"Ανεβόησε δε φωνή μεγάλη Σωσάννα και είπεν΄ ο Θεός ο αιώνιος ο των κρυπτών γνώστης, ο ειδώς τα πάντα πριν γενέσεως αυτών, Συ επίστασαι ότι ψευδή μου κατεμαρτύρησαν΄ και ιδού αποθνήσκω μη ποιήσασα μηδέν όσων ούτοι επονηρεύσαντο κατ΄εμού. Και εισήκουσε Κύριος της φωνής αυτής. Και απαγομένης αυτής απολέσθαι, ο Θεός εξήγειρε το πνεύμα το άγιον παιδαρίου νεωτέρου, ω όνομα Δανιήλ, και εβόησε φωνή μεγάλη΄ αθώος εγώ από του αίματος ταύτης." (Δανιήλ ,42-47).
Δανιήλ. Εβρ. Daniyel. Το όνομα Δανιήλ σημαίνει: " ο Θεός είναι κριτής μου." ,"ο Θεός ο δικαιών με."
Ο Δανιήλ ήταν προφήτης και συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης.
Όσα περί της ζωής και της δράσεως αυτού γνωρίζομεν, τα αντλούμεν από το ομώνυμον βιβλίον του. "Και εισήλθε Δανιήλ εις τον οίκον αυτού και τω Ανανία και τω Μισαήλ και τω Αζαρία τοις φίλοις αυτού το ρήμα εγνώρισε΄ και οικτιρμούς εζήτουν παρά του Θεού του ουρανού υπέρ του μυστηρίου τούτου, όπως αν μη απόλωνται Δανιήλ και οι φίλοι αυτού μετά των επιλοίπων σοφών Βαβυλώνος. Τότε τω Δανιήλ εν οράματι της νυκτός το μυστήριον (το όνειρον του βασιλέως και η ερμηνεία του) απεκαλύφθη΄ και ευλόγησε τον Θεόν του ουρανού Δανιήλ και είπεν΄ είη το όνομα Θεού ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος, ότι η σοφία και η σύνεσις Αυτού έστι΄ και Αυτός αλλοιοί καιρούς και χρόνους, καθιστά βασιλείς και μεθιστά, διδούς σοφίαν τοις σοφοίς και φρόνησιν τοις ειδόσι σύνεσιν΄ Αυτός αποκαλύπτει βαθέα και απόκρυφα, γινώσκων τα εν τω σκότει, και το φως μετ΄Αυτού έστι΄ Σοι ο Θεός των πατέρων μου, εξομολογούμαι και αινώ, ότι σοφίαν και δύναμιν δέδωκάς μοικαι νυν εγνώρισάς μοι α ηξιώσαμεν παρά Σου και το όραμα του βασιλέως εγνώρισάς μοι." (Δανιήλ, κεφ. Β΄, 17-24).
Τιμητική θέσιν δίδει ο προφήτης Ιεζεκιήλ (ιδ΄, 14,20) εις τον Δανιήλ δια την αρετήν και την σοφίαν του και τον επαινεί ως μέγαν κατά Θεόν σοφόν (κη΄, 3).
Εις το Α΄Μακκαβαίων (β΄, 59,60), γίνεται λόγος περί αυτού και προβάλλεται ως υπόδειγμα πίστεως και απλότητος.
Η προς Εβραίους επιστολή αυτόν υπονοεί, όταν λέγη ότι οι δίκαιοι δια της πίστεως "έφραξαν στόματα λεόντων" (ια΄, 33).
Ο Προφήτης Δανιήλ φωτιζόμενος από το Πνεύμα του Θεού προείπε και έγραψε με χρονολογική σειρά και με ακρίβεια σπουδαία μελλοντικά γεγονότα, όπως και όντως επραγματοποιήθησαν.
Εξαιρετικά αξιοθαύμαστος και προφανέστατα θεόπνευστος είναι η μετά εβδομήκοντα εβδομάδας ετών, αρχομένων από συγκεκριμένου ιστορικού γεγονότος, μέλλουσα να πραγματοποιηθή εις την Ιερουσαλήμ μοναδική και ανεπανάλειπτος λυτρωτική θυσία δι΄όλην την ανθρωπότητα, η θυσία δηλαδή του Σωτήρος Χριστού.
Και οι τρείς παίδες μαζί ένωσαν τις φωνές τους και ως εξ΄ενός στόματος ύμνουν και εδόξαζον και ηυλόγουν τον Θεόν εν τη καμίνω λέγοντες: Ευλογητός ει, Κύριε ο Θεός των πατέρων ημών, και αινετός και υπερυψούμενος εις τους αιώνας...Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον΄ υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. (Δανιήλ, κεφ. Γ΄, 27 έως και 67).
"Ο εν καμίνω πυρός, τους υμνολόγους σώσας Παίδας, ευλογητός ο Θεός, ο των πατέρων ημών"
Η πατρίδα τιμά τη μνήμη των ηρώων της, η επιστήμη τιμά τη μνήμη των ηρώων της...
Η Αγία του Χριστού Εκκλησία τιμά τη μνήμη των Αγίων Προπατόρων, των Δικαίων και Αγίων Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.
"Και είπεν ο Θεός προς Μωϋσήν: Εγώ είμι ο Θεός του πατρός σου, Θεός Αβραάμ, και Θεός Ισαάκ, και Θεός Ιακώβ΄" (Εξόδου το ανάγνωσμα, 3, 6).
"Και είπεν ο Θεός προς Μωϋσήν: ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ. (Εξόδου το ανάγνωσμα, 3,14).
"Είπεν ο Ιησούς αυτοίς΄ ουκ ανέγνωτε το ρηθέν υμίν υπό του Θεού λέγοντος, Εγώ είμι ο Θεός Αβραάμ και ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ; ουκ έστιν ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων΄ πάντες γαρ αυτώ ζώσιν." (Ματθ.ΚΒ΄, 32. Μαρκ.ΙΒ΄, 26, Λουκά, Κ΄, 37,38).
"Είπεν αυτοίς ο Ιησούς΄ αμήν αμήν λέγω υμίν, πριν Αβραάμ γενέσθαι εγώ είμι." (Ιωαν.Η΄, 58).
"Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν." (Ιωαν.Ε΄, 24).
"Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται΄ και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα." ( Ιωαν. ΙΑ΄, 26).
Οι άγιοι προπάτορες, οι δίκαιοι και οι άγιοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης πίστευαν εις τον ζώντα και μόνον αληθινόν Θεόν τον ποιητήν του ουρανού και της γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.
Προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου:
"Πίστει πλείονα θυσίαν Άβελ παρά Κάϊν προσήνεγκε τω Θεώ.... Πίστει Ενώχ μετετέθη του μη ιδείν θάνατον...Πίστει χρηματισθείς Νώε περί των μηδέπω βλεπομένων, ευλαβηθείς κατεσκεύασε κιβωτόν εις σωτηρίαν του οίκου αυτού....Πίστει καλούμενος Αβραάμ υπήκουσεν εξελθείν εις τον τόπον ον έμελλε λαμβάνειν εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη επιστάμενος που έρχεται...Πίστει και αυτή Σάρρα δύναμιν εις καταβολήν σπέρματος έλαβε και παρά καιρόν ηλικίας έτεκεν, επεί πιστόν ηγήσατο τον επαγγειλάμενον..."και συνεχίζει να αναφέρει ηρωϊκά παραδείγματα πίστεως παλαιότερα και μεταγενέστερα.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: " Και πολλάκις είπον, ότι δύο Διαθήκαι, (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), και δύο παιδίσκαι, και δύο αδελφαί τον Ένα Δεσπότην δορυφορούσι. Κύριος παρά προφήταις καταγγέλεται΄ Χριστός εν Καινή κηρύσσεται."
"Και είπεν αυτοίς ο άγγελος΄ μη φοβείσθε΄ ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος έστι Χριστός Κύριος, εν πόλει Δαυϊδ.
Και τούτο υμίν το σημείον΄ ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν φάτνη.
Και εξαίφνης εγένετο συν τω αγγέλω πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων τον Θεόν και λεγόντων' δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία." (Λουκά, 10-15).
Λέγει Κύριος΄ λύε πάντα σύνδεσμον αδικίας, διάλυε στραγγαλιάς βιαίων συναλλαγμάτων, απόστειλε τεθραυσμένους εν αφέσει και πάσαν συγγραφήν άδικον διάσπα΄ διάθρυπτε πεινώντι τον άρτόν σου και πτωχούς αστέγους είσαγε εις τον οίκόν σου..." Ησαϊας 58, 6 "πάσαν συγγραφήν άδικον διάσπα", δηλαδή ακύρωσε, σχίσε, κόψε σε κομμάτια κάθε άδικη συγγραφή, κάθε άδικη συμφωνία, κάθε άδικη συναλλαγή που έχει ως σκοπό τον άδικο πλούτο, τον αδικαιολόγητο πλουτισμό΄ τεμάχισε, κόψε σε κομμάτια, διαμοίρασε τον άρτο σου και δώσε σ΄αυτούς που πεινούν...
"Υπάρχουν στον κόσμο τόσες γλώσσες όσα και τα έθνη των ανθρώπων, και δεν υπάρχει έθνος χωρίς τη γλώσσα του΄ όταν όμως δεν γνωρίζω τη σημασία της γλώσσας, γι΄αυτόν που μου μιλάει εγώ είμαι βάρβαρος΄ το ίδιο κι΄εκείνος για μένα." ( Α΄επιστολή Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους). -Απόστολε Παύλε, ομιλείς Ελληνικά;
"Εις έκαστος των Αποστόλων πάσας τας των εθνών ελάλει γλώσσας". (Πράξεις, κεφ.Β΄).
