋτητι δέξασθε τον έμφυτον λόγον τον δυνάμενον σώσαι τας ψυχάς υμών".  Ιακώβου, κεφ. Α΄, 21.

"Άνω σχώμεν τας καρδίας". "Άνω οδού αεί εξόμεθα". Άνω σχώμεν τας ψυχάς και τας διανοίας".

Περί αγιωσύνης. (Αγίου Νεκταρίου).

"Άγιοι έσεσθε, ότι Άγιος Εγώ Κύριος ο Θεός υμών".(Λευιτικόν 19 και Αγίου Πέτρου, επιστολή  Α΄, 16).
"και έσεσθε άγιοι, ότι άγιος εγώ Κύριος ο Θεός υμών΄ και φυλάξεσθε τα προστάγματά μου και ποιήσετε αυτά΄ εγώ Κύριος ο αγιάζων υμάς. (Λευιτικόν 20).
 "Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός έστιν". Ματθ. κεφ.
"Αγίους λοιπόν και τελείους μας θέλει ο Θεός, διότι μόνον οι άγιοι και οι τέλειοι ως υιοί του Πατρός του εν Ουρανοίς, δύνανται μετά υιϊκού θάρρους να επικαλώνται  τας χάριτας Αυτού και ούτοι μόνοι κληρονομούσι την ουράνιον βασιλείαν.
Μη πλανάσθε΄ ούτε άδικοι, ούτε άπιστοι, ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε φονείς, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άφρονες, ούτε άρπαγες, ούτε υποκριταί, ούτε ψεύται, ούτε κακοί, ούτε πονηροί, ούτε συκοφάνται, ούτε δολεροί, ούτε ασελγείς, ούτε βλάσφημοι, ούτε ασεβείς, ούτε ακάθαρτοι, ούτε εβδελυγμένοι, ούτε άσπλαχνοι, ούτε ανοικτίρμονες, ούτε ανελεήμονες, ούτε οι τα φαύλα πράξαντες, ούτε πλούσιοι, ούτε φιλάργυροι...πρόκειται να κληρονομήσουσιν την βασιλεία του Θεού.
"Τι δε με καλείτε Κύριε Κύριε, και ου ποιείτε α λέγω; (Λουκά ,ΣΤ, 46).
"Ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε εισελέυσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ΄ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς".  Ματθ.κεφ. Ζ΄, 21.
"τοις αγίοις τοις εν τη γη Αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος, πάντα τα θελήματα Αυτού εν αυτοίς." Ψαλμός ΙΕ΄.
"Θαυμαστός, ευλογητός και αινετός ο Κύριος και Θεός εν τοις αγίοις Αυτού".
"Πάτερ επουράνιε, Πάτερ Άγιε, Πάτερ Δίκαιε, αγίασον αυτούς εν τη αληθεία Σου΄ ο λόγος ο Σος αλήθειά εστι.  
καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, καγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον΄
και υπέρ αυτών αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, ίνα και αυτοί ώσιν ηγιασμένοι εν αληθεία". Ιωάννη, κεφ. ΙΖ΄.
Αγιωσύνη! θεία προσηγορία, θεία ενέργεια΄ το όνομά σου δηλοί τον υπό του Θεού ηγιασμένον, τον σώφρονα και καθαρόν, τον παντός ρύπου και πάθους παντός ελεύθερον.

Αγιωσύνη, υψηλή κλήσις, τελειότητος δηλωτική, αρετής απάσης σημαντική.

Συ τον κατ΄εικόνα Θεού πλασθέντα άνθρωπον καθ΄ομοίωσιν Αυτού αναδειχθέντα κηρύττεις.
Συ τον εν τω κόσμω βιοτεύοντα ουρανοπολίτην αναδεικνύεις.
Συ τον χοϊκόν άνθρωπον υιόν Θεού προσαγορεύεις.
Συ τον γήϊνον άνθρωπον των περιγείων παθημάτων απαλάττεις και ταις ουρανίαις συνάπτεις χοροστασίαις.
Συ τον φύσει εστερημένον αγιότητος μαρτυρείς πεπληρωμένον θείας χάριτος.
Συ μαρτυρείς αυτού το έργον το εν τοις μυχίοις της καρδίας αυτού κεκρυμμένον.
Συ τον εργάτη του καλού, του αγαθού, του αληθούς, του δικαίου υποσημαίνεις.
Συ τον του θείου νόμου εραστήν και φύλακα πιστόν υποδηλοίς.
Συ τον ταυτίσαντα την εαυτού βούλησιν προς την θείαν βούλησιν υποδεικνύεις.
Συ τον ασκήσει και ευχή τω Θεώ ευαρεστήσαι βουλόμενον χαρακτηρίζεις.
Συ τον απλούν, τον άκακον δήλον ποιείς.
Συ τον πιστόν τον έχοντα θερμήν εν τη καρδία αυτού την θείαν αγάπην φανεροίς.
Συ και τους εν όρεσιν  ασκουμένους στεφανοίς και τους εν ταις πόλεσιν αγωνιζομένους υπέρ της αρετής.
Συ πάσαν ηλικίαν ανθρώπων κατά Χριστόν πολιτευομένων τη αίγλη σου λαμπρύνεις.
Το όνομά σου τον υπό του θεού αγιασθέντα δηλοί και τον αξιωθέντα φίλον Θεού γενέσθαι σημαίνει.
Συ την ορθήν πίστιν βεβαιοίς.
Συ τον ελεήμονα, τον φιλάνθρωπον, τον αγαπώντα ως εαυτόν τον πλησίον αυτού εμφανή καθιστάς.
Συ τον κατισχύσαντα εν τω αγώνι της αρετής σημαίνεις.
Συ τον αεί τα άνω ζητούντα, τον αληθή εραστήν του θείου κάλλους γνωρίζεις.
Συ της περιωπής της τιμής της θείας δόξης της υπό Θεού τοις ανθρώποις βραβευθείσης μάρτυς πιστός και αληθής.
Συ τον σύνδεσμον της γης και του ουρανού πιστώς μαρτυρείς.
Συ ει ο αρραβών της μελλούσης θείας δόξης.
Συ ει ο ασφαλής εγγυητής της κληρονομίας της βασιλείας των ουρανών, ης γένοιτο πάντας τους αγίους, τους χριστιανούς, τυχείν. Αμήν.
Εν Αθήναις, εν τη  Ριζαρείω Εκκλησιαστική  Σχολή

τη ενάτη Σεπτεμβρίου 1904.
+ Ο Μητροπολίτης Πενταπόλεως Νεκτάριος.
Η χάρις, η αλήθεια και η ειρήνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων των αγίων. Αμήν .

Περί των ψαλμών.

Μάθημα που έγινε με βία δεν είναι δυνατόν να παραμείνει, όσα όμως εισέρχονται με ευχαρίστηση και χάρη, κάπως σταθερότερα κατοικούν στις ψυχές μας.
Οι ψαλμοί είναι ιερά ποιήματα, είναι το έργο των αγγέλων, το ουράνιο πολίτευμα, το πνευματικό θυμίαμα.
Ο ψαλμός γαληνεύει τις ψυχές, τις βραβεύει με ειρήνη, καθησυχάζει τους θορύβους και τα κύματα των κακών λογισμών. Καταπραϋνει τα πάθη και τα άγχη, μαλακώνει την τάση της ψυχής για θυμό και σωφρονίζει την ακολασία της.
Ο ψαλμός συσφίγγει τη φιλία΄ ενώνει τα χωρισμένα΄ συμφιλιώνει τους εχθρούς....
Ο ψαλμός αγγίζει τις καρδιές και εξάγει δάκρυ και από την πέτρινη καρδιά.
Όλα είναι αποθησαυρισμένα στην Αγία Γραφή (παλαιά και καινή διαθήκη ) και και στο βιβλίο των Ψαλμών ως σε κάποιο μεγάλο ταμείο και κοινό θησαυροφυλάκιο".
Αποσπάσματα  από την ομιλία του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου περί των ψαλμών.

"Καθώς γέγραπται".  " Όπως πληρωθή το ρηθέν δια του Προφήτου".
"Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό υπό του Κυρίου δια του Προφήτου".
"Καθώς το Πνεύμα το Άγιον προανήγγειλε δια στόματος των Αγίων του Θεού Προφητών".
Γι΄ αυτό και στο Σύμβολο της πίστεως αναγράφεται ότι το Πνεύμα το Άγιον ήταν το "λαλήσαν δια των Προφητών".