"Σταθείς δε ο Παύλος εν μέσω του Αρείου πάγου έφη΄ άνδρες Αθηναίοι... (Πράξεις ΙΖ΄, 22). Σταθείς: από το αρχαίο ρήμα "ίστημι","ίσταμαι", θέμα: "στη", "στα". Στέκομαι όρθιος. Ομόρριζες λέξεις: ιστάμενος, προϊστάμενος, πρωτοστάτης, ενεστώτας, ιστός, σταθερός, σταυρός, ανάστασις, ανάστημα, διάστημα, επιστήμων, status(=κατάσταση, καθεστώς), stand (= στέκομαι), stay=(μένω), station (=στάση), institut(=κανονισμός, ίδρυμα), constitution (=σύνταγμα), constans, Constantinos, Κωνσταντινούπολη, και πολλές άλλες ελληνικές και ξένες λέξεις προερχόμενες από το αρχαίο ελληνικό ρήμα "ίστημι"-"ίσταμαι". Αν προσθέσω στο κλητό ρήμα "ίστημι", ίσταμαι" όλες τις άκλιτες λέξεις- προθέσεις πόσες λέξεις και πόσες έννοιες έχω; Άλλη η έννοια του ρήματος "προϊσταμαι" και άλλη η έννοια του ρήματος "υφίσταμαι". Άλλος ο "προϊστάμενος" και άλλος ο "υφιστάμενος" . "Μιαν χάριν ζητώ από την αρχιερωσύνην σου, είπεν ο Όσιος Εφραίμ δια του διερμηνέως του προς τον Άγιον Βασίλειον. "Ό,τι επιθυμείς ζήτησον" είπεν ο Άγιος. Επιθυμώ λοιπόν να παρακαλέσης όπως λαλήσω Ελληνιστί, διότι καθόλου δεν γνωρίζω την γλώσσαν ταύτην την ιδικήν σας. Απεκρίθη ο Άγιος: <Υπέρ την δύναμίν μου είναι το αίτημά σου...ας δεηθώμεν του Θεού αμφότεροι και είναι εις Εκείνον δυνατόν να πραγματοποιήση την επιθυμίαν σου>. Ως δε ετελείωσαν την προσευχήν των, είπεν ο Άγιος Βασίλειος μεγαλοφώνως: <η χάρις του Παναγίου Πνεύματος έστω μετά σου και λάλησον ελληνιστί>. Ευθύς δε ως είπε τούτο ο Άγιος, ω του θαύματος! Ηνοίχθη το στόμα του οσίου Εφραίμ και ελάλησεν Ελληνιστί, ως ο Άγιος Βασίλειος και πάντες οι Χριστιανοί." (Μέγας Συναξαριστής). Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής γλώσσας κατά τον Γ. Μπαμπινιώτη: "Κάθε λαός συλλαμβάνει τον κόσμο της πραγματικότητας με έννοιες και τον εκφράζει με σημασίες΄ μετατρέπει τη νόηση σε γλωσσική σήμανση, σε γλώσσα, για να μιλήσει μέσω αυτής για τον κόσμο. Επειδή δε κάθε λαός συγκροτημένος σε εθνική ενότητα, δηλαδή κάθε έθνος, έχει τον δικό του τρόπο να προσεγγίζει, να συλλαμβάνει και να εκφράζει τον κόσμο, συμβαίνει ώστε και κάθε γλώσσα να έχει το δικό της σύστημα σημασιών και τρόπων να τις δηλώνει: τα δικά της σημαινόμενα και σημαίνοντα." "'Οτι η ελληνική γλώσσα κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις 2.700 γλώσσες του κόσμου αποτελεί απλή εμπειρική διαπίστωση. 'Οσο είναι ορθό ότι, σύμφωνα με τα διδάγματα της γλωσσικής επιστήμης, όλες οι γλώσσες των λαών (οι "φυσικές" ή "εθνικές" λεγόμενες γλώσσες) ως συστήματα επικοινωνίας είναι ισότιμες, άλλο τόσο είναι αληθές ότι ορισμένες γλώσσες που σήκωσαν το βάρος αναπτυγμένων μορφών πολιτισμού του ανθρώπου γνώρισαν μια καλλιέργεια που τις ξεχωρίζει από τις άλλες. Κατεξοχήν καλλιεργημένη γλώσσα είναι η Ελληνική, αφού σμιλεύτηκε επί 30 και πλέον αιώνες στην έκφραση λεπτών εννοιών της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αδρών εννοιών του πολιτικού λόγου και των πολιτειακών θεσμών, σύνθετων εννοιών του ευαγγελικού λόγου και της Πατερικής Θεολογίας, καθώς και βαθιών στοχαστικών εννοιών του αρχαίου δράματος, της πεζογραφίας, της ποίησης και της λογοτεχνίας." "Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι η διεθνής επιστημονική γλώσσα σχημάτισε- και σχηματίζει και σήμερα- τους περισσότερους όρους σε διάφορες περιοχές της επιστήμης (ιατρική, φυσική, φιλολογία, φιλοσοφία, θεολογία, τεχνολογία, κ.α) καταφεύγοντας σε ελληνικές ρίζες, λέξεις ή συστατικά. Μέσα δε από τα μεγάλα κείμενα του ελληνικού στοχασμού, τα κείμενα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ομήρου, κ.λ.π., μέσα από τα κείμενα του ελληνικά εκφρασμένου Ευαγγελίου, των Πατέρων της Εκκλησίας, της βυζαντινής υμνογραφίας κ.λ.π., οι λέξεις -έννοιες της Ελληνικής πέρασαν στον καθημερινό, ιδίως τον πιο απαιτητικό λόγο των Ευρωπαίων και δι΄ αυτών στις περισσότερες άλλες γλώσσες. " "Η Ελληνική, στη μετακλασική περίοδο με τον Αλέξανδρο, υπήρξε η πρώτη παγκόσμια γλώσσα, γλώσσα των συναλλαγών πολλών λαών (lingua franca) και συγχρόνως γλώσσα πολιτισμική." "Η οικουμενικότητα της Ελληνικής δεν είναι άσχετη προς το κύρος που απέκτησε διεθνώς η Ελληνική ως η γλώσσα της Καινής Διαθήκης, η γλώσσα των μεγάλων Πατέρων της Χριστιανικής Εκκλησίας και, καθόλου λιγότερο, ως η κατ΄εξοχήν γλώσσα της υμνογραφίας και της εκκλησιαστικής λατρείας (Θείας Λειτουργίας του Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Μεγάλου Βασιλείου). Η Ελληνική συνδέεται επίσης με την ελληνική μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από τους Εβδομήκοντα για τις ανάγκες των Ιουδαϊκών Κοινοτήτων της Ανατολής που ήταν ελληνόφωνες εκείνη την εποχή." "Η καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας ακονίστηκε στο μεγάλο "γλωσσικό αμόνι", στον χώρο της χριστιανικής θεολογίας και φιλολογίας, που όλο και περισσότερο εξελίχθηκε σε κύρια έκφραση του βυζαντινού κόσμου, συνοδευόμενη από άλλες μορφές πνευματικής δραστηριότητας παράλληλα με την εκκλησιαστική ποίηση."
Είπε και έγραψε ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: "Με τα έργα και τη νομοθεσία των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου επικράτησε η ελληνική γλώσσα ως γλώσσα της κυβέρνησης, των γραμμάτων, του εμπορίου και γενικά όλων των υψηλότερων και ευγενέστερων κοινωνικών σχέσεων". "Το Ευαγγέλιο χρειαζόταν γλώσσα ικανή να εξηγήσει και να αναπτύξει τις υψηλές αλήθειες και τις έννοιες της καινούργιας θρησκείας, γλώσσα τέλεια, έντεχνη και φιλολογική, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί κανείς πως θα επιτυγχανόταν η τόσο θαυμαστή επικράτησή της." (Γενικές σκέψεις για τον Ελληνισμό της Ανατολής).
"Η Α΄Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια ήταν Ελληνική. Όλα τα πρακτικά συντάχθηκαν στα ελληνικά , ιδιαίτερα το άγιο Σύμβολο της Πίστης που ρυθμίστηκε τότε. Και πόσο δικαιούμαστε εμείς, που μιλάμε τη γλώσσα του Αλεξάνδρου και του Αθανασίου, να καυχιόμαστε ότι αναπέμπουμε προς τον Ύψιστο την προσευχή εκείνη αναλλοίωτη, απαράλλακτη, με τις ίδιες ακριβώς λέξεις με τις οποίες διατύπωσαν τις πεποιθήσεις τους αυτοί οι μεγάλοι άνδρες της Εκκλησίας και του Έθνους μας ! " (Α΄Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια). Μικρά αποσπάσματα από την ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Είπε και έγραψε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Γίνου ευσπλαγχνικός προς εμέ, Κύριε΄ διότι εάν μεταχειρίζωμαι τας λέξεις αυτάς, δεν το κάνω από απερισκεψίαν, αλλά διότι δεν έχω άλλας καταλληλοτέρας. Δεν περιορίζομαι λοιπόν εις την πτωχικήν έννοιαν των λέξεων, αλλά νοερώς αναβαίνω εις εκείνο το οποίον νοείται δια των λέξεων αυτών". (Περί αρχής, εξουσίας και δόξης). Είπε και έγραψε ο Όσιος Σωφρόνιος ( Σαχάρωφ): "Οι ΄Ελληνες δια της φιλοσοφίας έφθασαν εις τα υψηλότερα δυνατά όρια αναπτύξεως του ανθρωπίνου πνεύματος και δια της γλώσσης παρουσίασαν την τελειοτέραν δυνατήν μορφήν εκφράσεως του ανθρωπίνου λόγου. Την μορφήν ταύτην της εκφράσεως προσέλαβε και εχρησιμοποίησε κατά Πρόνοιαν Θεού εις την λατρείαν επί δύο χιλιετίας η Εκκλησία του Χριστού.
Η Λειτουργία, ως το κορυφαίον μέσον αναφοράς του ανθρώπου προς τον Θεόν, είναι φυσικόν να έχη ως εκφραστικόν όργανον την κατά το δυνατόν τελειοτέραν γλώσσαν. Η χρήσις του τελειοτέρου υπάρχοντος γλωσσικού οργάνου εις τας λατρευτικάς συνάξεις βοηθεί τους πιστούς να διατηρούν την αίσθησιν του Τελείου και συμβάλλει εις την πληρεστέραν δυνατήν κοινωνίαν μετ΄Αυτού. Η επί τοσούτον χρόνον χρησιμοποιηθείσα και καθαγιασθείσα γλώσσα της Θείας Λειτουργίας, ήτις δύναται να χαρακτηρισθή και ως κατηγόρημα της ορθοδόξου λατρείας, είναι αδύνατον να αντικατασταθή άνευ ουσιώδους βλάβης αυτής ταύτης της λατρείας. Δια τους λόγους τούτους είμεθα κατηγορηματικώς πεπεισμένοι ότι είναι αναγκαία η χρήσις της παραδεδομένης Λειτουργικής γλώσσης εν ταις εκκλησιαστικαίς ακολουθίαις΄ ουδόλως υπάρχει ανάγκη αντικαταστάσεως αυτής υπό της γλώσσης της καθ΄ημέραν ζωής, πράγμα όπερ αναποφεύκτως θα καταβιβάση το πνευματικόν επίπεδον και θα προξενήση ούτως ανυπολόγιστον ζημίαν. Είναι άτοποι οι ισχυρισμοί περί του δήθεν ακατανοήτου δια πολλούς συγχρόνους ανθρώπους της παλαιάς εκκλησιαστικής γλώσσης, μάλιστα δε δι΄ανθρώπους εγγραμμάτους και πεπαιδευμένους εισέτι. Δι΄αυτούς η εκμάθησις εντελώς μικρού αριθμού λέξεων, αίτινες δεν είναι εν χρήσει εις την καθ΄ημέραν ζωήν, είναι υπόθεσις ολίγων ωρών." Είπε και έγραψε ο Όσιος Πορφύριος: "Η ελληνική γλώσσα είναι μουσική. Και αυτοί που παλαιά ξέρανε καλά τη γλώσσα, όπως τα έψαλλαν, όπως τα ομιλούσαν, όλα τα νοήματά της ψυχής τους, όπως τα αισθανόταν, τα μετέδιδαν ακριβώς με τους τόνους, τη βαρεία, την οξεία, την περισπωμένη, τη δασεία... Η ελληνική γλώσσα έχει πολύτιμους θησαυρούς, είναι η γλώσσα που την επλούτισαν οι Έλληνες Πατέρες τόσο ωραία και την ετόρνευσαν΄ έκαναν το κτίσιμό της τόσο τέλεια, σαν να είναι- μια λέξη να πώ- <ισοδομική>. Η ελληνική γλώσσα είναι ισοδομική. Τι θα πεί <ισοδομική>; Το ισοδομικόν, όπως εγώ το καταλαβαίνω, έχει σειρά, ομαλότητα, γραμμή. Όλοι οι λίθοι είναι βαλμένοι, όπως πρέπει, όπως και ο Παρθενώνας. Κανείς δεν έχει πιο έξω ή πιό μέσα ή έχει κενό. Έτσι συμβαίνει και με την ισοδομική γλώσσα. Πώ πώ, τι ωραία γλώσσα!" Άκουσε την θεία λειτουργία, την εκκλησιαστική υμνογραφία, τον ακάθιστο ύμνο, τους χαιρετισμούς προς την Θεοτόκο και Αειπάρθενο Παναγία.
Η γλώσσα η ελληνική είναι θεοθέμελη, ισοδομική και διαχρονική. Είπε και έγραψε ο Άγιος Παύλος, ο Απόστολος των Εθνών: "Ευχαριστώ τω Θεώ μου πάντων υμών μάλλον γλώσσαις λαλών΄ αλλ΄εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω ή μυρίους λόγους εν γλώσση". "Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ή κύμβαλον αλαλάζον." (Α΄Κορινθίους). Είπε και έγραψε ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος: "Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα." "Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία... " Είπε και έγραψε ο Απόστολος Παύλος: "...αι γυναίκες εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν΄ ου γαρ επιτέτραπται αυταίς λαλείν...αισχρόν γαρ έστι γυναιξίν εν εκκλησία λαλείν", αποδεκτός και σεβαστός ο λόγος΄ κι΄εγώ εν τη εκκλησία σιγώ, ακούω και υπακούω και ου λαλώ. "Απεκρίθησαν οι υπηρέται΄ ουδέποτε με τόση σοφία, δύναμη και χάρη ελάλησεν (εδίδαξεν) άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος." (Ιωάν. Ζ΄, 46).
H Ελληνική επανάσταση του 1821 μέσα από τη λογοτεχνία.
Ο Έλληνας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στην ιστορία του Ελληνικού έθνους γράφει: "εκτός από την επίσημη ιστορία που προσεγγίζει και αναλύει τα γεγονότα της Επανάστασης του 1821, και άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας ξαναζωντανεύουν τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής και το μέχρι θανάτου αγώνα για την ελευθερία. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων ενάντια στον οθωμανικό ζυγό ενέπνευσε συγγραφείς, ποιητές και ζωγράφους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έτσι πολύτιμη πηγή στην προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων της Επανάστασης μπορούν να αποτελέσουν τα δημοτικά τραγούδια, τα απομνημονεύματα των αγωνιστών και κάθε μορφή δημιουργίας που διασώζει διαχρονικά διδάγματα μέσα σε κείμενα μεγαλύτερης ή μικρότερης λογοτεχνικής αξίας".
"Δεν θέλει να είπη με αυτό η Αγία Γραφή, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ότι εφάνη ευχάριστος εις τον Θεόν η όψις της θαλάσσης. Διότι ο Δημιουργός δεν βλέπει με οφθαλμούς (σωματικούς) τα κάλλη της κτίσεως, αλλά με την άρρητον σοφίαν Του παρατηρεί τα γινόμενα. (ου βλέπει κατά τα φαινόμενα, αλλά κατά τα γινόμενα΄ ου μόνον κατά την ωραιότητα, αλλά και κατά την χρησιμότητα ). Είναι βεβαίως ευχάριστον θέαμα η λευκή θάλασσα, όταν επικρατή εις αυτήν σταθερά γαλήνη΄ όπως επίσης είναι ευχάριστον και όταν από τας λεπτάς αύρας ελαφρώς κυματίζη και παρουσιάζη εις τους θεατάς απόχρωσιν, που κλίνη προς το προφυρούν ή γαλανόν΄ όταν δε κτυπά βιαίως την γειτονικήν ξηράν, αλλά τρόπον τινά την κατασπάζεται με ειρηνικούς εναγκαλισμούς. Το καλόν (της θαλάσσης) ως πρός τον Θεόν κρίνεται σύμφωνα με τον σκοπόν, δια τον οποίον εδημιουργήθη. Πρώτον μεν, ότι το ύδωρ της θαλάσσης είναι η πηγή όλης της περί την γην υγρασίας.