"Είπε δε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός προς αυτούς΄ πως λέγουσι τον Χριστόν υιόν Δαυίδ είναι;
και αυτός Δαυϊδ λέγει εν βίβλω των ψαλμών΄ είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου, κάθου εκ δεξιών μου
'εως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. 
Δαυϊδ ουν αυτόν Κύριον καλεί΄ και πως υιός αυτού έστιν"; ( Λουκά , Κ΄, 41,44).

"Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών  και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη...Ψαλμός Α΄.

Αμαρτάνοντας  εις μετάνοιαν και επιστροφήν φέρει.

                                          

Είπε δε αυτοίς΄ ούτοι οι λόγοι ους ελάλησα προς υμάς έτι ων συν υμίν, ότι δει πληρωθήναι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω Μωϋσέως  και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού.  τότε διήνοιξεν αυτών τον νουν του συνιέναι  τας γραφάς, και είπεν αυτοίς ότι ούτω γέγραπται και ούτως έδει παθείν τον Χριστόν και αναστήναι εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και κηρυχθήναι επί τω ονόματί αυτού μετάνοιαν και άφεσιν αμαρτιών ει πάντα τα έθνη, αρξάμενον από Ιερουσαλήμ...Άγιον Ευαγγέλιον (Λουκά, ΚΔ΄44...)

"Ο με ουν Κύριος μετά το λαλήσαι αυτοίς ανελήφθη  εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων. αμήν. ΄Αγιον Ευαγγέλιον (Μάρκον ,ΙΣΤ΄, 19, 20).

Περί δόλου.

Δόλος : Ετυμολογία. αρχ. < dοl-, ετεροιωμ. βαθμ. του Ι.Ε. del- "αποβλέπω, αποσκοπώ". 

1. Η βούληση (κάποιου) να συντελέσει με τις πράξεις του ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο στην παραγωγή παράνομου αποτελέσματος ή η γνώση (κάποιου) ότι οι πράξεις του είναι ενδεχόμενο να επιφέρουν παράνομο αποτέλεσμα και η αποδοχή τους.

2. Ο τρόπος ή το μέσον εξαπάτησης ή παραπλάνησης (κάποιου).

3. Η εξαπάτηση ενός προσώπου. ΣΥΝ. κατεργαριά, απάτη, πονηριά.

4. το δόλωμα. (παροιμ.) "χωρίς δόλωμα, ψάρι δεν πιάνεται". 

Από το λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη.

Η κακή βούληση-πρόθεση - διάπραξη εγκληματικής, άδικης και παράνομης, ανόσιας και αθέμιτης πράξης. 

"άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος".  Ψαλμός Ε΄ Δαυϊδ.

"Ο  θείος Χρυσόστομος λέει για τον δόλιο τα εξής: << Κοίτα εδώ ένα διαφωτιστικό ευαγγελικό παράγγελμα΄ γιατί να εύχεσθε λέει, να μη μπείτε σε πειρασμό΄ μ΄αυτόν δε τον πειρασμό τίποτα δεν είναι ισάξιο από το να πέσεις σε δόλιο άνθρωπο.  Αυτός είναι πιο επικίνδυνος κι΄από θηρίο, γιατί το θηρίο όπως είναι έτσι και παρουσιάζεται. Ο δόλιος όμως πολλές φορές καλύπτεται, κρύβεται και κάνει την ενέδρα πιό επικίνδυνη, ώστε αυτός που παραπλανιέται να πέσει κυριολεκτικά σε βάραθρο, δίχως να φυλαχθεί καθόλου. 

Ο Μέγας Βασίλειος λέει επίσης γιά τον δόλο: << Ο δόλος είναι μιά κακότητα που γίνεται κρυφά και προσποιείται ότι προσφέρει τα καλύτερα στον πλησίον>>.