Εφάνη λοιπόν καλή η θάλασσα εις το Θεόν και δια την υγρασίαν, η οποία διαποτίζει το βάθος της γης.
Καλή, και διότι ενώ εις αυτήν εκβάλλουν οι ποταμοί και δέχεται εντός αυτής από κάθε μέρος τα ρεύματά των, μένει εν τούτοις μέσα εις τα όριά της. Καλή, και διότι είναι αιτία και πηγή των εις τον αέρα υδάτων (υδρατμών), θερμαινομένη μεν από τας ακτίνας του ηλίου, αποβάλλουσα δε το λεπτόν ύδωρ δια των ατμών. Τούτο δε αφού ελκυσθή εις τον προς τα άνω τόπον και αφού ψυχρανθή εντελώς, διότι ευρέθη εις υψηλότερον σημείον της από εδάφους αντανακλάσεως των ακτίνων, και συγχρόνως επειδή η σκιά του νέφους επιτείνει την ψύξιν, γίνεται βροχή και καθιστά εύφορον την γην. Και εις αυτά που λέγω, κανείς δεν απιστεί, όταν σκεφθή τους λέβητας (τα καζάνια δηλαδή), κάτωθεν των οποίων υπάρχει φωτιά, και οι οποίοι, ενώ ήσαν γεμάτοι από ύδωρ, πολλάκις έμειναν αδειανοί, διότι όλον το ύδωρ που έβραζε μετεβλήθη εις ατμόν.
Αλλά και δι΄άλλον λόγον εφάνη η θάλασσα καλή εις τον Θεόν΄ διότι η θάλασσα περισφίγγει τας νήσους, παρέχουσα δι΄εαυτής ομού και στολισμόν και ασφάλειαν εις αυτάς΄ ακόμη δε και διότι τας ηπείρους, αι οποίαι ευρίσκονται εις μεγάλην απ΄αλλήλων απόστασιν, τας συνενώνει δι΄εαυτής και παρέχει εις τους ναυτικούς ελευθέραν επικοινωνίαν. Και πόθεν εγώ δύναμαι να ίδω με ακρίβειαν όλον το κάλλος της θαλάσσης, όσον εφάνη εις τους οφθαλμούς του Ποιητού; ".
"Είπεν ο Κύριος τω Ιώβ΄ ...εθέμην δε τη θαλάσση όρια... Είπα δε τη θαλάσση ΄ μέχρι τούτου ελεύση
και ουχ υπερβήση, αλλ΄εν σεαυτή συντριβήσεται σου τα κύματα." (Ιώβ ΛΗ΄, 10,11).
"όριον έθου, ο ου παρελεύσονται, ουδέ επιστρέψουσι καλύψαι την γην"
" ...ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε΄πάντα εν σοφία εποίησας, επληρώθη η γη της κτίσεώς σου.
Αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος, εκεί ερπετά, ων ουκ έστιν αριθμός, ζώα μικρά μετά μεγάλων΄ εκεί πλοία διαπορεύονται..." (ψαλμός 103).
"Ο άνθρωπος γεννάται εραστής της επιστήμης, εραστής του ειδέναι. Τις ούτος ο έρως προς την επιστήμην; τις ούτος ο πόθος του ειδέναι; τίνος επιποθεί και ζητεί την απόλαυσιν; ιδού τα πάντα προ των οφθαλμών αυτού παρίστανται περιβεβλημένα τον χιτώνα της ωραιότητος και κοσμιότητος΄ πόσον ο άνθρωπος ώφειλε να διατελεί ικανοποιημένος! οποία αφθονία αγαθών! Ναι, τα πάντα εισί δαψιλώς διακεχυμένα, αλλ΄ο άνθρωπος έτι και έτι επιζητεί, ορέγεται του ειδέναι΄ περίεργος όρεξις.
Η ψυχή επιζητεί την σοφίαν του δημιουργού εν τη δημιουργία, ην ζητεί να προσοικειωθή και εισέλθη εις τα βάθη του δημιουργικού πνεύματος΄ ζητεί να γνωρίση τα πάντα και να περιβάλη εν νω τα πάντα, ζητεί να ομοιωθή προς τον Θεόν".
"Δικαιοσύνην ενταύθα την φιλανθρωπίαν του Θεού λέγει.
παρά μεν γαρ τοις ανθρώποις το δίκαιον αποστέρηται του ελέους, παρά δε τω Θεώ ουχ ούτως, αλλά αναμέμικται τω δικαίω και έλεος, και τοσούτον, ως και αυτήν την δικαιοσύνην φιλανθρωπίαν καλείσθαι". "Έλεον θέλω και ου θυσίαν", λέγει ο υπεράγιος και πανάγιος, ο υπερτέλειος, υπεράγαθος και πανάγαθος, ο πανοικτίρμων και παντελεήμων, ο πολυέλεος και μακρόθυμος, ο φιλεύσπλαχνος και φιλάνθρωπος Θεός... ο ποιήσας τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς, ο δυνάμενος σώσαι και απολέσαι.
Δύναται ο Θεός απολέσαι τον κόσμον; ναι΄ τα πάντα δύναται ο Θεός. "Ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ΄ ίνα σώσω το κόσμον". (Ιωαν. ΙΒ΄, 47). "Ο Υιός του Θεού ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, αλλά σώσαι". (Λουκά Θ΄, 56). "Ο Θεός αγάπη εστίν".
Η επίγνωση του εαυτού μας είναι η πρώτιστη στον άνθρωπο υποχρέωση.
Ο αγνοών εαυτόν αγνοεί και τον Θεό.
Καθώς μελετούσα το υπέροχο συγγραφικό έργο του Αγίου Νεκταρίου ένοιωθα την παρουσία του και τη συντροφιά του, μιλούσε στην ψυχή μου και άγγιζε την καρδιά μου. Τον αγαπώ και τον τιμώ τον Άγιο Νεκτάριο.
"Εθαυμάστωσε ο Κύριος του αγίους Αυτού. "
Ο Θεός των αγίων πατέρων ημών, ο ευλογητός και ενδοξαζόμενος, εν βουλή Αγίων σου, Συ υπάρχεις αληθώς, ο δοξάσας αξίως την μνήμην αυτών.
(Η Εξομολόγησις πιστού) του Αγίου Νεκταρίου.
"Θεός εμοί δόξα και πλούτος και καύχημα. Θεός το γλυκύτατον και ήδιστον υπέρ παν πράγμα. Θεός το μελέτημα και εντρύφημα. Θεού πνοής η ψυχή μου δημιούργημα. Θεού πλάσμα το σώμα μου. Θεού ειμί όλως εικών. Θεού θεία χάριτι γένος. Θεόθεν μοι το είναι, το κινείσθαι΄θεόθεν το αναπνέειν, θεόθεν το φθέγγεσθαι έλαβον. Θεώ καθ΄εκάστην το πνεύμα παρατίθημι. Θεώ τας ευχάς μου, όσαι ώραι, προσάγω. Θεώ ζω και δουλεύω και πάρειμι. Θεόν τον μέγαν και ισχυρόν και ζώντα, πάροχον και συλλήπτορα και τελειωτήν των καλών ευμοιρώ. Θεόν επόπτην, ων και νοώ και λέγω και πράττω και πλουτώ. Θεόν κριτήν φοβερόν των εν εμοί πεπραγμένων εκδέχομαι. Θεόν ίλεων και συγγνώμονα έχω. Θεόν μακρόθυμον και πολυέλεον ομολογώ. Θεόν σωτήρα και λυτρωτήν μου και Κύριον ανακηρύττω. Θεόν αρχήν των πάντων γινώσκω. Θεόν δοτήρα των αγαθών οίδα. Θεόν προνοητήν και επόπτην επίσταμαι. Θεόν πάνσοφον και παντογνώστην, τον γινώσκοντα τα τε μέλλοντα και τα παρόντα και τα παρελθόντα επιγινώσκω. Θεόν αγαθόν και άγιον και δίκαιον και αληθινόν υμνώ και δοξάζω και ευλογώ και υπερυψώ. Θεόν φιλάνθρωπον προσκυνώ και λατρεύω. Θεώ πιστεύω. Επί Θεόν ελπίζω και την ελπίδα της σωτηρίας μου ανατίθημι. Θεόν την πηγήν της αγάπης αγαπώ και επιποθώ. Πρός τον Θεόν η ψυχή μου σπένδεται. Πρός τον Θεόν η διάνοιά μου ανυψουμένη επαναπαύεται. Τον Θεόν η καρδία μου επιποθεί. Ένα Θεόν τρισήλιον, την τρισυπόστατον θεότητα, ομολογώ΄ μίαν Θεότητα άναρχον, αϊδιον, απλήν, υπερούσιον, αμέριστον κηρύττω΄ την αυτήν Μονάδα και Τριάδα΄ όλην Μονάδα την αυτήν, και όλην Τριάδα την αυτήν΄ Μονάδα όλην κατ΄ουσίαν την αυτήν, και Τριάδα όλην κατά τας υποστάσεις την αυτήν πιστεύω και ομολογώ΄ διότι μία Θεότης ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις η της ομοουσίου Τριάδος΄ διότι μία και η αυτή φύσις και ουσία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Ταύτα ομολογώ και πιστεύω και κηρύττω και φθέγγομαι."
Εικών ανδρός πνευματικού.
"Πνευματικός ανήρ έστιν ο κατά την αρετήν τέλειος, ο υπερβάς τους της φύσεως νόμους και μηδέν ανθρώπινον φρονών. Πνευματικός ανήρ ο υπό του Πνεύματος αγόμενος και ουκέτι αυτός ζων αλλά έχων ζώντα εν αυτώ τον Χριστόν. Πνευματικός έστιν ο την αίγλην του Αγίου Πνεύματος εισδεξάμενος και παρ΄αυτού τον νουν φωτιζόμενος. Πνευματικούς ο Παύλος προσηγόρευσε τους ένοικον έχοντας το θείον Πνεύμα, τους πνευματικοίς κεκοσμημένους χαρίσμασι και ανωτέρω χωρήσαντας ου μόνον της φύσεως, αλλά και την των λόγων ακολουθίαν δια των λογισμών υπερβεβηκότας. Ο πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ΄ουδενός ανακρίνεται. Ο πνευματικός πάντα οίδεν, ότι νουν Χριστού έχει΄ οίδα και τα ώδε, ότι πρόσκαιρα΄ και τα εκεί, ότι μόνιμα και αθάνατα΄ και τα αυτού, ότι σωτηρίας τεύξεται΄και τα των απίστων, ότι κολασθήσονται.
Ο πνευματικός έχει γνώσιν της αληθείας, διότι λαβών παρά Θεού πνεύμα γνώσεως προς το δύνασθαι ωφελείν τους εντυχάνοντας αυτώ, ωφελεί τους μεν τη παρακολουθήσει του παραδείγματος, τους δε τη εξομοιώσει προτρεπόμενος, τους δε και προστάξει παιδεύων και διδάσκων. Ο πνευματικός πρώτον γινώσκει αυτός τα πνευματικά, δεύτερον επιτελεί ακριβώς και τρίτον δύναται θεοπρεπώς να παραδώση τα παρά τη αληθεία κεκρυμμένα. Ο πνευματικός ανήρ έχει παρρησίαν προς τον Θεόν και ο αν αιτήσεται παρ΄αυτού λαμβάνει. Ο πνευματικός εγένετο καθ΄ομοίωσιν Θεού."
Περί αγιωσύνης.
"Αγιωσύνη! θεία προσηγορία, θεία ενέργεια΄ το όνομά σου δηλοί τον υπό του Θεού ηγιασμένον, τον σώφρονα και καθαρόν, τον παντός ρύπου και παντός πάθους ελεύθερον. Αγιωσύνη, υψηλή κλίσις, τελειότητος δηλωτική, αρετής απάσης σημαντική....
Εν Αθήναις εν τη Ριζαρείω Σχολή τη ενάτη Σεπτεμβρίου 1904.
Ο Μητροπολίτης Πενταπόλεως Νεκτάριος.
"Το πνεύμα δεν είναι ύλη, δεν είναι έκκρισις εγκεφάλου, αλλά ιδιαίτερον δημιούργημα του Θεού τελεσθέν, όπως εικονίζη επί γης την εικόνα του δημιουργού και ζη αιωνίως εν τω κόσμω των πνευμάτων. Ναι, ο άνθρωπος επλάσθη δια την αθανασίαν. Ο άνθρωπος δεν επλάσθη, ίνα χαθή, αλλ΄ ίνα γίνη κοινωνός της του Θεου αγαθότητος και μακαριότητος. Ο άνθρωπος έχει ψυχήν αθάνατον. "
Εν Αθήναις τη 23 Αυγούστου 1901.
Προς Θεόν ευχέτης
Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος.
Απόσπασμα από το συγγραφικό έργο "Μελέτη περί της αθανασίας της ψυχής και περί των ιερών μνημοσύνων" του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως.
Τα της τύχης έργα δεν δύνανται να έχωσι σκοπόν ωρισμένον, σταθερόν και αμετάβλητον.
Η μελέτη της ιστορίας των εθνών αποκαλύπτει ανώτερόν τινα σκοπόν κείμενον υπεράνω της δράσεως και ενεργείας των εθνών.
Πρόνοιά τις υψηλή και αγαθή συνέχει και διευθετεί τα πάντα.
Η θεία πρόνοια προσεκάλεσε τα τέκνα του Σημ και του Ιάφεθ, όπως συνεργασθώσιν υπέρ της ανθρωπότητος.
Η θεία πρόνοια ωδήγησε τους Έλληνας εις Ιεροσόλυμα, όπως επικοινωνήσωσιν οι δύο λαοί.
Oι μεν Έλληνες ως φιλόσοφοι, οι δε Ιουδαίοι ως θεόπνευστοι.
Οι προφήται των Ιουδαίων προανήγγειλαν την μέλλουσαν ταύτην επικοινωνίαν. Ο Δανιήλ ιστόρησεν αυτήν, ο δε νέος Ιησούς του Ναυή, ο Μέγας Αλέξανδρος, είδε τον Ααρών υποδεχόμενον αυτόν νικητήν.
Ο περιβληθείς τον ελληνικόν χιτώνα Χριστιανισμός, ο δια της ελληνικής γλώσσης και σοφίας σαγηνεύσας τον κόσμον, ο τας υποθήκας και τα ψιλά διδάγματα εν τοις συγγράμμασιν αυτού ταμιεύσας και δι΄ιερών και οικουμενικών συνόδων τα της πίστεως και λατρείας κανονίσας, είναι ικανή της αληθείας απόδειξις.
Η ιστορία πλέον μαρτυρεί την πρόνοιαν του Θεού.
Ο χριστιανισμός ην έργον της πρόνοιας του Θεού.
Ιουδαϊκό, Ελληνικό και Ρωμαϊκό έθνος συνεργάσθησαν εις το έργον του μυστηρίου της θείας οικονομίας της αναγεννήσεως του ανθρωπίνου γένους.
Ο προφητάναξ και ψαλμωδός Δαυίδ έκθαμβος επερωτά τον Θεόν: Τι έστιν άνθρωπος ότι μιμνήσκη αυτού ή υιός ανθρώπου ότι επισκέπτη αυτόν;
Ο Θεός προνοεί δια τον άνθρωπον, διότι ούτος προώρισται τελειούμενος να ζήση και πέραν του τάφου.
Μικρό απόσπασμα από το συγγραφικό έργο "περί της αθανασίας της ψυχής και περί των ιερών μνημοσύνων" του Αγίου Νεκταρίου.
"΄Εγραψε δε και τίτλον ο Πιλάτος και έθηκεν επί του σταυρού΄ ην δε γεγραμμένον "Ιησούς ο Ναζωραίος ο βασιλεύς των Ιουδαίων."και ην γεγραμμένον Εβραϊστί, Ελληνιστί, Ρωμαϊστί. (Ιωαν. ΙΘ΄, 19).
Ο απόστολος των εθνών Παύλος γράφει προς Γαλάτας:
"εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις".
"όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ΄ πάντες γαρ υμείς Χριστού, άρα του Αβραάμ σπέρμα εστέ, και κατ΄επαγγελίαν κληρονόμοι.
"Ο Θεός που είναι και δικαιοσύνη, μοιράζει στον καθένα κατά την αξία του΄ παρέχει το σωστό μέτρο, το κάλλος, την ευταξία και την ομορφιά, και ακόμη όλα όσα διανέμει και με τάξη ξεχωρίζει για τον καθένα, γιατί ο ίδιος είναι αίτιος κάθε ανεξάρτητης ενέργειας".
Μικρό απόσπασμα από το συγγραφικό έργο "Γνώθι σαυτόν" (περί δικαιοσύνης και αλήθειας) του Αγίου Νεκταρίου.
Είναι δίκαιο να πληρώσει ολόκληρο το πλήρωμα του πλοίου ή του αεροσκάφους τον κακό χειρισμό ή την απροσεξία του καπετάνιου και κυβερνήτη; όχι βέβαια΄ κι΄όμως έχει συμβεί σ΄ένα ναυάγιο πλοίου ή σε μια πτώση αεροπλάνου, είτε από κάποια παράλειψη, απρονοησία και απροσεξία, είτε από κακό και αδέξιο χειρισμό του κυβερνήτη, είτε από κάποια άλλη ανεξερεύνητη αιτία, να χαθεί μέρος του πληρώματος ή και ολόκληρο το πλήρωμα. Ευθύνω= κατευθύνω- ισιώνω. Ευθυντής, διευθυντής... Ευθυντής: ο κατευθύνων. (Ιδού και τα πλοία, τηλικαύτα όντα και υπό σκληρών ανέμων ελαυνόμενα, μετάγονται υπό ελαχίστου πηδαλίου όπου αν η ορμή του ευθύνοντος βούληται. (Ιακωβ. Γ΄). Ο υπεύθυνος δεν είναι ποτέ ανεύθυνος. Οι θέσεις ευθύνης υπέχουν ευθύνας΄ εγώ, εσύ, αυτός, εμείς, εσείς, αυτοί, γονείς, διδάσκαλοι, ομιλητές, καθηγητές, διευθυντές, επιστήμονες, πειραματιστές, ερευνητές, προϊστάμενοι και διαχειριστές, πρωθυπουργοί και υπουργοί, καπετάνιοι και οδηγοί, κυβερνήτες και βασιλείς... οι πάντες υπέχουν ευθύνας. Εφ΄όσον ο κυβερνήτης του πλοίου ή του αεροσκάφους είναι καθ΄όλα άξιος και άμεμπτος, γενναίος και ικανός, εφ΄όσον χαίρει μεγάλης εκτίμησης και εμπιστοσύνης, σεβασμού και αγάπης και οι επιβάτες είναι ασφαλείς. 'Εκαστος εφ΄ω προωρίσθη και εφ΄ω εκλήθη, έκαστος εφ΄ω εδιδάχθη και επαξίως ετάχθη. Oι εκάστοτε ιθύνοντες, οι κατέχοντες δημόσια αξιώματα και θέσεις ευθύνης, οφείλουν πάντα να επαγρυπνούν, να έχουν σωματική επάρκεια και πνευματική διαύγεια, καλή προαίρεση και διάθεση, να βλέπουν καθαρά και να έχουν ευθυκρισία, τα πάντα να ελέγχουν και να επιστατούν, να είναι νηφάλιοι, εύστροφοι, ευφυείς και εύστοχοι, πεπαιδευμένοι και πεφωτισμένοι, μορφωμένοι και κατηρτισμένοι, επιδέξιοι επί τω έργω και ικανοί, ακούραστοι κι΄εργατικοί, προορατικοί και διορατικοί, καθ΄όλα έμπιστοι, αφιλοχρήματοι, ανιδιοτελείς και αφιλόκερδοι, αξιόπιστοι και αψεγάδιαστοι, ακέραιοι και αδιάβλητοι, ευσυνείδητοι και έντιμοι, συνετοί και ηθικοί, με άμεμπτη συμπεριφορά, ήθος και διαγωγή, σώφρονες, προσεκτικοί και υποδειγματικοί. Οι θέσεις αρμοδιότητος, αξιώματος και καθήκοντος απαιτούν ακεραιότητα και αξιοπιστία, εντιμότητα και ευσυνειδησία και υψηλό αίσθημα προσωπικής ευθύνης. Οι υπεύθυνοι δεν είναι ποτέ ανεύθυνοι, αλλά οφείλουν να προσέχουν και να φροντίζουν καλώς για όσα είναι αρμόδιοι και υπεύθυνοι. Ανάλογος προς τις γνώσεις και τα χαρίσματα, τις θέσεις και τα αξιώματα που έχει ο καθένα μας, είναι και η ευθύνη του. "Σ΄όποιον δόθηκαν λίγα, θα του ζητηθούν λίγα΄ σ΄όποιον δόθηκαν πολλά, θα του ζητηθούν πολλά΄ σ΄όποιον δόθηκαν περισσότερα, θα του ζητηθούν περισσότερα." Με αίσθημα ευθύνης Μαρίνα Ζηδιανάκη.
(Περί κοσμογονίας, Γένεσις, κεφ.Α΄). "Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ην αόρατος, και ακατασκεύαστος, και σκότος επάνω της αβύσσου, και πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος". "Και είπεν ο Θεός΄ γενηθήτω φως΄ και εγένετο φως΄ και είδεν ο Θεός το φως, ότι καλόν΄ και διεχώρισεν ο Θεός το φως, ότι καλόν΄ και διεχώρισεν ο Θεός αναμέσον του φωτός και αναμέσον του σκότους. και εκάλεσεν ο Θεός το φως "ημέραν" και το σκότος εκάλεσε "νύκτα". και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα μία". "Και είπεν ο Θεός΄ γενηθήτω στερέωμα εν μέσω του ύδατος, και έστω διαχωρίζον ανά μέσον ύδατος και ύδατος, και εγένετο ούτως. Και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα΄ και διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον του ύδατος, ο ην υποκάτω του στερεώματος, και αναμέσον του ύδατος του επάνω του στερεώματος . Και εκάλεσεν ο Θεός το στερέωμα "ουρανόν . Και είδεν ο Θεός, ότι καλόν, και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα δευτέρα. "Και είπεν ο Θεός΄ συναχθήτω το ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις συναγωγήν μίαν, και οφθήτω η ξηρά. Και εγένετο ούτως΄ και συνήχθη το ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις τας συναγωγάς αυτών, και ώφθη η ξηρά. Και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν, γην, και τα συστήματα των υδάτων εκάλεσε θαλάσσας. Και είδεν ο Θεός, ότι καλόν". (Γένεσις, Α΄, 9,10.). "Και είπεν ο Θεός΄ βλαστησάτω η γη...και εγένετο ούτως". ( Γένεσις, Α΄, 11). Κι΄ένα μικρό παιδάκι, που δεν ήξερε ακόμα να διαβάζει, βλέποντας την απέραντη γαλανόλευκη θάλασσα, την θεοθέμελη και κοσμημένη, την πολυποίκιλη, την ανθοφόρα και καρποφόρα γη, τον απέραντο και πολύαστρο ουρανό, την πανσέληνο και τον ήλιο τον φωτεινό, τον σύμπαντα κόσμο και τον σύμπαντα άνθρωπο με δέος αναφωνεί΄ Παντοδύναμε, πάνσοφε και μεγαλοδύναμε Θεέ! τα έκανες όλα με τόση μεγάλη σοφία! πόσο όμορφα και πόσο θαυμαστά είναι όλα τα έργα σου! Αληθώς έτσι είπε΄ ποιός του το είπε να το πει έτσι; Εμείς οι "μεγάλοι" διαβάζομε και επαναλαμβάνομε από τον 103, στιχ. 24 ψαλμό του Δαυίδ και λέμε : "ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε΄ πάντα εν σοφία εποίησας... Και το παιδάκι εξέφρασε τον θαυμασμό του, κατά τον ίδιο τρόπο, με απλά λόγια. "Παντοδύναμε, πάνσοφε και μεγαλοδύναμε Θεέ! τα έκανες όλα με τόση μεγάλη σοφία! πόσο όμορφα και πόσο θαυμαστά είναι όλα τα έργα σου!".
Θέμα έκθεσης σε μαθητές Δημοτικού Σχολείου: " Οι επιθυμίες μου".
Από το τετράδιο της μικρής μαθήτριας (Ε΄τάξης) αντιγράφω την έκθεση με θέμα "οι επιθυμίες μου". "Σίγουρα όλοι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές επιθυμίες που είτε εκπληρώνονται είτε όχι. Έτσι κι΄εγώ έχω μια επιθυμία που με λίγη καλή θέληση θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα΄ και αν γινόταν πραγματικότητα, τότε όλα θα ήταν πιο όμορφα και όλοι στον κόσμο θα ζούσαν καλύτερα. Αυτή, λοιπόν, η επιθυμία μου, που σίγουρα την έχουν όλοι, είναι να υπάρχει αγάπη και ειρήνη σ΄όλο τον κόσμο. Να μην υπάρχουν όπλα και να μην γίνονται πόλεμοι. Αν μπορούσα θα΄κανα ο,τι περνούσε από το χέρι μου για να σταματήσουν οι πόλεμοι, η δυστυχία και η φτώχεια και να υπάρχει μόνο αγάπη και ειρήνη". Τρίτη-10- Νοεμβρίου 1998.
Ποιός οδηγεί το χέρι και γράφει; ο νους, η σκέψη; η διάνοια; η καρδιά; ή κάποια άλλη αόρατη πνευματική δύναμη;
"Οράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων". Ας μην πολυλογούμε.