Ο όσιος Νικήτας ο Στηθάτος λέει περί δολιότητας τα εξής: << Του ανθρώπου που έχει κακό μάτι, τα χείλη του μιλούν άδικα και η γλώσσα του είναι δόλια΄ μοιάζει δε με τη γλώσσα και το στόμα του φιδιού, φέρνοντας όμοια με αυτό, θανατηφόρο ιό. Από αυτούς τους ανθρώπους, ο καθένας που εύχεται κατά Θεόν και βαδίζει σύμφωνα με το θέλημα Του, ας απομακρύνει την ψυχή του, γιατί από δαιμονική καρδιά και ασύνετη ψυχή επέρχονται ολέθριες φήμες στ΄αυτιά των ανθρώπων>>. 

Από άνθρωπο άδικο και δόλιο ας μας γλυτώσει ο Κύριος .
Κατά μεν τη φωνή και το πρόσωπο θεωρείται αρνί, το δε εσωτερικό του, σε τίποτα δεν διαφέρει από τον δράκο". 

Από το "Γνώθι σαυτόν" του Αγίου Νεκταρίου.

"Είδεν ο Ιησούς τον Ναθαναήλ ερχόμενον προς Αυτόν και λέγει περί αυτού΄ ίδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ω δόλος ούκ 'εστι". Ιωάννην, κεφ.Α΄, 48. 

  

Περί προσευχής.

Η προσευχή δια να είναι ευπρόσδεκτος  υπό του Θεού, πρέπει να προέρχεται  εξ αγνής, άκακης και ειρηνικής καρδίας, η οποία να πιστεύει απολύτως  εις την παντοδυναμίαν και την αγαθότητα του Θεού. 
Ο ερχόμενος εις την προσευχήν πρέπει πρώτον να συγχωρήση πάντας τους αδικήσαντας αυτόν και να λάβη συγχώρησιν παρά πάντων των υπ΄αυτού αδικηθέντων  ή σκανδαλισθέντων.
"Εύχεσθε  υπέρ των εχθρών υμών". Ματθ. Ε΄, 44. 
 " Έλεγε δε και παραβολήν αυτοίς προς το δείν πάντοτε προσεύχεσθαι αυτούς και μη εκκακείν" Λουκά, ΙΗ΄, 1.
"Αυτός δε ην υποχωρών εν τοις ερήμοις και προσευχόμενος". Λουκά ,Ε΄, 16.
"Και εισελθών εις το ιερόν ήρξατο εκβάλλειν τους πωλούντας εν αυτώ και αγοράζοντας λέγων αυτοίς΄ γέγραπται ότι ο οίκος μου οίκος προσευχής έστιν΄ υμείς δε αυτόν εποιήσατε σπήλαιον ληστών. Λουκά ΙΘ΄, 45,46.
"μη ποιείτε τον οίκον του Πατρός μου οίκον εμπορίου". Ιωάννην , Β΄, 16.

"Ω, Υιέ του Θεού! Ω, Σωτήρα μας, Κύριε Ιησού Χριστέ! Στα έργα της αγάπης Σου, στα αμέτρητα θαύματά Σου, πρόσθεσε και ένα άλλο θαύμα: άγγιξε με την δεξιά Σου την λίθινη καρδιά τους και δώσε σ΄αυτούς καρδιά σαρκίνη. Αμήν".
Τι είναι η αληθινή προσευχή; είναι το πιό δύσκολο απ΄όλα τα ανθρώπινα έργα΄ είναι η άμεση κοινωνία του πνεύματος με τον αληθινό Θεό.
Για να υπάρχει κοινωνία με τον αληθινό  Θεό πρέπει να έχουμε αντίστοιχη ζωή, να είμαστε άξιοι και ικανοί. Μπορεί ο άνθρωπος που ασχολείται μόνο με τις βιοτικές μέριμνες, που πολύ σπάνια σκέφτεται τον Θεό, αλλά κυλιέται στα πάθη, τις αμαρτίες και τις επιθυμίες του, μπορεί αυτός ο άνθρωπος να έχει κοινωνία με τον αληθινό Θεό;".
"ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά". Ματθ. ΣΤ΄, 24. Λουκά, ΙΣΤ΄, 13.
Λόγοι και ομιλίαι του Αγίου Λουκά, αναργύρου ιατρού και αρχιεπισκόπου Κριμαίας.

"Η προσευχή είναι συνομιλία με τον αληθινό Θεό.

Προσευχή αληθινή είναι η απερίσπαστη, η χωρίς ρεμβασμό, που εκτελείται με προθυμία, με ψυχή που πονάει για τις αμαρτίες της και με νου προσηλωμένο.