Λίγα λόγια και απλά, εγκάρδια, πηγαία και καλά΄ αγνές, καλές και αγαθές επιθυμίες΄ ως μια εγκάρδια παράκληση και προσευχή απ΄τα μικρά και ανεξίκακα παιδιά.
Ο Αυτός (ο ίδιος ) Θεός εν τη παλαιά και εν τη καινή Διαθήκη.
"Η σοφία, η σύνεσις και η δύναμις Αυτού έστι".
"Αυτός δίδει σοφίαν τοις σοφοίς και φρόνησιν τοις συνετοίς."
"Αυτός αποκαλύπτει βαθέα και απόκρυφα, γινώσκων τα εν τω σκότει, και το φως μετ΄Αυτού έστι."
(Δανιήλ, κεφ. Β΄, παρ.22).
"Εγώ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν", λέγει ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
" Κύριε, Συ πάντα οίδας... ", λέγει ο Πέτρος προς τον Κύριον. ( Ιωάν.ΚΑ΄,17).
Περπερεύομαι (εκ του πέρπερος= ματαιόδοξος). Περπερεύομαι= καυχώμαι, κομπάζω, επαίρομαι, αλαζονεύομαι, γίνομαι υπέρμετρα υπερήφανος, έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, εξυψώνω τον εαυτό μου, περιαυτολογώ, γίνομαι υπεροπτικός, συμπεριφέρομαι εγωιστικά, επιδεικτικά και αλαζονικά στους συνανθρώπους μου, υποτιμώ και περιφρονώ τους άλλους.
"Η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί...", λέγει ο Απόστολος Παύλος στον ύμνο της αγίας αγάπης. (Α΄Κορινθ, ΙΓ΄)
Όσα βραβεία και επαίνους, τίτλους και πτυχία, μετάλλια και κατορθώματα, θέσεις και αξιώματα, όσα πλούτη κι΄αν έχεις να μην περπερεύσαι και να μην αλαζονεύεσαι΄ γίνου απλός και σεμνός, ταπεινόφρων και ταπεινός, προσιτός, καταδεχτικός και αγαπητός, χρήσιμος και ωφέλιμος στους άλλους΄ και συ που δεν έχεις επαίνους και πρωτεία να μην ζηλεύεις και να μην φθονείς αυτόν που δίκαια και επάξια τα έχει.
Ο άξιος και ο ικανός, ο ευφυής, ο καλός και ο επιμελής μαθητής ας επαινείται και ας βραβεύεται΄ αλλά να μην υπεραίρεται, να μην φυσιούται και να μην περπερεύεται.
Αν είσαι μεγάλος και έχεις μεγαλειότητα, γίνου μικρός και έχε ταπεινότητα.
"Ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται και ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται".
Προϊστάμενον σε κατέστησαν; μη επαίρου.
Ο σοφός Σειράχ λέγει ότι η υπερηφάνεια είναι μισητή ενώπιον Θεού και ανθρώπων και ότι ο εγωιστής, ο υπερήφανος και ασεβής θα διαπράξη πολλάς αδικίας.
Η πρώτη αιτία της απομακρύνσεως του ανθρώπου από τον Κύριον και Δημιουργόν Θεόν είναι ο εγωισμός και η υπερηφάνεια. Η καρδιά του υπερήφανου έχει απομακρυνθεί από τον δημιουργό του.
Επειδή δε η αρχή και η πηγή κάθε αμαρτίας είναι ο εγωισμός, εκείνος ο οποίος κρατεί τον εγωισμό του και κυριαρχείται από αυτόν είναι βδελυρός. (Σοφία Σειράχ, κεφ.΄Θ΄).
"Eν οίδα΄ ότι ουδέν οίδα". "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι".
Εγώ, εγώ που όλα τα κατέχω, εγώ, εγώ που ξέρω και ετούτο και εκείνο, εγώ, εγώ που φοράω και ετούτο και εκείνο, εγώ, εγώ που κάνω και ετούτο και εκείνο έλεγε αλαζονικά και επιδεικτικά και περιαυτολογούσε ο φαρισαίος υποκριτής ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων, ενώ ο τελώνης σε μια γωνιά, κρυμμένος από τα μάτια των ανθρώπων έκλαιγε και αναστέναζε και μέσα του έλεγε "Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ".
Ο Κύριος και Θεός δεν κρίνει κατά τα φαινόμενα.
"Ο Κύριος και Θεός αντιτάσσεται εναντίον των υπερηφάνων και υποκριτών, εις δε τους ταπεινούς δίδει την ευμένεια, την χάρη του και την προστασία του". (Παροιμίαι Σολωμόντος (Γ΄, 34).
Ο Άγιος Πορφύριος (περί της αγωγής των παιδιών) λέγει ότι τίποτε δεν κάνουμε κι΄εμείς και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση. Τα παιδιά με τους συνεχείς επαίνους δεν οικοδομούνται. Γίνονται εγωιστές και κενόδοξοι. Θέλει προσοχή, όταν επαινείτε και ενθαρρύνετε τα παιδιά. Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε: Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι πρώτος, εσύ είσαι σπουδαίος... δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί΄ να το μάθετε να κάνει προσευχή και να του λέτε: <<Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου για να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις, για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός την χάριν Του. Τούτο δω είναι το τέλειο. Σε όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε την βοήθεια του Θεού. Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μετά. Τα επαινούν διαρκώς και αδιακρίτως, τους λένε εγωιστικά λόγια, προχωρούν ίσως στα γράμματα, αλλά τι το όφελος; στη ζωή θα βγούν εγωιστές, και όχι χριστιανοί.
Ω αγία ταπείνωση!
"Ω Θεοτόκε, αγνή και αειπάρθενε Παναγία΄ απέλασον την οίησιν, την υπερηφανίαν, τον τύφον, την φυσίωσιν και την αλαζονείαν, την ύβριν, το αγέρωχον, την υψηλοφροσύνην, γλώσσαν μεγαλορρήμονα, ισχυρογνωμοσύνην".
Από το Θεοτοκάριον του Αγίου Νεκταρίου.
"Να βλέπομε τον Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσουμε την αγάπη του Θεού στα παιδιά".
Ω ταπεινές, αθώες, αγγελικές και άκακες παιδικές ψυχές, μικρές και μεγάλες ψυχές ας έχετε την αγάπη, την ευλογία και την προστασία του Χριστού.
Ω Ηλία, πόσον εδοξάσθης με τα πύρινα, τα φλογερά και προφητικά λόγια σου, με τον θερμό ζήλο σου και με τα θαυματουργικά έργα σου! ο λόγος σου ως λαμπάς εκαίετο.
Συ κατήγαγες εξ ουρανού πυρ. Και τις άνθρωπος δύναται να καυχηθεί ότι είναι όμοιος με σε;
Συ προσευχήθης εις τον μόνον αληθινόν και ζώντα Θεό του μη βρέξαι, και ουκ έβρεξεν επί της γης έτη τρία και μήνας έξ. Και πάλιν προσευχήθης και ο ουρανός υετόν έδωκε και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής.
Συ με τον λόγο του Κυρίου και υψίστου Θεού έγειρες νεκρόν από τον θάνατο.
( Εν τη αναστάσει του παιδός της Σιδωνίας ο προφήτης Ηλίας εύχεται τω Θεώ λέγων: Κύριος ο Θεός μου, επιστραφήτω δη η ψυχή του παιδαρίου τούτου εις αυτόν. Και εγένετο ούτως... και επεστράφη η ψυχή του παιδαρίου προς έγκατον αυτού και έζησεν. Γ΄Βασιλ.ΙΖ΄17-24).
Συ ήκουσες από τον Θεόν εις το όρος Σινά συγκλονιστικούς ελέγχους και φοβερές αποκαλύψεις και εις την κορυφήν του όρους Χωρήβ δικαίας καταδικαστικάς αποφάσεις του Δικαιοκρίτου Θεού.
Συ έχρισας βασιλείς εκδικητάς, και προφήτας διαδόχους έπειτα από σε.
Συ ανελήφθης εις λαίλαπα πυρός με πύρινον άρμα και πυρίνους ίππους.
Συ έχεις καταγραφεί και προορισθεί από τον Θεό να ελέγξεις εις τους έσχατους καιρούς τους ασεβείς, να κοπάσεις την θεία οργή, να επιστρέψεις την καρδιά των πατέρων προς τα τέκνα και να αποκαταστήσεις τις δώδεκα φυλές του Ιακώβ.
Μακάριοι είναι εκείνοι οι οποίοι σε είδαν, οι στολισμένοι με την αγία αγάπη του αληθινού Θεού, και ημείς ασφαλώς και βεβαίως θα ζήσωμεν τότε, όταν εν τη δευτέρα παρουσία εμφανισθής.
"και ώφθη αυτοίς Ηλίας συν Μωϋσεί, και ήσαν συλλαλούντες τω Ιησού". (Μάρκ. Θ΄, 4).
"Ο ένσαρκος άγγελος των προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας Ελισσαίω την χάριν νόσους αποδιώκει, και λεπρούς καθαρίζει΄ διό και τοις τιμώσιν αυτόν βρύει ιάματα".
"Είπε δε προς τον Ζαχαρίαν ο Άγγελος΄ μη φοβού, Ζαχαρία΄ διότι ησηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην και έσται χαρά σοι και αγαλλίασις, και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου, και οίνον και άλλα μεθυστικά ποτά ου μη πίη, και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ της κοιλίας μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει επί Κύριον τον Θεόν αυτών. και αυτός προελεύσεται ενώπιον αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού, επιστρέψαι καρδίας πατέρων επί τέκνα και απειθείς εν φρονήσει δικαίων, ετοιμάσαι Κυρίω λαόν κατεσκευασμένον" (Λουκά , Α΄, 13-18).
Έλεγε δε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός προς τους όχλους περί Ιωάννου του προδρόμου και βαπτιστού ΄ τι εξεληλύθατε εις την έρημον θεάσασθαι; κάλαμον υπό ανέμου σαλευόμενον; αλλά τι εξεληλύθατε ιδείν; άνθρωπον εν μαλακοίς ιματίοις ημφιεσμένον; ιδού οι εν ιματισμώ ενδόξω και τρυφή υπάρχοντες εν τοις βασιλείοις εισίν. αλλά τι εξεληλύθατε ιδείν; προφήτην; ναι λέγω υμίν, και περισσότερον προφήτου΄ ούτός εστι περί ου γέγραπται, (υπό του προφήτου Μαλαχίου) ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου. Λέγω γαρ υμίν, μείζων εν γεννητοίς γυναικών προφήτης Ιωάννου του βαπτιστού ουδείς έστιν΄ ο δε μικρότερος εν τη βασιλεία του Θεού μείζων αυτού έστι. (Λουκά, Ζ΄, 24-29).
"Και επηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες΄τι ουν οι γραμματείς λέγουσιν ότι Ηλίαν δει ελθείν πρώτον; ο δε Ιησούς αποκριθείς είπεν αυτοίς΄ Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα΄ λέγω δε υμίν ότι Ηλίας ήδη ήλθε, και ουκ επέγνωσαν αυτόν, αλλ΄εποίησαν εν αυτώ όσα ηθέλησαν΄ ούτω και ο υιός του ανθρώπου μέλλει πάσχειν υπ΄αυτών. Τότε συνήκαν οι μαθηταί ότι περί Ιωάννου του βαπτιστού είπεν αυτοίς".(Ματθ. ΙΖ΄, 10,11,12, 13).
"Κύριε, θέλεις είπωμεν πυρ καταβήναι από του ουρανού, και αναλώσαι αυτούς, ως και Ηλίας εποίησε; στραφείς δε επετίμησεν αυτοίς και είπεν΄ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΥΚ ΗΛΘΕ ΨΥΧΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟΛΕΣΑΙ, ΑΛΛΑ ΣΩΣΑΙ.
"Αύτη εστίν η εντολή η εμή΄ αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς. Μεγαλυτέραν αγάπην προς τους φίλους κανείς δεν έχει από αυτήν, ήτοι από το να δώση την ζωήν του χάριν των φίλων του΄ υμείς φίλοι μού έστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν". (Ιωαν. ΙΕ΄,12, 13, 14). Αγαπητή, αποδεχτή και σεβαστή η του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού θεία εντολή και διδαχή. Ο Θεός αγάπη εστίν.
"μηδενί μηδέν οφείλετε ει μη το αγαπάν αλλήλους".
Η αγάπη στον πλησίον ου λογίζεται το κακόν, ουκ ασχημονεί, ου παροξύνεται, ουκ εργάζεται το κακόν.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, ου περπερεύται, ου φυσιούται...η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Η υπακοή, η πειθαρχία και η υποταγή στον θείο λόγο και στην θεία φωνή, στους νόμους και στον Νομοθέτη, στην εξουσία, στο σύνταγμα και στην πατρίδα, η ευσέβεια προς τα θεία και τα ανθρώπινα είναι μεγάλη αρετή.
"Νόμον καταργούμεν δια της πίστεως; μη γένοιτο, αλλά νόμον ιστώμεν"΄ "πλήρωμα γαρ του νόμου η αγάπη".
"απόδοτε ουν πάσι τας οφειλάς, τω τον φόρον τον φόρον, τω το τέλος το τέλος, τω τον φόβον τον φόβον, τω την τιμήν την τιμήν", λέγει ο Απόστολος των εθνών. (επιστ. Παύλου προς Ρωμαίους, ΙΓ΄, 1-10).
"Απόδοτε ουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ". (Ματθ.κεφ. ΚΒ΄, 21).
"πάντας τιμήσατε, την αδελφότητα αγαπάτε, τον Θεόν φοβείσθε, τον βασιλέα τιμάτε." (Α΄Πέτρου, κεφ.Β΄, 17)..
Η αλλήλων αγάπη, η ευσέβεια και η ταπείνωση, η πειθαρχία και η υπακοή είναι δύναμη μεγάλη.
'Όσο μεγαλοφυής, όσο μεγάλος, όσο πλούσιος κι΄αν είσαι, όσα προτερήματα κι΄αν έχεις, τόσο να ταπεινώνεις τον εαυτόν σου και να τον θεωρείς μικρότερο και κατώτερο απ΄όλους και ενώπιον του πανσόφου Θεού να θεωρείς τον εαυτόν σου μωρό, πνευματικά πτωχό και θα βρείς από τον Κύριο, πανάγαθο και φιλάνθρωπο Θεό χάρη.
Ποιός δεν θεωρεί τον εαυτόν του μικρό και αδύναμο, μωρό και πνευματικά πτωχό, μπροστά στον παντοδύναμο και πάνσοφο Θεό; γιγνώσκοντες την οικείαν αδυναμίαν και πτωχείαν την του Θεού επικαλούμεθα δύναμιν και βοήθεια. Αυτός γαρ ο Θεός είπεν "χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν". (Ιωάν. ΙΕ΄, 5).
"Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, μακάριοι οι πραείς, οι ησύχιοι και οι ταπεινοί...μακάριοι και οι ειρηνοποιοί".
"πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται και ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται" λέγει ο Κύριος.
"ταπεινώθητε ενώπιον του Κυρίου και Θεού, και υψώσει υμάς". (Ιακώβου, κεφ. Δ΄, 10).
"...καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς, πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλε κενούς". (Λουκά, Α΄,52,53).
Όσα γράφω δεν τα γράφω για σας, αλλά τα γράφω και για μένα΄ τα γράφω για να τα θυμούμαι΄
Με σεβασμού, ταπεινώσεως και αγάπης.
Μαρίνα Ζηδιανάκη.
-Σπούδασα Ελληνικά, γενικά και ειδικά, πήρα πτυχίο, μεταπτυχιακό και διδακτορικό, έκανα και τη θητεία μου στο Στρατό και τώρα άνεργος και φτωχός μια θέση εργασίας αναζητώ. -Πάντοτε έλεγες:"όπου γης και πατρίς","δεν έχει σύνορα για μένα η πατρίδα","ανδρών επιφανών πάσα υφήλιος πατρίς." Και μετανάστευσες ωσάν τα χελιδόνια σε άλλη, σε άλλη χώρα.
-Μητέρα, μη κλαις που φεύγω μακριά σου΄ πάλι θα ΄ρθω κοντά σου και θα χαρεί η καρδιά σου.
-------------------------------------------
Πολλοί νέοι και νέες σπουδάζουν και στην πορεία αλλάζουν.
-Γιατί να γίνω δικηγόρος-νομικός; για να βλέπω να φιλοδικούνε, να λένε ψέματα και ν΄αντιδικούνε; δεν μ΄αρέσει το επάγγελμα αυτό.
Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω θα σπούδαζα δασκάλα΄ να 'μαι μαζί με τα παιδιά που πολύ τ΄αγαπώ. Χριστούγεννα και Πάσχα διακοπές, αργίες και εθνικές γιορτές, διαλείμματα λιακάδας στου σχολείου τις αυλές. Αχ, γιατί να μη γινόμουνα εγώ σ΄ένα μικρό νησί δασκάλα! πολύ τη νοσταλγώ την πατρίδα μας Ελλάδα! Τι όμορφα τα καλοκαίρια, η θάλασσα και τ΄ακρογιάλια στην ηλιόλουστη Ελλάδα! -------------------------------------------------- Δίκαια, δίκαια, δίκαια. Θέλω να υπερασπιστώ τα δικαιώματα των πολιτών, το δίκαιο των αδικημένων και των ταλαιπωρημένων, το δίκαιο των ανέργων, των φτωχών και των εργαζομένων, το δίκαιο των ανελεύθερων, των δούλων και των καταπιεσμένων, το δίκαιο της πολιτείας και το δίκαιο των πολιτών, το δίκαιο των Ελλήνων, των Ευρωπαίων και των Εθνών, το δίκαιο του περιβάλλοντος και το δίκαιο της θάλασσας, το κράτος του δικαίου και τους χρυσούς κανόνες του δικαίου.
Δίκαιο δημόσιο και δίκαιο ιδιωτικό, δίκαιο συνταγματικό και δίκαιο διοικητικό, δίκαιο θετικό και δίκαιο φυσικό, δίκαιο ετερόνομο και δίκαιο αυτόνομο, δίκαιο ευρωπαϊκό και δίκαιο διεθνές...,διπλώματα, μεταπτυχιακά, συγγράμματα και διδακτορικά... Το δίκαιο του δικαίου μένει εις τον αιώνα. Μαρίνα Ζηδιανάκη.
Δωρεά: Η ανιδιοτελής, η χωρίς χρημάτων παροχή ευγενών υπηρεσιών, ευεργεσιών και αγαθών, η εκούσια αφιλοκερδής προσφορά.
Δίδωμι/δίδω/δίνω. (θέμα: "do", "δω"). Δοτήρ, δωρεά, δώρο, δόσις, δώρημα, (χάρισμα), δωροδότης, Θεοδότης, ζωοδότης, φωτοδότης...., δωρεοδόχος... "και έδωκε δόματα- χαρίσματα τοις ανθρώποις".
"Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν έστι καταβαίνον από του πατρός των φώτων..." (Ιακώβου,κεφ. Α΄, στιχ17).
Η μετάδοσις των θείων δωρεών, των πνευματικών χαρισμάτων και θείων αρετών άνωθεν έστι΄εκ του ζώντος και αληθινού Θεού.
"Μακάριόν έστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν" . "ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός".Απόστολος Παύλος.
Λέγει ο Κύριος προς τους αποστόλους : Σας δίδω εξουσία και δύναμη να θεραπεύετε ασθενείς, να καθαρίζετε λεπρούς, να ανασταίνετε νεκρούς, να εκβάλλετε δαιμόνια. Δωρεάν ελάβατε την χάριν αυτήν της θαυματουργίας, δωρεάν και χωρίς να λαμβάνετε χρήματα δώσατέ την και σεις.
Μην αποκτήσετε χρυσά, ούτε αργυρά, ούτε χαλκά νομίσματα ... (Ματθ.,κεφ.I΄).
"Υπόδειγμα γαρ δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν και υμείς ποιήτε".
"Είπε δε ο Πέτρος εις τον χωλόν και παραλελυμένον ζητιάνον : αργύριον και χρυσίον ουχ υπάρχει μοι΄ ο δε έχω τούτό σοι δίδωμι΄ εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου έγειρε και περιπάτει΄ και πιάσας αυτόν της δεξιάς χειρός ήγειρε΄". Πράξεις, Κεφ Γ΄.
"επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσιν". (Μαρκ., ΙΣΤ΄, στιχ. 18).
Και πολλούς ασθενείς με ανίατα ψυχικά και σωματικά νοσήματα εθεράπευον οι άγιοι απόστολοι χωρίς χρήματα, χωρίς χρυσά και αργυρά και χαλκά νομίσματα.
Δωροδοκία: Η μεταξύ προσώπων οικονομική- χρηματική δοσοληψία. Η προσφορά και η αποδοχή χρημάτων ή άλλων ανταλλαγμάτων για την εξαγορά της Θείας δωρεάς και της Θείας χάριτος .
"Ιδών δε ο Σίμων o μάγος ότι δια της επιθέσεως των χειρών των αποστόλων δίδοται το Πνεύμα το Άγιον, προσήνεγκεν αυτοίς χρήματα λέγων΄ δότε καμοί την εξουσίαν ταύτην, ίνα ω εάν επιθώ τας χείρας λαμβάνει Πνεύμα Άγιον ΄
"Πέτρος δε είπε προς αυτόν΄ το αργύριόν σου συν σοι είη εις απώλειαν, ότι την δωρεάν του Θεού ενόμισας δια χρημάτων κτάσθαι΄ ουκ έστι σοι μερίς ουδέ κλήρος εν τω λόγω τούτω΄ η γαρ καρδία σου ουκ έστιν ευθεία ενώπιον του Θεού". (Πράξεις, κεφ. Η΄,18-22).
Λέγει ο Κύριος και Θεός: << Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ Άγιος είμι>>. (Λευιτ. ια΄14 και Α΄Πέτρου α΄, 16).
Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός, Άγιος αθάνατος, ευλόγησον, αγίασον και σώσον ημάς.
<<Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός έστι.>> (Ματθ. ε΄, 48).
"Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς΄ αγιασθήτω το όνομά σου΄ ελθέτω η βασιλεία σου΄ γενηθήτω το άγιο θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης΄..."
Αγίους και τελείους και αξίους της αγιότητος και τελειότητος Αυτού θέλει ο Θεός τους ανθρώπους επί της γης.
Λέγει ο Κύριος και Θεός ημών, Ιησούς Χριστός: "Ου πας ο λέγων μοι Κύριε, Κύριε εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ΄ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς". (Ματθ. Ζ΄,21).
Άγιος, Δίκαιος και Τέλειος ο Θεός ημών, ότι αλήθειαν, φως και δικαιοσύνην, καθαράν καρδίαν και ακακίαν, ευσπλαγχνίαν και ελεημοσύνην, παρθενίαν, μετάνοιαν και αναμαρτησίαν, ευσέβειαν και ευφροσύνην, ειρήνην και αγαθοσύνην, αρετήν και χρηστότητα, συγχώρησιν και αδελφότητα, αγάπην, πραότητα και ταπεινότητα, σωτηρίαν, τελειότητα και αγιότητα, ηγάπησεν.
Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός.
"...ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ, Πάτερ Άγιε, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας.
και εγώ την δόξαν ην δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν έσμεν.
Εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν, και ίνα γινώσκη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας. Πάτερ Άγιε, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ΄εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου".( Ιωάν. κεφ. ΙΖ΄).
"Ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής, ίνα αυτήν αγιάση..." (Επιστολή Παύλου πρός Εφεσίους, κεφ.Ε΄, 25, 26,27).
Άγιος, Άγιος,΄Αγιος, θαυμαστός και αινετός, υπερύμνητος και ευλογητός, ο Κύριος και Θεός ημών.
Πάντες οι άγιοι, οι υπό του Αγίου, Δικαίου και Τελείου Θεού καταξιωμένοι και δεδικαιωμένοι, τετελειωμένοι, ηγαπημένοι και ευλογημένοι, δεδοξασμένοι, ηγιασμένοι και πεφωτισμένοι και εν τω κόσμω απεσταλμένοι, πρεσβεύετε υπέρ της σωτηρίας των ψυχών ημών.
Παναγία Τριάς, ελέησον και σώσον ημάς.
"Δικαίων και αγίων ψυχαί εν χειρί Θεού ζώντος... " (Σοφία Σολομώντος).
"Θεός δε ουκ έστι νεκρών, αλλά ζώντων΄ πάντες γαρ εν αυτώ ζώσιν". (Λουκά. κεφ.Κ΄,38).
Μακάριοι οι κλητοί και οι πιστοί, οι οσίως βιώσαντες, οι τα θεάρεστα ποιήσαντες και τον Θεόν ευαρεστήσαντες΄ μακάριοι οι εκλεκτοί και οι αγαπητοί του Αγίου Θεού΄ μακάριοι οι κληρονόμοι της βασιλείας του Αγίου Θεού΄ μακάριοι πάντες οι άγιοι του Αγίου Θεού.
Τι να είπω και τι να γράψω εγώ η ανάξια για τους αγίους του Θεού; ο παντογνώστης και καρδιογνώστης και δικαιοκρίτης, ο πάνσοφος και αλάνθαστος, ο υπεράγαθος και πανάγιος Θεός εύρεν αυτούς εκλεκτούς και αξίους εαυτού.
Ο Μέγας και Ύψιστος, ο Άγιος και δίκαιος, ο πάνσοφος, ο αναμάρτητος και αλάνθαστος, ο οικτίρμων και ελεήμων, ο μακρόθυμος και πολυέλεος Θεός, ιλάσθητί μοι τη αμαρτωλή. Ελέησόν με ο Θεός΄ ελέησόν με Κύριε, ίδε την υπακοήν μου και την ταπείνωσιν μου.