Η προσευχή περισσότερο πρέπει να αφορά πράγματα αγαθά και να μην εξαντλείται μόνο σε λεπτά και προσεγμένα λόγια.

Η ταπεινοφροσύνη γίνεται παντού όχημα της προσευχής και αυτή είναι απόδειξη ταπείνωσης, γιατί γνωρίζοντας την ασθένειά μας ζητάμε τη βοήθεια του Θεού. "Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ".

Οι ασκούμενοι στην παρθενική ζωή, να έχετε μπροστά στα μάτια σας μόνο τον Χριστό και τον Πατέρα Του και με την προσευχή να φωτίζεσθε από το Άγιο Πνεύμα.

Όταν προσεύχεται μιά ψυχή και δεν διαλέγεται με τον Θεό, πως θα εισακουσθεί απ΄Αυτόν; 

Η ευχή μας κάνει να προσεγγίζουμε τον Θεό και να αισθανόμαστε εξοικειωμένοι μαζί Του΄ ένθεος συνομιλία και νοερή συνάντηση με Αυτόν που είναι το κάλλιστο, το τίμιο, το τέλειο.

Η προσευχή είναι βοηθός στη ζωή μας΄ συνομιλία με τον Θεό, λησμοσύνη των γήινων πραγμάτων, άνοδος στον ουρανό. Δια της ευχής μεταφερόμαστε προς τον Θεό.

Αν έχουμε συναίσθηση ότι προσευχόμενοι στεκόμαστε Ενώπιον Του, θα προσευχηθούμε πράγματι χωρίς μετεωρισμό.

Η προσευχή είναι ο ήλιος των νοερών οφθαλμών της ψυχής. Όπως ο ήλιος είναι το φως του σώματος, έτσι και η προσευχή  είναι το φως της ψυχής.

Η προσευχή που διενεργείται με προθυμία και ζήλο, είναι άσβηστο και διαρκές φως της ψυχής και της διάνοιας.

Η θεία προσευχή είναι αληθινά ουράνια πανοπλία και από μόνη της είναι δυνατόν να διαφυλάξει ασφαλώς αυτούς που έχουν παραδώσει τον εαυτό τους στον Θεό. 

Η προσευχή είναι κοινό φάρμακο των παθών, κατάλληλο στο να προφυλάει απ΄αυτά.

Η προσευχή είναι χορηγός της ζωής, υποθήκη υγείας, ελπιδοφόρο άνθος.

Μεγάλο όπλο η προσευχή, μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, ασφαλής περιοχή.

Η προσευχή είναι σωτήριο φάρμακο, που εμποδίζει την διάπραξη αμαρτημάτων και γιατρεύει τα πλημμελήματα.

Ισχυρό όπλο η προσευχή, μόνιμος θησαυρός, πλούτος αδαπάνητος, λιμάνι δίχως κύματα, πηγή γαλήνης, ρίζα μυρίων αγαθών.

Η προσευχή είναι λιμάνι των βασανισμένων, άγκυρα όσων κλυδωνίζονται, στήριγμα των σαλευομένων, θησαυρός των φτωχών, ασφάλεια των πλουσίων, απομάκρυνση νοσημάτων, φύλακας της υγείας, φυγαδευτήριο κάθε λύπης...

Η προσευχή δεν είναι βέβαια εφόδιο μόνο στους αμαρτωλούς και κάτι ανάρμοστο για τους δικαίους. Και στους δύο προσφέρει άφθονα τα αγαθά. Στους δίκαιους παραχωρεί την ασφάλεια της δικαιοσύνης και στους αμαρτωλούς το μέσο για να αποθέσουν τα αμαρτήματα τους. Είναι ο τρόπος για να κρατηθούν οι δίκαιοι μακριά από την αμαρτία. Είναι νοητή η κραυγή των δίκαιων προς τον Θεό, αλλά η ισχύς της κρύβεται στα βάθη της καρδιάς και μπορεί να φθάσει ως τα αυτιά του Θεού. Διότι αυτός που ζητάει προσευχόμενος τα μεγάλα και τα επουράνια, κράζει μέσα του με πόνο και κάνει εισακουστή την προσευχή του στον Θεό.

Ο Θεός βέβαια γνωρίζει όλων τις σκέψεις. Και ό,τι ακριβώς επισημαίνει η φωνή μας, αυτό λέμε με τον νου στον Θεό, το οποίο όμως πριν ακόμη το σκεφτούμε, ο Θεός το γνωρίζει. Είναι δυνατόν λοιπόν ο άνθρωπος να προσεύχεται χωρίς να προφέρει καμιά λέξη, αλλά να συνδυάζει μέσα του καθετί πνευματικό σε μια νοερή προσευχή που τον ενώνει απερίσπαστα με τον Θεό.

Αυτή είναι πραγματική προσευχή, όταν εσωτερικά ξεπηδούν φωνές περισσότερο της πονεμένης ψυχής, και φαίνεται όχι από τον τόνο της φωνής, αλλά από την προθυμία του νου που προσεύχεται. Έτσι προσευχόταν και ο Μωϋσής. Γι΄αυτό, δίχως να έχει πει ο ίδιος μιά λέξη, του λέει ο Θεός: <<τι βοάς πρός με;>>.  Ασφαλώς οι άνθρωποι μόνο αυτήν τη φωνή προσέχουν. Ο δε Θεός, πριν από αυτή, ακούει την εσωτερική κραυγή του. Άρα και χωρίς να μιλάτε, ακούγεσθε από τον Θεό΄ και στη αγορά που βαδίζετε να προσευχόσαστε με τον νου, μετά πολλής ακριβείας΄ και με φίλους αν συζητάτε και με καθετί το οποίο ασχολείσθε, μπορείτε με μία σφοδρή βοή να καλείτε τον Θεό΄την εσωτερική σας βοή εννοώ, αλλά σε κανέναν από τους παρόντες να μη δίνετε την εντύπωση ότι κάνετε τέτοια προσευχή.

Ούτε με τη στάση του σώματος, ούτε με την κραυγή της φωνής, αλλά με πρόθυμη θέληση να κάνουμε προσευχή. Μήτε με θορύβους και κραυγές και προς επίδειξη, έτσι ώστε να ενοχλείτε και τους διπλανούς, αλλά με κάθε ηπιότητα, ευλάβεια και πραότητα, με συντριβή νου και εσωτερικά δάκρυα.
Ο Κύριος επιβλέπει την προσευχή των ταπεινών και δεν απαξιώνει τη δέησή τους.
Ο πνευματικός άνθρωπος έχει παρρησία απέναντι στο Θεό και ότι ζητήσει απ΄Αυτόν το παίρνει.
"Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν΄" Ματθ. Ζ΄, 7.

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως.
"εισάκουσον της προσευχής μου, Κύριε, και της δεήσεως μου, ενώτισαι των δακρύων μου". 39ος Ψαλμός Δαϋίδ.
"Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς". Λουκά ΙΖ, 13.
"Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ". Λουκά, ΙΗ΄, 13.
"Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν".
"Κύριε, μακροθύμησον επ΄εμοί και πάντα σοι αποδώσω. 
σπλαχνισθείς δε ο κύριος του δούλου εκείνου απέλυσεν αυτόν και το δάνειον αφήκεν αυτώ". Ματθ.ΙΗ΄, 27.

"Προσευχόμενοι δε μη βατολογήσητε ώσπερ οι εθνικοί΄ δοκούσι γαρ ότι εν τη πολυλογία αυτών εισακουσθήσονται. μη ουν ομοιωθείτε αυτοίς΄ οίδε γαρ ο Πατήρ υμών ων χρείαν έχετε προ του υμάς αιτήσαι Αυτόν. 

ούτως ουν προσεύχεσθε υμείς΄ Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς΄ αγιασθήτω το όνομα Σου΄ ελθέτω η βασιλεία Σου΄ γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης΄ τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον΄ και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών΄ και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. ότι Σου έστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας΄αμήν.(Ματθ. ΣΤ΄, 9-13. Λουκ. ΙΑ΄, 2-4). 

"Και εγένετο εν τω προσεύχεσθαι Αυτόν το είδος του προσώπου Αυτού έτερον και ο ιματισμός Αυτού λευκός εξαστράπτων". Λουκά, Θ΄, 29.