Οι άγιοι λένε ότι όσο ταπεινώνεται η ψυχή, τόσο πιο πολύ δέχεται τη θεία χάρη και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
"Είπε και η Θεοτόκος Παναγία : Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμά μου επί τω Θεώ τω σωτήρί μου, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού". (Λουκά, κεφ. Α΄, 46,47,48).
"Ο δε Κύριος είπεν: "ο μικρότερος εν πάσιν υμίν υπάρχων, ούτος έστι μέγας". (Λουκά, κεφ. Η΄, 46-48).
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: Μακάριος αυτός που απέκτησε την αρετή της ταπεινοφροσύνης και, παρότι αξίζει, δεν υπερηφανεύεται.
Ο δε Χρυσόστομος συμπληρώνει: Αυτό είναι ταπεινοφροσύνη: αυτός που από τα κατορθώματά του στέκει υψηλά, αλλά μέσα στον νου του ταπεινώνει τον εαυτό του.
"Όσο μεγάλος είσαι, τόσο περισσότερο να ταπεινώνεις τον εαυτό σου και θα βρείς χάρη από τον Κύριο". Σοφία Σειράχ.
Ο Άγιος Νεκάριος λέγει: Μεγάλη αρετή η ταπεινοφροσύνη΄ γερό και σταθερό θεμέλιο όλων των αρετών.
" Ο Κύριος αντιτάσσεται στους περήφανους και δίνει χάρη στους ταπεινούς".
Προσευχαί και δεήσεις αγίων και δικαίων εισακούονται υπό του Θεού. Ο Άγιος Θεός, ο ποιήσας τον ουρανόν και την γην και πάντα τα εν αυτοίς, ο ποιήσας τον άνθρωπον κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν Αυτού, ου βλέπει; ουχ ακούει; ου γιγνώσκει; Σύ, Κύριε και Θεέ καρδιογνώστα, πάντα οίδας και γιγνώσκεις.
Πάντες οι άγιοι του Θεού μετά της Θεοτόκου Παναγίας ποιήσατε πρεσβείαν υπέρ εμού της αμαρτωλής.
Τι στενή η πύλη ! και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν! ναι, στενή, πολύ στενή, λεπτή και φωτεινή΄
ως μια λεπτή, φωτεινή γραμμή. Ο χωρών χωρήτω και ο άγιος αγιασθήτω.
Μαρίνα Ζηδιανάκη.
Αθάνατος. Ετυμολογία της λέξεως: α- στερητικό +θάνατος. Ο νικήσας τον θάνατον, αυτός που δεν υποπίπτει εις θάνατον, ο υπέρχρονος, ο προαιώνιος και αιώνιος, ο αεί Ών, ο αιωνίως ζων, ο μόνος αναμάρτητος και πανάγαθος, ο υπερτέλειος και υπεράγιος, ο μόνος έχων αθανασίαν, ο αιώνιος και αθάνατος Θεός.
Η ανθρώπινη ψυχή, ως έλαφος διψώσα, επιποθεί την σωτηρία και αναζητεί την τελειότητα και την μακαριότητα, την αιώνια ζωή και την αθανασία.
"Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής. Ο νικών ου μη αδικηθή εκ του δευτέρου θανάτου". Αποκάλυψις.
Ο Θεός αποκαλύπτει εις τον άνθρωπον ότι έχει ψυχήν αθάνατον. "Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων". "Ιδού μυστήριον υμίν λέγω΄ πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα, εν ατόμω, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι΄ σαλπίσει γαρ, και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι, και ημείς οι ζώντες αλλαγησόμεθα΄ δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτον ενδύσασθαι αθανασίαν, όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδύσηται αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος υπό του προφήτου Ησαϊου: κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. που σου, θάνατε, το κέντρον; που σου άδη το νίκος; το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία".
(Α΄ επιστολή Παύλου προς Κορινθίους, κεφ. ΙΕ΄,στιχ,. 51-55). "Τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν".
Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός, Άγιος αθάνατος ελέησον και σώσον ημάς.
Ο προ αιώνων, κόσμου και ανθρώπων αληθινός Θεός, ο μονογενής Υιός και Λόγος του Πατρός Θεού, ο προ αιώνων εκ του Πατρός γεννηθείς, ο καταβάς εκ του ουρανού, ο εκ Πνεύματος Αγίου και αειπαρθένου Μαρίας και Θεοτόκου Παναγίας τεχθείς, ο ενανθρωπήσας Λόγος του Πατρός Θεού, o Θεάνθρωπος Σωτήρ, ο τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος επί της γης φανείς, η σοφία και η δύναμις, η δόξα και το απαύγασμα του επουρανίου Πατρός Θεού, ο άσπιλος και άμωμος αμνός ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, ο υπό των αγίων προφητών προκηρυχθείς και υπό των αγίων αποστόλων κηρυχθείς, ο Ποιμήν ο καλός, ο αγαθός, ο οικτίρμων και φιλάνθρωπος, ο υπέρ ημών ταπεινωθείς, ο ανεξίκακος, ο πράος και ταπεινός, ο υπέρ ημών των αμαρτωλών ο αναμάρτητος θυσιασθείς, ο παθών και εν τω σταυρώ υψωθείς, ο ταφείς και εν τρισίν ημέραις εγερθείς, ο θανάτω θάνατον πατήσας και τον θάνατον καταργήσας, ο τον διάβολον, την αμαρτίαν και τον θάνατον νικήσας, ο αναστάς εκ νεκρών, ο παντοδύναμος Θεός, ο άγιος, ο ισχυρός και αθάνατος, ο αληθινός Θεός, ο Ων, ο αεί ζων συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, ο αγαπών, ο σώζων και ελεών, ο φωτίζων, ο ευλογών και αγιάζων, ο εν δόξη και εν σαρκί, μετά ψυχής και σώματος εις τους ουρανούς αναληφθείς, Κύριε, Παντοκράτορ, Δέσποτα, Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς.
Ο Ιησούς Χριστός, ο άρτος ο ζων, ο εκ του ουρανού καταβάς, ο ζωοδότης Υιός του Θεού και Θεός, ανέβη όπου ην το πρότερον΄ ανέβη εκ του όρους των Ελαιών υπεράνω πάντων των ουρανών και εκάθισεν εκ δεξιών του επουρανίου Πατρός Θεού, οδοποιών και δεικνύων την εκ γης προς ουρανόν αγίαν οδόν την φέρουσαν εις τα άγια των αγίων τα υπεράνω πάντων των ουρανών.
Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης΄ αφήσατε τα γήινα, τα φθαρτά, τα μάταια και τα πρόσκαιρα.
Θησαυρίζετε θησαυρόν αιώνιον εν ουρανοίς.
Ατενίσατε Χριστόν πορευόμενον εις τον ουρανόν. Ούτος ο Ιησούς Χριστός, ο σταυρωθείς και αναστηθείς και εις τον ουρανόν αναληφθείς, ούτως ελεύσεται, ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.
Δόξα τη θεία καταβάσει σου Υιέ Θεού και Θεέ, δόξα τη αγία σταυρώσει σου, δόξα τη θεία αναστάσει σου, δόξα τη θεία αναλήψει σου, δόξα τη βασιλεία σου Χριστέ΄ δόξα τη ευσπλαγχνία σου, δόξα τη Θεότητι, τη αγαθότητι και αγιότητι σου, δόξα τη θεία δυνάμει σου, υπεράγαθε, υπεράγιε και φιλάνθρωπε Θεέ.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων ΄. αμήν.
"Ο υπερούσιος, ο αόρατος και ασώματος, ο απερινόητος και ακατάληπτος, ο αχώρητος και ασύλληπτος, ο φύσει άκτιστος και προαιώνιος Θεός, την κτιστήν των ανθρώπων φύσιν προσειληφώς, φύσιν ανεμόρφωσεν, εν τη αγία σου γαστρί, Θεοτόκε Παναγία. Χαίρε υπερευλογμένη, μητροπάρθενε και αειπάρθενε, Θεομήτορ Παναγία. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι ημάς."
Ο Κύριος ανελήφθη εις τους ουρανούς, ίνα πέμψη τον Παράκλητον, τον ένα της αγίας Τριάδος, το Πνεύμα το Άγιον, το Πνεύμα της αληθείας, το φωτίζον και αγιάζον ημάς.
"Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τους Μαθητάς, τη επαγγελία του Αγίου Πνεύματος΄ βεβαιωθέντων αυτών δια της ευλογίας, ότι συ ει ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρ και λυτρωτής του κόσμου".
Ότε ανελήφθης εν δόξη, Σώτερ Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, των Μαθητών ορώντων, νεφέλη φωτεινή υπέλαβεν σε μετά σαρκός΄ ο χορός των Αγγέλων έχαιρεν εν αγαλλιάσει. Ο προφητάναξ και ψαλμωδός Δαυίδ εν χαρά και αγαλλιάσει ψυχής εκέκραξεν: Άρατε πύλας, οι άρχοντες ημών, και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. Τις έστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος κραταιός και δυνατός, Κύριος δυνατός εν πολέμω. Ο Βασιλεύς των βασιλέων, ο Κύριος των κυρίων, ο Θεός των θεών, ο Βασιλεύς των Αγγέλων,ο Άγιος και Δίκαιος, ο Μέγας και Ύψιστος, ο αιώνιος και αθάνατος, ο αινετός και ευλογητός, ο υπερένδοξος και υπερύμνητος, ο Μέγας και Αιώνιος Αρχιερεύς, ο Βασιλεύς της ειρήνης, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Κύριος και Θεός των αγίων ημών πατέρων, των αγίων προφητών και αγίων αποστόλων, πάντων των αγίων πατριαρχών, ιεραρχών και ιερουργών, πάντων των ιερέων και διακόνων, πάντων των μακαρίων και ευλογημένων, πάντων των αγίων, των ασκητών και οσίων, πάντων των οσιομαρτύρων και ομολογητών, πάντων των πιστών και εκλεκτών, των δικαίων και τετελειωμένων, ο Βασιλεύς των όλων, ο Ποιητής του παντός, ο Κύριος και Παντοκράτωρ του ουρανού και της γης, της θαλάσσης και πάντων των εν αυτοίς, ο Κύριος και κυβερνήτης του σύμπαντος και πάσης σαρκός, ο ενεργών τα πάντα τοις πάσιν, ο Κύριος των δυνάμεων και των πνευμάτων, ο Κύριος μου και Θεός μου Αυτός έστιν ο Βασιλεύς της δόξης.
"Λέγει ο Κύριος τω Κυρίω μου, κάθου εκ δεξιών μου..." ψάλει και άδει ο προφητάναξ Δαυίδ.
"Kαι εκάθισεν ο Κύριος και Θεός και Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός εν δεξιά του Πατρός Θεού εν τοις επουρανίοις υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου ου μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι΄ και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού, και αυτόν έδωκεν κεφαλήν υπέρ πάντα τη εκκλησία, ήτις εστί το σώμα αυτού το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου". (Eπιστολή Παύλου προς Εφεσίους, κεφ.Α΄, 20-23).
"Αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε δόματα τοις ανθρώποις΄ το δε ανέβη τι έστιν ει μη ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γης; ο καταβάς αυτός έστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα".
"Και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας. Και εκ του πληρώματος αυτού ημείς πάντες ελάβομεν και χάριν αντί χάριτος ". Μαρτυρούν και ομολογούν οι Άγιοι Απόστολοι.
"Ανελήφθης εν δόξη από γης εις ουρανούς, ο πάντα πληρών τη Θεότητι΄ και εν δεξιά Πατρός εκάθισας, ο εν αρχή Θεός Λόγος΄ όθεν αι ουράνιαι δυνάμεις ορώσαι τοις Αποστόλοις έλεγον΄ Τίνι ατενίζοντες βλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος, ον εθεάσασθε, αυτός πάλιν ελεύσεται μετά δόξης και δυνάμεως πολλής, κρίναι ζώντας και νεκρούς, ως Δικαιοκρίτης Θεός και αποδούναι εκάστω κατά τα έργα αυτού". Αμήν.
"Ωσπερ ο Χριστός ψυχήν και σώμα αναλαβών ανήλθεν εις τους ουρανούς και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού και Πατρός, τον αυτόν τρόπον και οι άγιοι όταν αναστηθώσι μετά των ψυχών και των σωμάτων λήψονται τους στεφάνους, καθώς και ο Απόστολος Παύλος πιστεύει, << απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής΄ ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις αγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού".
"Ήκουσεν ο Ιησούς ότι εξέβαλον αυτόν έξω, και ευρών αυτόν είπεν αυτώ΄ συ πιστεύεις εις τον υιόν του Θεού; απεκρίθη εκείνος και είπε΄ και τις έστι, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν; είπε δε αυτώ ο Ιησούς ΄και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου εκείνος έστιν. ο δε έφη΄ πιστεύω, Κύριε, και προσεκύνησεν αυτώ". (Ιωάν, Θ΄, 35-39).
Ο Ιησούς είπεν΄ ο εωρακώς εμέ εώρακε τον Πατέρα. Εγώ εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν εμοί έστι΄ τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, απ΄εμαυτού ου λαλώ΄ ο δε Πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πιστεύετέ μοι , ότι εγώ εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν εμοί΄ ει δε μη, δια τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι.
Ο πιστεύων εις εμέ ου πιστεύει εις εμέ, αλλ΄εις τον πέμψαντά με, και ο θεωρών εμέ θεωρεί τον εις τον κόσμον πέμψαντά με Πατέρα Θεόν. Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη.
Μέγας εί, Κύριε και Άγιε Θεέ, και θαυμαστά τα σύμπαντα έργα σου΄ πάντα εν σοφία εποίησας.
Τα όμματα ανοίξας, του μη ιδόντος το φως το αισθητόν, ψυχής εφώτισας τας κόρας και επιγνόντα Σε τον συγκαταβάντα Θείον Λόγον, τον ενανθρωπήσαντα και επί της γης φανέντα Υιόν Θεού και Θεόν, Σε προσκυνεί τον Θείον δημιουργόν και ποιητήν του παντός, τον πλάσαντα χειρί τον άνθρωπον, τον ζωοδότην και φωτουργόν.
Δόξα σοι, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός και Σωτήρ ημών΄ δόξα σοι. Συ ει το αληθινό φως΄ Συ ει ο μεθ΄ημών Θεός, Θεός φιλάνθρωπος, Θεός του αγαπάν και ελεείν, του φωτίζειν και σώζειν.
Σε προσκυνούσιν άγγελοι εν ουρανοίς και άνθρωποι επί της γης. Σοι πρέπει δόξα και κράτος, τιμή και προσκύνησις, ύμνος, αίνος και ευχαριστία συν των ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων΄αμήν.
Πιστεύω και προσκυνώ Θεόν έναν΄ την μίαν τρισυπόστατον, τελείαν και αγίαν Θεότητα΄ φως τρισήλιον, ομότιμον και φωτουργόν, Πατέρα, Υιόν, και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα μίαν, αγίαν, άκτιστον, αδιαίρετον, ομοούσιον, ομόθρονον και ομότιμον, αχώριστον, συνάναρχον, προαιώνιον, συναϊδιον και συναιώνιον, παντοδύναμον, αγαθοποιόν, ζωοποιόν, υπερούσιον και υπερουράνιον, ποιητικήν απάντων, ορατών τε και αοράτων.
"Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται".
"Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.
Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων.
Φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν, εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι΄ου τα πάντα εγένετο.
Τον δι΄ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα.
Σταυρωθέντα τε υπέρ υμών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα.
Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς.
Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.
Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης (εκ του ουρανού, ον τρόπον οι άγιοι απόστολοι εθεάσαντο αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν, Θεόν τέλειον και Άνθρωπον τέλειον.) κρίναι ζώντας και νεκρούς΄ ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών΄
Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν.
Αγάπην έχουσαι γυναίκες μαθήτριαι προς τον Κύριον και Διδάσκαλον Ιησούν Χριστόν, τη μια των σαββάτων, όρθρου βαθέος, μετά δακρύων, αρωμάτων και μύρων προσήλθον εις το μνημείον ίνα αλείψωσιν αυτόν΄ έλεγον δε προς εαυτάς΄ τις αποκυλίσει ημίν τον μέγαν λίθον εκ της θύρας του μνημείου;
Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος. Και εισελθούσαι ουχ εύρον το σώμα του Κυρίου.
"Μυροφόροι γυναίκες, τω τάφω τι προσήλθετε; Ιησούν ζητείτε τον εσταυρωμένον; τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών; ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε΄ ίδετε τον τόπον όπου έκειτο ο Κύριος΄ μνήσθητε ως ελάλησεν υμίν έτι ων συν υμίν. Ανέστη ο Κύριος, καθώς προείπεν΄ εβόησεν εν χαρά ο εξαστράπτων΄Αγγελος".
.Ταις μυροφόροις γυναιξί ο εξαστράπτων Άγγελος έλεγεν΄ παύσασθε των θρήνων και των δακρύων΄ την λύπην εις χαράν μετατρέψατε΄ απαγγείλατε τοις Μαθηταίς ότι ανέστη ο Κύριος.
"Ταις μυροφόροις γυναιξί, παρά το μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα΄ Τα μύρα τοις θνητοίς υπάρχει αρμόδια΄ Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος΄ αλλά κηρύξατε΄ Ανέστη ο Κύριος, παρέχων τω κόσμω την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος".
"Και ιδού Ιησούς απήντησεν αυταίς λέγων΄ χαίρετε. αι δε προσελθούσαι εκράτησαν αυτού ευλαβώς τους πόδας και προσεκύνησαν αυτώ΄ τότε λέγει αυταίς ο Ιησούς; μη φοβείσθε΄ υπάγετε απαγγείλατε τοις αδελφοίς μου ίνα απέλθωσιν εις την Γαλιλαίαν, κακεί με όψονται".
"Το Χαίρετε τοις Μυροφόροις φθεγξάμενος, τον θρήνον της προμήτορος Εύας κατέπαυσας, τη Αναστάσει σου Χριστέ ο Θεός΄ τοις Αποστόλοις δε τοις σοις κηρύττειν επέταξας΄
Ο Σωτήρ εξανέστη του μνήματος".
Άσατε εν χαρά και αγαλλιάσει τον επινίκινον ύμνον. Ανέστη ο Κύριος και Θεός ημών, ο ευδοκήσας σώσαι εκ θανάτου το γένος των ανθρώπων.
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.
Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυθώμεν λαοί. Πάσχα Κυρίου, Πάσχα΄ εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντες.
Αληθώς, ανέστη ο Κύριος΄ θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν, ζωήν χαρισάμενος.
"Και πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων μετά την έγερσιν του Χριστού εισήλθον εις την αγίαν πόλιν και ενεφανίσθησαν πολλοίς".
"Ει και εν τάφω κατήλθες αθάνατε, αλλά του Άδου καθείλες την δύναμιν΄ και ανέστης ως νικητής, Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, γυναιξί μυροφόροις φθεγξάμενος "Χαίρετε", και τοις σοις Αποστόλοις ειρήνην δωρούμενος, ο τοις πεσούσι παρέχων ανάστασιν.
Δόξα τη θεία δυνάμει σου Κύριε΄ δόξα τη αγία αναστάσει σου Κύριε.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι΄ και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων΄αμήν.
Aυτός ο κόσμος ο μικρός και θαυμαστός και ο Μέγας και πάνσοφος Δημιουργός Θεός.
"Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ΄εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός λέγων : αυξάνεσθε και πληθύνεσθε..." (Γένεσις, κεφ. Α').
"'Oταν η γυναίκα γεννήσει το παιδί ξεχνάει πιά τους πόνους του τοκετού, από την χαρά της που έφερε έναν άνθρωπο στον κόσμο."
Πως μια μικρή σταγόνα άμορφου σπέρματος αυξήθηκε και διαπλάστηκε μέσα στη μήτρα κι έγινε ένα έμψυχο και πολύ όμορφο ανθρώπινο πλάσμα; τα παιδιά είναι πλάσματα, δώρα κι ευλογία του πανάγαθου και φιλάνθρωπου Θεού.
Μέγας εί, Κύριε και Θεέ και θαυμαστός εν πάσι τοις έργοις Σου! ο εν παντοδυναμία, πανσοφία και προνοία τα πάντα ποιήσας' δόξα Σοι.
Μπορεί τάχα μια μητέρα να μην αγαπάει τα παιδιά της; και τα άγρια και τα ήμερα ζώα αγαπάνε τα μικρά τους.
Δείτε την λέαινα πόσο αγαπάει τα μικρά της.
Δείτε και την κλώσσα με τα κλωσσόπουλα της΄ με πόση στοργή η όρνιθα συμμαζεύει τα πουλιά της κάτω από τα πτερά της!
"Είναι απερίγραπτος εις τα άλογα ζώα η στοργή των γονέων και των τέκνων αναμεταξύ των, διότι ο Θεός που τα εδημιούργησε, την έλειψιν του λογικού την ανεπλήρωσε με την τελειότητα των αισθητηρίων οργάνων. Διότι πόθεν το αρνί γνωρίζει και το χρώμα και την φωνή της μητέρας του ανάμεσα εις τόσα πρόβατα, όταν βγαίνει από το μανδρί και τρέχει προς αυτήν και ζητεί να θηλάσει από την φυσική πηγή του γάλακτος; Και όταν δεν έχει πολύ γάλα η μητέρα του, αρκείται εις αυτό, και παρατρέχει πολλούς μαστούς άλλων μητέρων, που είναι βαρυφορτωμένοι από γάλα. Και πως η μητέρα ανάμεσα εις τόσα αρνιά γνωρίζει το ιδικόν της; Όλα έχουν μίαν φωνή, το ίδιο χρώμα, την αυτή αναδίδουν οσμή, όπως παρίσταται εις την ιδικήν μας όσφρησιν΄ αλλ΄ όμως αυτά έχουν κάποιαν οξυτέραν αίσθησιν από την ιδικήν μας αντίληψιν, ένεκα της οποίας έκαστον πρόβατον γνωρίζει το ιδικόν του".
Μικρό απόσπασμα από την εξαήμερον δημιουργία (προς την αρετήν μας οδηγεί και η φύσις) κατά τον Μέγα Βασίλειον.
Ωραία η φυσική και εικονική περιγραφή από τον κόσμο της θείας δημιουργίας, καθώς και η πειστική εις την αγία Γραφή παραβολή του καλού Ποιμένα και των λογικών προβάτων. (Ιωάν.10).
Η μάχαιρα και ο λόγος του βασιλειά σπαράζουν τα μητρικά σπλάγχνα και ματώνουν την μητρική καρδιά.
"Kαι είπεν ο βασιλεύς Σoλομών΄ λάβετε μοι μάχαιραν΄ και προσήνεγκαν την μάχαιραν ενώπιον του βασιλέως.
και είπεν ο βασιλεύς΄ διέλετε (μοιράσετε) το παιδίον το ζων το θηλάζον εις δύο και δότε το ήμισυ αυτού ταύτη και το ήμισυ αυτού ταύτη.
Και απεκρίθη η γυνή, ης ην ο υιός ο ζων, και είπε προς τον βασιλέα, ότι εταράχθη η μήτρα (τα μητρικά σπλάγχνα) αυτής επί τω υιώ αυτής, και είπεν΄ κύριε, δότε αυτή το παιδίον και θανάτω μη θανατώσητε αυτό.
Και αύτη (η μη φυσική και αληθινή μητέρα) είπε΄ μήτε εμοί μήτε αυτή έστω, διέλετε ( μοιράστε το, κόψτε το στα δύο).
Και απεκρίθη ο βασιλεύς και είπε΄ δότε το παιδίον τη ειπούση΄ δότε αυτή αυτό και θανάτω μη θαντατώσητε αυτό΄ αύτη η μήτηρ αυτού". ( Βασιλειών Γ΄, κεφ. Γ΄,24-28).
Ο σοφός Σολομών δεν είχε βέβαια πρόθεση να διαμοιράσει με την μάχαιρα το ζωντανό παιδί, αλλά η πρόθεση του ήταν να διερευνήσει, να δοκιμάσει και να εξακριβώσει ποία εκ των δύο γυναικών έλεγε την αλήθεια, ώστε να κρίνει δίκαια και να αποδώσει το δίκαιο.
Και πήρε η φυσική και αληθινή μητέρα το ζωντανό βυζασταρούδι της μέσα στην αγκαλιά της και αναγάλλιασε η μητρική καρδιά της΄ στοργικά και τρυφερά το παιδί της χαϊδολογάει και με λόγια αγάπης, γλυκά και τρυφερά του σιγοτραγουδάει.
Μπορεί τάχα μια μητέρα να μην αγαπάει τα παιδιά της;
Η μητρική αγάπη δεν διδάσκεται΄ είναι έμφυτη και μεταλαμπαδεύεται.
Μητέρα σημαίνει αγνή, αθώα, τρυφερή, στοργική, ταπεινωτική, προστατευτική, ανυπόκριτη, ανιδιοτελής, συγχωρητική, πραγματική, αστείρευτη, ατέλειωτη αγάπη.
Από που αντλείται η μητρική αγάπη; από την πηγή της αγάπης΄ από τον πανάγιο και πανάγαθο, φιλεύσπλαχνο και φιλάνθρωπο Θεό΄ από τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα΄ από τη ζωοδόχο πηγή της σωτηρίας΄ από την θεία και αγία κοινωνία΄ από την ανεξάντλητη πηγή της θείας και αγίας αγάπης και της αιώνιας ζωής.
Μητέρα, μην κλαις που φεύγω μακριά σου΄ πάλι θα ΄ρθω κοντά σου και θα χαρεί η καρδιά σου.
Παναγία μου και Χριστέ μου, πρόσεχε και προστάτευε τα παιδάκια μου που βρίσκονται στα ξένα.
"Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας΄ εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε΄ μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής...
Αναρτήσεις
